Gelukkig voetbaljaar

Een welgemeend gelukkig Nieuwjaar aan alle mensen van goede en groene wil. Een goede gezondheid is daarbij van het grootste belang. Daarom hebben wij ons hier thuis voorgenomen om ook dit jaar weer volop te sporten. Dochterlief slaat haar eerste shuttles in het badminton en volgt dansles. Zoonlief geniet van de kans om zich in het nationaal voetbal te bewijzen. Alsof hij zijn energie hier nog niet in kwijt kan, gaat hij ook nog tafeltennissen. Mijn vrouw aquagymt en surft mee op de trend van zumba. Zelf blijf ik bij al dat sportgeweld niet achter en ga geregeld joggen. Maar zoals voor mijn zoon is ook voor mij voetbal zowat de belangrijkste bijkomstigheid in het leven. Als scheidsrechter sta ik elke zondagnamiddag tussen de provinciale voetbalvedetten. Voetbal, een feest, ik ervaar het iedere week. En dit jaar wellicht nog meer. Het begint al vandaag met de Africa Cup. De zwarte parels zullen vanuit Angola warmte sturen naar mijn huiskamer. Voorts is er onze eigen nationale competie en de Europese bekers waarin ons land met nog liefst 3 teams is vertegenwoordigd. Absolute voetbalhoogtepunten heb ik gereserveerd voor de maanden mei en juni. Het mag niet meer mislopen voor mijn geliefde club SK Lierse. De kampioenstitel in de tweede klasse ligt voor het grijpen. Ik hoop de promotie naar ’s lands hoogste voetbalklasse op gepaste wijze te kunnen vieren. Daarna is het tijd voor de absolute hoogmis van het voetbal. De ganse maand juni vindt de Wereldbeker plaats in Zuid-Afrika. Dat wordt dus veel en lang genieten. Onbekommerd, met een frisse pint binnen handbereik. Of toch niet? Neen, een voetbalfeest wordt het niet voor iedereen daar in Zuid-Afrika. De FIFA organiseert het hele tornooi zo strak en afgemeten dat er voor de plaatselijke bevolking geen kruimeltje van de grote voetbaltaart zal vallen. Onbeschaamd genieten zou dus ongepast zijn. Desnoods daagt er wel iemand op om mij de nodige dosis maatschappijkritiek aan te praten. Zo valt het nu wel eens voor dat we over de pro’s en contra’s van Wintervoetbal praten. Een voetbalbuitenstaander – hij is overigens een wielerliefhebber - zag zijn kans schoon om me te tacklen en stuurde het gesprek richting ‘de verwarmde grasmat’. Groot was zijn ontgoocheling toen ik het energieverslindende karakter ervan belangrijker vond dan het spelen van een wedstrijd. “Zoals ik het ook onverantwoord vind dat er ’s avonds een veldrit georganiseerd wordt waarvoor het ganse parcours moet verlicht worden als ware het een namiddagwedstrijd”, counterde ik hem. En in één adem moest ik dan ook maar het avondvoetbal met de energieslurpende stadionverlichting op de korrel nemen. Nochtans is er niets zo gezellig dan op zaterdagavond met mijn zoon naar de Lierse te gaan. Of hoe groene principes je zelfs in het voetbal parten spelen?