Hete hangijzers

Wie uit het voorgaande stuk afleidt dat ik dit jaar voor Bart De Wever naar de Antwerpse Boekenbeurs was afgezakt heeft het uiteraard mis. Evenmin ging ik voor de vedettenparade aan auteurs die ik dus schromelijk negeerde hoewel ze wellicht achting verdienen voor het (laten?) schrijven van een boek. Vraag me alzo niet naar mijn indrukken over de absolute sterren van de beurs, met name de kookboekauteurs Meus en Huysentruyt. Ik was evenwel speciaal gekomen voor een keur aan non-fictieschrijvers in het kader van de themadag ‘Hete Hangijzers’. De titel verwijst naar de toestand in ons land en in andere boeiende landen die zich dezer dagen ook en vooral in de Arabische wereld situeren. Zo passeerden aan mijn ogen en oren op deze boeiende dag:
Geert van Istendael ‘Het Belgisch labyrint’: een Brusselaar die met passie zijn kritische geest over onze hoofdstad laat nederdalen.

Luckas Vander Taelen ‘Berichten uit Brussel’: ook al een Brusselaar die een vurig pleidooi houdt om te investeren in de hoofdstad, alleen al omdat haar demografische problemen uitdeinen naar Vlaanderen
Christophe Deborsu ‘Dag Vlaanderen!’: een zeldzame bekende Waal die in zeer goed Nederlands en met humor vertelt over hoe Walen leven en denken, en hoe ze al dan niet verschillen van Vlamingen

Marc Reynebeau ‘100 jaar Katholiek Vlaanderen’: een Gentenaar en de eruditie zelve wiens communautaire en andere scherpe analyses opvallend vaak overeenkomen met mijn eigen gezond verstand
Ann De Craemer ‘Vurige tong’: een jonge schrijfster die anno 2011 nog de last van het katholieke juk voelt in het West-Vlaamse Tielt
Gie Goris ‘Opstandland’: de hoofdredacteur van het fantastische mondiaal magazine Mo* beschrijft de strijd om Afghanistan, Pakistan en Kasjmir, een regio waar de auteur dit jaar opnieuw voor lange tijd verbleef
Jef Lambrecht ‘De Arabische Revolutie’: voormalig VRT-journalist en Midden Oosten-specialist die eerder ‘De heilige wereldoorlog’ schreef
Lisa De Bode ‘De stille revolutie’: een moedige dame die met tientallen moslimvrouwen sprak in Saudi-Arabië en Egypte
Abdelkader Benali ‘Oost = West’: Marokkaans-Nederlands (of omgekeerd) gevierd schrijver die ook naar het Midden-Oosten trok
Jorn De Cock ‘De Arabische lente’: journalist van De Standaard die woont en werkt waar de wereld momenteel in brand staat en eerder ‘De Arabische Dageraad’ schreef
Rudi Vranckx ‘De vloek van Osama’: onze top-oorlogscorrespondent die ondanks alle ellende hoopvol en optimistisch uitkijkt naar de toekomst in vele bijna-ex-dictaturen
Als u mij niet al te veel hoort de komende winter, dan weet u waarom.

Werkbare waarden

Vlaanderens populairste politicus maakte zich vrolijk over zijn sterrenstatus, spuwde vrijelijk wat gal over alles wat links en/of groen was en hield stevig zijn eierschaal op zijn Calimerokop. VRT-journaliste Lisbeth Imbo was duidelijk niet zinnens om wat weerwerk te bieden. Het was zaterdagochtend, het was Boekenbeurs en iedereen leek gelukkig. Na amper twee zinnen mocht Bart De Wever ongehinderd zijn klassieke verhaal afdreunen dat zijn partij, hoewel Vlaanderens grootste, buitenspel gezet was. Lisbeth suggereerde zelfs niet dat de N-VA door haar stugge houding misschien wel eens zelf bewust buitenspel was gaan staan. Bijvoorbeeld omdat het partijbelang belangrijker was dan het belang van het land. Misschien zelfs niet onlogisch omdat de N-VA dat land niet echt lust. Misschien ook niet onlogisch omdat peiling na peiling aantoont dat de N-VA beloond wordt om niet mee te doen. Het been stijfhouden loont. Diezelfde kiezer sakkert tegelijk dat er maar geen regering gevormd wordt. Logisch, toch? Lisbeth zag er geen graten in en liet zich welwillend inpakken door De Wever. “Laten we het dan maar eens over je boek hebben”, stelde ze voor. Daar viel in dit decor wel wat voor te zeggen. Het was ten slotte Boekenbeurs. De Wever voelde zich in zijn sas en maakte zowaar een grapje over de titel van zijn nieuwe boek. ‘Werkbare waarden’ had een titel van Suske en Wiske kunnen zijn, al was er lang over nagedacht, liet de schrijver weten. Aan het eind van het gesprek kreeg de journaliste toch nog een politieke ingeving. Ze verwees naar de recente peilingen in Antwerpen waaruit o.a. bleek dat De Wever het zeer goed doet, zij het niet bij de allochtonen. “In ons verhaal naar allochtonen is er sprake van rechten en plichten, in dat van linkse – en vooral groene – partijen alleen maar van rechten.” Een veralgemening die om wat weerwerk (over deze alliteratie is minder lang nagedacht, ib) schreeuwde, maar Lisbeth liet het voor wat het was. Dat je het evengoed kon omdraaien en, om de veralgemening te behouden, kan stellen dat rechtse partijen alleen maar een verhaal van plichten ophangen ten aanzien van allochtonen, kwam niet in haar op. Enfin, ik schuifelde op mijn stoel, maar ruimte voor vraag en antwoord was er niet. Liever haastte de man met de stijfste benen van Vlaanderen zich naar stand zoveel om als een vedette zijn fans in te pakken.

11.11.11 op 11.11.11

Het was 11.11.11 en het was 11.11.11. Dat valt maar eens om de 100 jaar voor en dus was de geldinzameling voor het goede doel er op voorhand eentje om in te lijsten. Met het beperkt organiserend dorpscomité hadden we een extra inspanning geleverd om meer vrijwilligers op de been te brengen. En met de beslissing om de huis-aan-huisinzameling te laten plaatsvinden op de (feest)dag zelf – in plaats van zoals gewoonlijk de zaterdag erna – hoopten we meer deuren te zien opengaan. En of het gewerkt heeft. De opkomst van helpers, oudgediende en nieuwe, van alle leeftijden was overdonderend en het financiële resultaat achteraf navenant. We slaagden er moeiteloos in de neerwaartse spiraal van de laatste vijf jaren te kenteren. Zelf haalde ik een toprecette op waarbij ik me afvraag of ik mijn beroepscarrière niet alsnog moet omgooien van AANkoop naar VERkoop. Met de glimlach bracht ik wenskaarten, kleurpotloden, cacaopoeder en zelfs kiemgroenten (‘zaad voor een beter klimaat’) aan de mannen en vrouwen in mijn straat en omgeving. Van hun reacties mag afgeleid worden dat ik vaste prik op hun kalender ben. “Aha, hier is hij weer”, “We hadden je verwacht”, “Wat heb je dit jaar bij?” Het zijn vaste klanten met het hart op de rechte plaats. Ik bedankte hen en - uit respect omdat ik jaar na jaar blijf rondgaan voor het Zuiden - bedankten zij mij. De zon scheen heerlijk over Noorderwijk en de enige wolkjes die er waren, lagen onder mijn voeten.