Een verhaal uit Tsjetsjenië

Khanpasha ontvluchtte in de tweede oorlog die Rusland in Tsjetsjenië uitvocht zijn land. Niet zomaar. Zeker niet omdat hij zijn familie, buren en vrienden graag verliet. Zelfs niet omdat hij een beter bestaan zocht voor zijn gezin. Alleen om zijn hachje te redden. Hij had onderdak verleend aan een familielid van zijn vrouw die was komen aankloppen om een tijdje te schuilen. De man was actief bij het verzet. Na een tiental dagen verdween de partizaan weer. Kort daarna vielen gemaskerde Tsjetsjeense mannen in camouflagepak het huis binnen. Ze hielden een grondige razzia, op zoek naar de Khanpasha. Omdat hij niet thuis was namen ze zijn paspoort mee. Toen de vrouw zei dat haar man in de stad was bedreigden ze haar. Ze beten haar toe dat hij zich maar beter kon aangeven, en dat ze hem toch zouden vinden en hem een kopje kleiner zouden maken. De vrouw bleef met haar piepkleine kinderen in shock achter. Via vrienden kon Khanpasha verwittigd worden dat men hem op de hielen zat. Er restte hem niets anders dan te vluchten. Hij gebood zijn vrouw Aymani om met de kinderen bij haar ouders te gaan wonen. Hijzelf regelde een vertrek. Weg van zijn geboortegrond, weg van zijn familie. Na een dagenlange autorit vanuit Grozny kwam hij in december 2006 in België aan. Hij kwam terecht in verschillende asielcentra. In een wereld die niet de zijne was. Hij sprak enkel Russisch en Tsjetsjeens. Hij stond doodsangsten uit over het lot van zijn familie. Zijn gedachten waren alleen bij hen. Via contacten liet hij zijn vrouw weten dat ze have en goed moest achterlaten en hem moest volgen. Want ook zij zou niet met rust gelaten worden. Aymani verkocht hals over kop het huis in ruil voor een ticket naar België. Samen met haar 4 kleine kinderen vatte ze een helse tocht aan die het gezin in maart 2007 herenigde. Korte tijd later belandden ze in Noorderwijk waar ze van het OCMW een rijhuis mochten betrekken. Het is er weliswaar veel te krap, maar hen hoor je niet klagen. Ze zijn zo dankbaar en tevreden met het absolute minimum dat ze hebben. Via de school leerden we het gezin kennen. We besloten om hen wegwijs te maken in het dorp. Om hen bij te staan in hun dagelijkse beslommeringen. De 4 kinderen gaan voorbeeldig naar school en integreren via diverse sportclubs in de lokale gemeenschap. Een vijfde kind werd in Noorderwijk geboren. Khanpasha wil graag werken, maar hij mag niet omdat hij illegaal is. Hij begrijpt het niet. Ondertussen volgen hij en zijn vrouw twee keer per week Nederlandse les. Zijn vrouw was de primus van de klas. Bij hem gaat het moeizamer. Hij heeft vaak hoofdpijn en last van zijn geheugen. Dat komt ervan als de bommen bijna letterlijk op je kop ontploffen. Ook de kinderen hebben oorlogslittekens. Last van psychische stoornissen. Eéntje heeft bovendien een hartafwijking, een andere motorische problemen. Ze hebben medische bijstand nodig. Die kunnen ze zeker in Tsjetsjenië niet krijgen. Teruggaan is dus niet aan de orde. Trouwens, hun papa zal onmiddellijk gearresteerd worden. In wat voor een hardvochtig land wonen wij dat aan dit ongelofelijk zwaar beproefd gezin geen plaatsje biedt om hier een menswaardig bestaan op te bouwen?