Mijn gelezen boeken in 2024

 

Staat van vertrouwen. Kristof Calvo
De koperen kogel. Thijs Delrue
Dali: opkomst en ondergang van een geniale gek. Stan Laureyssens
Goed bedoeld: 30 valkuilen voor de wereldverbeteraar. Stijn Bruers
Het grote ontbreekwoordenboek. Rick De Leeuw
Het Spaanse van Spanje. Cees Nooteboom
Limitarisme. Ingrid Robeyns
Nou en: waarom de Nederlanders zo Nederlands zijn. Patrick Van Gompel
Afrika: een gedroomde toekomst. Loïc De Cannière
Hafsa. Hafsa El-Bazioui
Wiens belang? Marijke Persoone
Front. Robin Ramaekers
Een onmogelijk avontuur: twee jaar met de auto door 27 Afrikaanse landen. Pim Franssen
Wat een land: dwaasheid en hoop in de Wetstraat. Noël Slangen
Omgroei: meer levenskwaliteit voor iedereen. Dirk Holemans
Met de motor langs de Zijderoute. Marc Helsen
Morele ambitie. Rutger Bregman
I love USA. Thomas De Graeve
Nu of nooit. Petra De Sutter
Vos in de VS. Michiel Vos
De laatste walvis. Bjorn Soenens
Ondernemers in het wild. Olivier Van Beemen
Groen realisme. Bas Eickhout
Zo radicaal is het niet. Mikaela Loach
Genoeg voor iedereen. Jonas Van Der Slycken
Systeembreuk. Kohei Saito

Vallen en weer opstaan

 

De plaats des onheils (feb 2024)

Met pijn in het hart en de ledematen kijk ik terug op 2024. De sprong op tram 6 heeft me (nog) geen geluk gebracht. Integendeel, ik ben er flink afgetuimeld. Begin februari, nauwelijks enkele dagen nadat ik hersteld was van een – jawel  - ‘hersteloperatie’ van een buikwandbreuk sloeg het noodlot toe. Al joggend struikelde ik over een boordsteen. De gevolgen waren indrukwekkend: elleboogbreuk, schaafwonden aan handen, armen en benen. En een pijnlijke knie op de koop toe. Het gebeurde in Spanje en ik belandde na een pijnlijke vlucht op de spoedafdeling in Herentals. Tot op vandaag – en hoelang nog – verhindert kniepijn mijn herstart als verslaafde jogger. Als dat maar goedkomt… In ditzelfde aflopend jaar vonden twee ook al pijnlijke verkiezingen voor mijn partij plaats. Ik ga er in volgende stukjes dieper op in. De symboliek en de parallel van mijn val en die van mijn partij zijn treffend. Want gebeurde het ook al niet in 2003? Op 18 mei van dat jaar, verkiezingsdag, ging ik een eindje joggen in afwachting van de kiesuitslagen. Ik trapte op mijn veter, kwam ten val en raakte amper thuis. Met een gebroken pols en bloedende schaafwonden ben ik toen nog naar het stemlokaal gefietst. Gaandeweg nam de pijn toe en ik eindigde de verkiezingsdag op de spoedafdeling. Intussen was mijn partij ook naar beneden gedonderd. Ik zou me later vaak bestempelen als de eerste groene die toen gevallen was. Weer over naar 2024. Mijn val begin februari was dus een slecht voorteken. Het kondigde niet één, maar zelfs twee groene verkiezingsnederlagen aan. Ik had het kunnen weten. En ik wist het ook. Niet omwille van mijn val natuurlijk. Bijgeloof is mij vreemd. Maar groene thema’s, hoe belangrijk en urgent ook, kwamen maar niet op de politieke voorgrond. De groene partij zal zichzelf moeten herbronnen. Te beginnen vanaf nu. En ik ook.

 

Kerstreceptie GroenPlus 2024

 

1. Foto boven: veel volk op de kerstreceptie van GroenPlus
2. Foto onder: mijn vrouw en ik (helemaal achteraan) ook aanwezig

Ik beken: als groene medestrijder van (bijna) het eerste uur heb ik het de laatste jaren flink laten afweten. Daar waren goede (gezondheids)redenen voor, maar toch. Nu mijn partij Groen – en bij uitbreiding de hele wereld – op een kantelpunt staat neem ik me toch maar weer eens voor om mijn groen engagement iets actiever op te nemen dan vanuit de luie zetel mijn schoen uit boosheid, verontwaardiging en frustratie naar de tv te gooien. Rustig aan beginnen weliswaar. Zo nam ik actief deel aan de groen voorzittersverkiezing inclusief het voorafgaand interactieve, digitale debat. Binnenkort kom ik hier uitgebreid op terug. Enkele dagen geleden togen mijn vrouw en ik naar de kerstreceptie van GroenPlus, de groene senioren (55+) zeg maar. Met liefst 170 oudere Groenen verzamelden we in de hernieuwde zaal Fonderies De La Campine of de voormalige Kempische IJzergieterij te Herentals. We werden verwelkomd door Mieke Vogels die mij toevertrouwde dat haar groene passie een virus is dat nooit weg hoeft te gaan. Waarop ik: “Groen is geen politieke keuze. Je ben het gewoon.” En daarmee was de toon gezet. Petra De Sutter blikte in een toespraak terug op het tegenvallende verkiezingsjaar 2024 en maakte een overgang naar de toekomst van de groene partijen in Europa. Vele bezorgde publieksvragen volgden. De betrokkenheid van de aanwezige senioren was aandoenlijk. Over hoe Groen zich ecologisch én sociaal én vredelievend  moet opstellen en profileren. De oude garde roerde zich en bleef bij haar kernwaarden van in de begindagen. Het voelde goed. Ik zat er op mijn plaats.

Restart (again en again)

Lang geleden vertrouwde ik geregeld maar niet regelmatig aan mijn blog toe wat er politiek-maatschappelijk door mijn hoofd spookte of wat dagelijks op mijn pad kwam. Hoewel de maatschappij mij meer dan ooit bezwaarde – en dat nog steeds doet – schreef ik het niet meer op noch van me af. Een vergeefse poging die niet stand hield daargelaten. De drive en het vuur waren er dus nog wel, de kracht en de energie helaas niet. Dat heeft – tot op vandaag – te maken met mijn veel te drukke beroepsleven. Mijn voltijdse job als teamlead of procurement coordinator bij Aurubis vergt zoveel energie dat ik aan schrijven niet meer toe kom. Verder gaat alles goed met me. In het licht van mijn kankerperiode, alweer meer dan 5 jaar geleden, stel ik het opperbest. Meer nog, ik ben een geluksvogel die nog fel door het zwerk vliegt. Al moet ik wat meer een tak zoeken om uit te rusten. In deze eindejaarstijd van goede voornemens maak ik me weer eens sterk dat ik mijn work-lifebalans beter ga bewaken. Voor een groene jongen met als adagium ‘we werken om te leven in plaats van omgekeerd’ zou het een evidentie moeten zijn. Onder dit hoopvol gesternte is bij deze blog wederom ge-restart. Mijn kleine lotgevallen vanuit mijn eigen groen perspectief, mijn eigen kijk op het heden en de toekomst van onze allesomvattende planeet aarde, mijn schop tegen de schenen van kortzichtige en niets ontziende machthebbers in binnen- en buitenland. Want zoals ik het eerder al schreef – en helaas meer dan ooit – Het gaat niet goed met onze planeet, maar gewapend met een scheut humor ga ik de strijd weer aan. ‘Groen gelachen’ blijft eens te meer de boodschap… 

Mijn gelezen boeken in 2023

Met een jaar vertraging en in afwachting van het lijstje van dit jaar...

Chronisch optimisme. Antonia Mezzina
Een verzwegen leven: onze koloniale geschiedenis in België. Eva Kamanda
Naar een vegan wereld: Tobias Leenaert
Waarom ik 40 jaar biefstuk en kaas at, en toen veganist werd. Sofie Mulders.
Afrika is geen land. Dipo Fayolin
De kinderen van Oost-Congo. Katrien Vanderschoot
Links vs rechts. Alain Van Hiel
De Draaischijf. Tom Lanoye
Antwerpen. De gloriejaren. Michael Pye
Wat we toen al wisten: de vergeten groene geschiedenis van 1972. Geert Buelens
Hoop: een kompas in turbulente tijden. Steven Vromman
Xi: het ware verhaal van de man die de toekomst van de wereld in handen heeft. Ties Dams
Vertroostingen: gewone woorden. Dirk De Wachter
Alles komt goed: PFOS, Oosterweel en de terugkeer van De Kat. Thomas Goorden
Minder is meer: hoe degrowth de wereld zal redden. Jason Hickel
Boerenpsalm: Felix Timmermans
1984. George Orwell
Pallieter. Felix Timmermans
Mijn moeder zou het oorlog noemen. Vera Politkovskaja
No war. Marina Ovsjannikova
Murcia en Almeria en moois uit Alicante… Sander de Vaan
Kunst met de K van Kongo. Lucas Catherine
Leopold II. Johan Op de Beeck
Het is oké om kwaad te zijn op het kapitalisme. Bernie Sanders
Alles voor de Kempen. Jan Hertoghs
De brieven. Joël De Ceulaer
Dubbelganger. Naomi Klein
De lastige liefde. Walter Van den Broeck 

Fuck de zijlijn

Kristof Calvo in Herentals (2017)

Daar sta je dan. Je hebt een boek geschreven, bevlogen zoals je bent, boordevol ideeën voor politieke vernieuwing en een betere wereld met een alleszeggende titel en dan verlaat je dat zelfde politieke toneel op je zesendertigste terwijl de nood aan verandering nooit zo hoog was als vandaag. Je wou – zoals je zelf vaak zei – deel zijn van de oplossing. En net nu, wanneer bovendien onze groene partij door onstuimig water vaart, stap je van boord. Samen met ongetwijfeld heel veel groene medebroeders en -zusters blijven we achter met een dubbel gevoel. Zelf heb ik je mee gelanceerd in de nationale politiek. Het was op een congres in Berchem dat jij jezelf overtuigend – en met de bevlogenheid die je altijd hebt betoond – voorstelde aan de leden. We gaan hierbij terug naar het jaar 2009 en je werd nog niet verkozen. Maar een jaar later, nauwelijks 23 jaar oud, lukte het wel en werd je de jongste rechtstreeks verkozen volksvertegenwoordiger van ons land. We waren apetrots en je zou je vanaf dan onafgebroken laten gelden. Mijn persoonlijke herinnering aan jou dateert van de nieuwjaarsreceptie van Groen Herentals in 2017 ter gelegenheid van ons 30-jarig bestaan. We hadden je als eregast uitgenodigd en ondanks je superdrukke agenda was je op post. Je gaf een – hoe kan het ook anders – een enthousiasmerende speech op – hier gaan we weer – je kenmerkende bevlogen wijze. Het contrast met de Kristof Calvo ervoor en erna kon niet groter zijn. In de omgang met het publiek straalde je rust en nederigheid uit. Geen spoor vandrukdoenerij, laat staan vedettenallures. Een gezapig praatje hier en daar, een luisterend oor, je onderdompelend in een warm bad van medestanders. Ja, Kristof, ik zal dat bezoek nooit vergeten. Te meer omdat je oprecht verwonderd was dat ik al zo lang mee aan de groene kar duwde. ‘Al van voor ik geboren ben’ merkte je met de glimlach op. En ontwaarde ik daar niet enige bewondering? In dat geval is ze alvast wederzijds. En ook al vaar je naar de veiligere haven van Mechelen, dan nog weet ik dat je een belangrijke rol zal blijven spelen voor onze groene partij. Fuck de zijlijn.

 

Afscheid van Kris Berwouts (geen afscheid)

Het plotse heengaan van Kris Berwouts blijft me aan de ribben kleven. Voor het grote publiek is Kris een nobele onbekende, voor insiders van de Noord-Zuidproblematiek allerminst. In Lapland, extreem ver van zijn geliefde Afrikaanse continent is het leven van Kris op nauwelijks 60-jarige leeftijd onverwacht tot stilstand gekomen. Geboortejaar 1963, ziedaar onze eerste gelijkenis. Net als ik kwam Kris Berwouts uit de klassieke Noord-Zuidbeweging. Dat heette in de jaren 80 nog de Derde Wereldbeweging. Nu pas besef ik hoe ons leven nog meer gelijkenissen vertoonden. Of noem het gezamenlijke interesse, zeg maar passie. Zo blijken we ons als verontwaardigde twintigers samen – en los van elkaar – geëngageerd te hebben bij 11.11.11. De volgende toevallige parallel betreft de Wereldwinkel. Samen met enkele vrienden heb ik wat later – en helaas kortstondig – een Wereldwinkeltje uitgebaat in het dorp. Ik verneem dat Kris Berwouts exact hetzelfde heeft gedaan. Later ben ik beroepshalve een andere weg ingeslagen en ben ik de lokale politiek ingestapt. Maar Kris is op het ingeslagen pad verder gegaan. Een pad dat ik van op afstand heb gevolgd want eigenlijk had ik het zo graag zelf bewandeld. Eerst studeerde Kris Afrikaanse Taal- en Letterkunde, daarna werkte hij voor verschillende ngo’s, schreef voor het blad MO*, reisde naar Afrika en werd Congodeskundige met vele contacten en vrienden in de civil society. Kris specialiseerde zich in de vredes- en democratiseringsprocessen in Centraal-Afrika. Hij schreef ook nog boeken waarvan ‘Congo’s gewelddadige vrede’ en ‘Mijn leven als mushamuka’ de meest recente zijn. Ziehier wat ik zelf had willen doen en wie ik had willen zijn. Hoe graag had in niet Afrikanistiek gestudeerd? Maar studeren op kot in Gent zat er toen niet in. Ik heb mij dan maar beperkt tot zelfstudie over Zwart-Afrika en de aanschaf van een bescheiden verzameling Afrikaanse boeken en voorwerpen. Ik volg het nieuws uit Afrika tot op vandaag op de voet. Zo voel ik mij verbonden met Kris Berwouts. Een zachtaardig man met een belangrijke stem voor Centraal-Afrika. Moge Congolese burgerbewegingen La Lucha, Filimbi en andere zich luider manifesteren dan ooit. Kris zou niets liever wensen.