Reizen in boeken (altijd opnieuw)

Hoe meer ik thuis ben, hoe meer ik ook op reis kan gaan in mijn boeken. Mijn ecologische voetafdruk vaart er wel bij. Vreemd genoeg brachten die reizen me ook dit jaar niet naar de meest vrolijke oorden. Meer nog, vaak kwam ik terecht bij corrupte regimes, afrekeningen, moord en doodslag, oorlogen. Neen, het ging helaas niet om fictie. Dat schreef ik een jaar geleden op mijn blog als inleiding op mijn boekenlijstje van 2009. Ik kan het gewoon copy-pasten zoals zal blijken uit de niet al te opbeurende maar ogenopenende literatuur die ik verslond.

Eén van mijn bestemmingen was Iran waar president Ahmadinejad na frauduleuze verkiezingen en na het neerslaan van het ‘groene’ protest verder ongestoord zijn land in een fundamentalistische greep houdt.

Standplaats Teheran. Carolien Omidi
Duizend-en-één-dromen: een reis langs de Trans-Iraanse spoorlijn. Ann De Craemer
Iran : de derde revolutie Dirk Tieleman

Niet zo gek ver daarvandaan probeerde ik de geschiedenis van de volkeren in de Kaukasus te doorgronden. Daarbij kwam ik onvermijdelijk terecht bij de gruwelijke oorlogen in Tsjetsjenië.

De Kaukasus. Yo'av Karny
De eed: oorlogsmemoires van een Tsjetsjeens chirurg. Chassan Baiev
De kleur van oorlog: een soldaat in Tsjetsjenië. Arkadi Babtsjenko

Ik reisde voort naar het hart van Afrika om er te peilen naar het heden en verleden van mijn geliefkoosde plek ter aarde.

Al lachen de tanden, het hart vergeet niets. Andrew Rice (Oeganda)
De boom waarnaar ze stenen gooien. Guy Poppe (Congo)
De ontdekking van Congo. Rudi Vranckx (Congo)
Homo safaricus. Ramsey Nasr (Tanzania)

Om de weldaad van de democratie te smaken, verdiepte ik me verder in het leven onder nationalistische en totalitaire regimes.

Cuba na Castro. Lode Delputte
Kroniek van onmacht: Sarajevo, Srebrenica... tien jaar later. Jennie Vanlerberghe
De grote dictatortour: een verrassende reis door 12 vergeten dictaturen. Marten Blankesteijn

Toen was het tijd om even te bekomen en onbekommerd verder de wereld te verkennen.

25 wereldroutes die je gedaan moet hebben. Floortje Dessing
Een jaar in Andalusië. Alain Grootaers
Twee ezels. Michiel Hendryckx

Ondertussen liet de binnenlandse politiek me uiteraard ook niet onberoerd…

Eigen Belang eerst. Tom Cochez
Groen? Karel Michiels
De wereld is een schouwtoneel: maar wie doet de regie? W. Zinzen

… en nam ik de tijd voor wat anders.

Terug naar Walden. Walter Van den Broeck
Hoop voor dier en wereld Jane Goodall

Eindigen wil ik met de boeken die u als lezer de ogen zullen openen. Boeken die u een andere kijk op uw voeding, op uw mobiliteit en op uw visie over onze maatschappij aanreiken. Kortom, het zijn absolute aanraders.

Dieren eten Jonathan Safran Foer
De file voorbij. Kris Peeters
Z!N Over leven in de 21ste eeuw. Alain Grootaers

Een streepje voor

Enige sympathie voor onze partij is voldoende om bij deze uitgenodigd te zijn op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van Groen!Herentals.
Deze zal plaatsvinden op 16 januari 2011 vanaf 11u in de Lakenhal op de Grote Markt.
Om klokslag 12 u zullen wij naar jaarlijks gewoonte onze groen!e sjaal uitreiken aan een persoon of organisatie die het afgelopen jaar op een positieve manier onze aandacht trok.
Misschien bent u dat wel, of toch niet?

Een heer in het verkeer

Niet alleen uit beleefdheid wens ik u een gelukkig en bovenal gezond 2011. Moge u gespaard blijven van alle vormen van tegenspoed zoals slagen en verwondingen. Dat laatste zou ook voor mezelf een hoge vorm van relevantie kunnen inhouden. Ten minste, wanneer ik op het elan van 2010 voortga. Want – zo zal ik mij nader verklaren – het afgelopen jaar is op dezelfde incidentrijke wijze geëindigd zoals het begonnen is. 1 januari 2010 was (ook al) een dag dat het land kreunde onder een sneeuw- en ijslaag. We besloten toen met het gezin een frisse neus te halen en wandelden door het feeërieke boslandschap Teunenberg. In een decor van kerstkaarten omgeven door algehele stilte zorgde dit voormalige militair domein voor een welgekomen contrast met het feestgedruis van de dagen ervoor. Helaas werd ons genot bruusk verstoord toen we het paradeplein naderden. Een groepje jongelui had het winterse plein ingenomen om er met hun uitgebouwde auto’s te racen. Om kort te gaan, mijn argumentatie om de stilte te respecteren werd met veel lawaai gecounterd. Vuistgezwaai en afdreigingen waren mijn deel. Zo ook de laatste dag van 2010. Dit keer vond de confrontatie plaats in het dorpscentrum. Een man parkeerde zijn wagen met de achterste helft op het voetpad voor de bakkerij. Terwijl hij wellicht voor een wit klein gesneden brood uit zijn terreinwagen stapte en niet eens de moeite nam om de motor stil te leggen attendeerde ik er hem goedbedoelend op dat zijn voertuig de doorgang voor de talrijke Nieuwjaarszangertjes belemmerde. Gehaast als hij was wuifde hij mijn woorden weg. Ik besloot dan maar te wachten tot hij terug was. Zo kon ik hem nog laten weten dat zijn gedrag nogal egoïstisch was, dat er op amper 50 meter voldoende parking was, dat voorbijgangers de uitlaatgassen van zijn stilstaand voertuig moesten inademen en dat… Witheet begon hij me uit te schelden alvorens in te stappen en met gierende banden weg te stuiven. Omdat ik altijd een heer ik het verkeer wil zijn hield ik het bij ‘SUV-erd’.