13 juni: groen pessimisme (of realisme)

De groene overwinning op 13 juni leek er mij in de eerste plaats één van de perceptie. In het beste geval kan je met een winst van 0,5% spreken van een pyrrhusoverwinning, maar het lijkt evenzeer op ter plaatse blijven trappelen. Op geen enkel moment in de verkiezingscampagne was het milieu noch het klimaat een thema. Niet dat je dat de partij kan aanrekenen. Toch is het pijnlijk vast te stellen dat Groen! er nooit in slaagde om haar core business in de campagne te sluizen. Die uitzonderlijke keer dat het er wel eens over ging, vergaloppeerde voorzitter Van Besien, overmand door de zenuwen, zich volledig. De constructieve (positieve!) houding van Groen! in het communautaire verhaal zat daarentegen wel goed. Maar terug naar de feiten en cijfers: met een half percentje winst mag een ambitieuze groene partij niet tevreden zijn. Integendeel, alleen de tweede Antwerpse zetel (nipt behaald) is een bonus. In zowel West- als Oost-Vlaanderen konden we alleen maar onze zetel redden. De gewonnen zetel in Leuven ging ten koste van Brussel-Halle-Vilvoorde. En hoe luid we de prestatie van Eva Brems bejubelden, hoe jammer we het vinden dat Tinne Vanderstraeten door de apparentering niet meer verkozen werd. Groen! verliest één van haar beste parlementsleden. Pijnlijk voor de partij én voor Tinne die als energiespecialiste een reputatie had opgebouwd. Pijnlijk past ook bij het groene verkiezingsresultaat in Limburg. Ondanks een lichte vooruitgang en een goede score in Hasselt slagen we er maar niet in een Limburgse zetel in de wacht te slepen. Nog meer ergernis: de tweede senaatszetel waar zo op gehoopt werd komt er niet. Jammer voor Geert Lambert wiens overgang naar Groen! niet beloond werd. Waar is trouwens de SLP-bonus? En ten slotte vlak bij huis: Groen! scoort niet goed in de Kempen. Ook hier blijven we ter plaatse trappelen. Er is nog veel werk aan de winkel. Toch bedankt aan iedereen voor de felicitaties en complimenten…

13 juni 2010: groen optimisme

De eerste week na de Grote Bart De Wever Show bezorgde me een vreemd gevoel. Dat kwam omdat ik veelvuldig welgemeende complimenten en gelukwensen in ontvangst moest/mocht nemen. Gelukwensen van buren, kennissen en vrienden die het politieke wereldje niet van nabij volgen. Zij vonden allen – zonder uitzondering – dat de Groenen het toch goed gedaan hadden. Of minstens goed hadden standgehouden. Tegen de dam van Ward De Bever (met dank aan mijn kinderen). Nu kan ik sowieso al moeilijk omgaan met complimentjes en felicitaties, maar dit keer had ik er wel reden toe. Dat kwam omdat ik twijfelde of al die goedbedoelde bejegeningen wel verdiend waren. Het is waar: terwijl de N-VA alle andere Vlaamse partijen in mootjes hakte, deed ze dat met Groen! niet. Integendeel, de Groenen haalden meer stemmen dan bij de vorige federale verkiezingen en verloren geen enkele kiezer aan De Wever. Het grotere stemmenaantal, goed voor een winst van 0,5%, leverde de partij zelfs een extra zetel op. Die gaat oververdiend naar Eva Brems (foto) in Leuven. De voormalige voorzitter van Amnesty Vlaanderen haalde in haar Leuvense kieskring op een zucht na 10% van de stemmen (meer dan het Vlaams Belang!). In het kanton Leuven klokte Groen! zelfs af op 14,5%. Het witte konijn Eva Brems mag terugblikken op een knalprestatie. En verdiend mag zij weldra plaatsnemen naast de uittredende en herkozen groene parlementsleden Wouter De Vriendt (West-Vlaanderen), Stefaan Van Hecke (Oost-Vlaanderen) en Meyrem Almaci (Antwerpen) om de nieuwe federale fractie te vormen. Zij worden vervoegd door de jongste nieuwe parlementariër ooit, Kristof Calvo. Nauwelijks 23 jaar oud, sleepte hij voor Groen! een tweede Antwerpse zetel in de wacht. Ten slotte werd onze uittredende senator Freya Piryns (her)verkozen. En als klap op de vuurpijl zorgden deze verkiezingen ervoor dat het Vlaams Belang gedecimeerd werd en de Lijst Dedecker van de politieke kaart geveegd. Het groene resultaat smaakt er alleen maar beter door. En toch was er iets aan de hand met de felicitaties en complimenten…

Een nare man

Pieter De Crem (CD&V) is een nare man. Tot die conclusie kwam schrijver-columnist Tom Naegels in de weekendeditie van De Standaard. Naegels baseerde zich voor deze uitspraak op het debat in Terzake waar De Crem de degens kruiste met Vlaanderen best geklede politica, Freya Piryns. Omdat ik benieuw was naar het verbale weerwerk van de groene coryfee was een duel met Crembo een uitgelezen kans. Het werd een debat om vingers en duimen af te likken. De gekrulde De Crem stond naar gewoonte op scherp en schoot als Minister van Defensie op alles wat bewoog en dreigde te bewegen. Landsverdediging was niet eens het onderwerp, maar over Asiel en Migratie sprak hij alsof hij de natie tegen allerhande vreemde indringers moest beschermen. Daarbij had hij het uitsluitend over het sluitstuk van het asielbeleid (i.c. zijn sluitstuk van het asielbeleid), namelijk de uitwijzing. Filip De Winter had het niet beter kunnen zeggen. Voor wie als redelijk en sociaalvoelend mens hiervan nog geen kippenvel kreeg, deed de toon van De Crem dat zeker wel. Hij wou zoveel tegelijk uitkramen, dat hij zich verslikte in zijn woorden, die maar weer herhaalde en afbrak, halve en hele zinnen debiteerde, stotterde, en zich door niets of niemand liet af(c)remmen. De moegetergde moderator Kathleen Cools had geen vat op De Crem-op-speed. En Freya Piryns dan? De groene politica bleef rustig en waardig, wetende dat haar opponent met zijn legertank een brokkenparcours aan het afleggen was. Wanneer Freya de verschillende stappen van het Asielbeleid trachtte uit te leggen, kon de minister zich weer amper inhouden. Freya legde uit dat in haar groene voorstel een binnenkomende asielzoeker een begeleider krijgt toegewezen om te voorkomen dat een vreemdeling in de anonimiteit kan verzeild geraken. “Hola”, orakelde de vertegenwoordiger van ’s lands christelijke partij, “we gaan er toch geen kampvuurgebeuren van maken”, refererend naar de zachte aanpak van de Groenen. In haar repliek verwees Piryns naar o.a. Australië, een niet zo asielvriendelijk land, waar asielzoekers onmiddellijk begeleiding krijgen. Maar ze voegde er fijntjes en beleefd aan toe: “Meneer De Crem, maar dat staat ook in uw eigen partijprogramma, dat u blijkbaar niet kent”. Die zat. De nare man had zijn hand overspeeld. En Freya Piryns, die als mede-Lierse-voetbalsupporter al op zoveel sympathie van mijnentwege kon rekenen, werd voor even mijn politiek idool.