Lang geleden vertrouwde ik geregeld maar niet regelmatig aan mijn blog toe wat er politiek-maatschappelijk door mijn hoofd spookte of wat dagelijks op mijn pad kwam. Hoewel de maatschappij mij meer dan ooit bezwaarde – en dat nog steeds doet – schreef ik het niet meer op noch van me af. Een vergeefse poging die niet stand hield daargelaten. De drive en het vuur waren er dus nog wel, de kracht en de energie helaas niet. Dat heeft – tot op vandaag – te maken met mijn veel te drukke beroepsleven. Mijn voltijdse job als teamlead of procurement coordinator bij Aurubis vergt zoveel energie dat ik aan schrijven niet meer toe kom. Verder gaat alles goed met me. In het licht van mijn kankerperiode, alweer meer dan 5 jaar geleden, stel ik het opperbest. Meer nog, ik ben een geluksvogel die nog fel door het zwerk vliegt. Al moet ik wat meer een tak zoeken om uit te rusten. In deze eindejaarstijd van goede voornemens maak ik me weer eens sterk dat ik mijn work-lifebalans beter ga bewaken. Voor een groene jongen met als adagium ‘we werken om te leven in plaats van omgekeerd’ zou het een evidentie moeten zijn. Onder dit hoopvol gesternte is bij deze blog wederom ge-restart. Mijn kleine lotgevallen vanuit mijn eigen groen perspectief, mijn eigen kijk op het heden en de toekomst van onze allesomvattende planeet aarde, mijn schop tegen de schenen van kortzichtige en niets ontziende machthebbers in binnen- en buitenland. Want zoals ik het eerder al schreef – en helaas meer dan ooit – Het gaat niet goed met onze planeet, maar gewapend met een scheut humor ga ik de strijd weer aan. ‘Groen gelachen’ blijft eens te meer de boodschap…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten