Wit konijn

Ik heb niets tegen witte konijnen. Wel integendeel, ik heb er zelf één. Niet spierwit maar met enkele bruine vlekken. En het is eigenlijk niet mijn konijn, maar van de kinderen toen ze nog kind waren. Een overlever, dat brave diertje in zijn hok. Konijn lijkt het naar zijn zin te hebben. Zelfs wanneer het deurtje openstaat, doet het geen moeite om het – tja ik kan het ook niet helpen – ‘hazenpad’ te kiezen. Die ambitie heeft het niet. Helemaal het tegenovergestelde van witte konijnen in de politiek. Want die bestaan ook. Voor niet-ingewijden: het betreft de BV’s in de mensensoort die gegeerd zijn door de politieke partijen om op de verkiezingslijst te pronken in de hoop dat ze veel stemmen halen (en verder niet zo heel veel moeten). Omdat de volgende verkiezingen zo stilaan naderen komen de witte konijnen weer in beeld. Zo bijvoorbeeld de welbespraakte voormalige TV-ster Goedele Liekens. Zelf omschrijft ze zich als psychologe, seksuologe, programmamaakster en goodwillambassadeur bij de Verenigde Naties. Het konijn heeft de lichtbak gezien en zich laten vangen door de Open VLD. Dat is op zijn zachtst gezegd een vreemde keuze. In het recente verleden ‘bedankte ze God nog op haar blote knietjes’ dat ze niet in de politiek is gestapt ‘omdat ze als VN-ambassadrice veel meer kan verwezenlijken’. Einde citaat. Ze bekende dat ze niet voor de politiek in de wieg gelegd was. Had ze ten andere lang geleden niet de boot afgehouden voor de socialist Steve Stevaert? Maar net als de bok kan een konijn blijkbaar ook gekke sprongen maken. Goedele voelt zich nu klaar om politiek actief te worden. Voor haar motivatie put ze – zoals het een konijn betaamt – uit het vertrouwelijke dierenjargon. “Ik ben een Brabants trekpaard”, vertrouwt ze ons toe. Wablief? Ze verduidelijkt dat de diplomatie werkt zoals het Brabants trekpaard van haar grootvader. “Het ploegde rustig voort, tot het veld vruchtbaar was.” Diplomatie is dus synoniem van geduld, vindt la Liekens. En nog meer dierenplezier om haar diplomatieke ervaring te duiden. “Hoe eet je een olifant op? Stukje bij beetje”, stelt ze vol zelfvertrouwen. Over haar talenten moeten we ons alvast geen zorgen maken. Maar vanwaar haar keuze voor de Open VLD? “Dat is eigenlijk bijzaak zeker”, klinkt het verrassend. We moeten het als een misplaatst grapje zien. Want ze is ‘filosofisch liberaal van gedachte’. “De vrijheden, zelf je dromen kunnen waarmaken, daar geloof ik in”. Meer is er niet nodig voor een ideologische partijkeuze. Zou Goedele weten dat bijna alle witte konijnen geen lang leven beschoren zijn? De vele parlementaire rammelaars (mannelijke konijnen, ook rammen genoemd) en Vlaamse reuzen zullen haar wellicht met haar en huid opeten. De voedsters (vrouwelijke konijnen, ook moeren genoemd) zullen haar serveren met pruimen. Ik blijf mijn eigen overjaars wit konijn ondertussen met liefde verzorgen.