Werchter Bloutique

Rockfestivals zijn aan mij niet meer besteed. Nochtans heb ik er veel bezocht. De festivals waar ik de beste herinneringen aan koester zijn allang niet meer. Wie kent nog het alternatieve Seaside-festival in Veurne-De Panne (buiten) en Futurama in Deinze (binnen)? De new wave vierde hoogtij. Maar ook aan de Werchter-festivals van de (begin-)jaren 80 kleeft nog heel wat nostalgie. En organisator Herman Schueremans was God voor mij en mijn vrienden. Herman was een jonge muziekliefhebber die ervoor zorgde dat wij onze toenmalige idolen, U2 en Simple Minds of Van Morrisson en Lou Reed, van nabij mochten horen en zien. Alleen een helderziende op de Werchterwei kon toen bevroeden dat Herman Schueremans twintig jaar later een strak zakenman en liberaal politicus zou zijn. Ik zou er zelfs wat franken zakgeld op verwed hebben. Toch is het zo. Geen spat rebelsheid kenmerkt de hedendaagse festivalorganisator nog. En de Schuur bakt ze tegenwoordig wel heel blauw. Zo leende hij zijn heilige weide zelfs uit aan zijn partijgenoten van de Open-VLD. Het blauwe fabriekje streek dit jaar neer op Werchter Boutique in de vorm van een partijfeestje. Herman streek over zijn blauw hart en gaf zijn partijgenoten aan gunsttarief van 10 euro toegang tot zijn domein. Meer dan 4000 liberalen, ongetwijfeld in pak en das, gaven present. Ze moesten eerst luisteren naar een optreden van Bart Somers en mochten dan Open Vrij Luisteren en Dansen naar en op de door Herman geprogrammeerde muziekgroepen. Kan het nog onnatuurlijker? Hemeltje, Herman, hoe ver kan je deze gewijde plaats, episch centrum van de rock and roll, laten afglijden? Ik weet wel, je liberale vrienden dienden maar als terreinvulling en je kreeg de tickets niet aan de straatstenen kwijt. En je had noodgedwongen de toegangsprijzen voor de niet-blauwe bezoeker al laten zakken naar 40 euro. Maar toch, Herman, het smaakte o zo zuur bij de modale muziekliefhebber die nog altijd vier keer voor zijn ticketje moest ophoesten dan je blauwe partijgenoten. En hij moest dan zijn drankje nog betalen ook.

Kathleen is rood

De Gazet van Antwerpen tekende vorig weekend een mooie boutade op van Vlaams Minister Kathleen Van Brempt op. De socialistische excellentie nam daarvoor eerst een slok vitriool en spuwde de lezer daarna toe dat ‘Mieke Vogels in het Oosterweeldossier meer bochten heeft gemaakt dan heel het traject zal tellen’. Geef toe, mooi gezegd, maar niet bepaald vleiend voor de Groenen in het algemeen en haar voorzitter in het bijzonder. Ik weet niet of Mieke Vogels het warm of koud kreeg bij het lezen van deze oprisping. Ik alvast niet. Integendeel. We moeten mevrouw Van Brempt dankbaar zijn omdat ze duidelijk orde op zaken stelt. Groen! is Groen! en rood is rood. De kloof tussen beider gedachtegoed krijgt met zo’n uitval terug haar ware proporties. Diezelfde kloof vernauwt steeds op wonderbaarlijke wijze wanneer er verkiezingen op til zijn. Met groene woorden op rode pamfletten. Maar Kathleen Van Brempt stelt nog eens orde op zaken. Uitgerekend la Van Brempt. Van haar heb ik het ooit nog jammer gevonden dat ze niet door de groene deur stapte. Die moderne look, dat stemtimbre en dat schuine hoofd. Maar als dochter van een havenarbeider was ze gedoemd om haar heil in het rood te zoeken. En – dat moeten we haar nageven – ze heeft het gemaakt. Geen rode zetel of Kathleen heeft er in gezeten. Haar cv oogt ronduit indrukwekkend: politiek secretaris, gemeenteraadslid, adjunct-kabinetchef, staatssecretaris, minister, Europees Parlementslid. Weinige politici leggen zo’n parcours af, zeker niet vóór hun veertigste. Deze excellentie gaf haar buurvrouw in de Frut dus een veeg uit de pan in het dossier van de Oosterweelverbinding. Na het mantra – walk and don’t look back - van haar partijgenoot Patrick Janssens, is het voor haar natuurlijk vervelend dat Vogels op de rem gaat staan. Dat doet in socialistische kringen heel wat (fijn) stof opwaaien. Als het milieu en de gezondheid van de Antwerpenaren Kathleen en haar partijgenoten toch iets waard is dan moeten ze dringend anders piepen. Het greenwashen van de SP.a heeft lang genoeg geduurd.

De magische dag

Onze zoon wordt vandaag 2x5 jaar. Geboren op de 15de van de maand om exact 5 over 5 ’s namiddags. Het was een magische dag. Een (verjaar)dag die we zo dadelijk gaan vieren. Ook premier Yves Leterme heeft deze dag gebombardeerd tot zijn magische dag. Vandaag zou hij de doorbraak uit de politieke impasse realiseren. En wat blijkt? Het Vlaamse stemmenkanon geeft de pijp aan Maarten en het ontslag van zijn regering aan de Koning. Meer dan een jaar, liefst 400 dagen, na de triomf van ‘meneer 800.000 Vlaamse stemmen’, heeft Leterme niets bereikt. Integendeel, achternagezeten als een schaduw door zijn kartelpartner, heeft hij voor een communautair klimaat gezorgd waarbij meer Vlamingen dan ooit met een vijandbeeld van de Walen achterblijven. Zelfs in ons dorp, ver van welke taalperikelen ook, zag ik op 11 juli voor het eerst leeuwenvlaggen wapperen. Ik hoor bij de bakker weer uitspraken dat ‘wij’ harde werkers zijn en ‘zij’ profiteurs. ‘Zij’ liggen op hun luie kont en profiteren van ‘ons’ zweet. Niets nieuws, al waren ‘zij’ voorheen ‘de vreemdelingen’ en zijn het nu ‘de Walen’. Blijkbaar gedijen veel Vlamingen goed in een Calimero-klimaat. Het is altijd de schuld van de ander. Opper-Calimero Bart De Wever heeft zijn rol uitstekend gespeeld. Hij slaagde erin de premier en zijn partij al de tijd tot communautaire scherpslijperij te dwingen. Zo ver dat de Walen het op de zenuwen kregen en ‘non’ bleven zeggen. En dus werd het al gauw duidelijk dat Leterme moest kiezen tussen het belang van het land (algemeen belang) en de redding van zijn kartel (eigen belang). We weten nu waarvoor hij heeft gekozen. Verkiezingen zijn kennelijk geen middel meer maar een doel op zich. De man die het ’goed bestuur’ predikte en als slogan meedroeg verkiest om niet te besturen. Ook al zou hij naar eigen zeggen met vijf minuten politieke moed al een heel eind kunnen komen. Triest.

Foute vakantie

Twintig jaar geleden ging ik met mijn vriendin - die ik ondertussen mijn vrouw mag noemen - op reis naar Mallorca. Overdag lagen we voor dood te braden op het strand en in de vooravond ontwaakten we om in één van de vele Engelse pubs van El Arenal tijdens het ‘happy hour’ twee grote glazen bier voor de prijs van één te drinken. Het was er dan ook heel dorstig. Daarna maakten we ons op om in de discotheken te duiken waar de mannen gediscrimineerd werden omdat ze inkomgeld moesten betalen. In een amoureuze bui beloofden we elkaar dat we ooit met onze kroost naar het gezellige vakantie-eiland zouden terugkeren. En omdat belofte altijd schuld maakt, waren we de voorbije week terug op de Balearen. En wat was het – vanuit ecologisch standpunt – (weer) helemaal fout! Om te beginnen zaten we in een CO2-spuwend chartervliegtuig van een mega-touroperator. Op de meest onpersoonlijke manier werden we op de luchthaven van bestemming in één van de vele genummerde toeristenbussen gedreven. Die autocars braakten her en der groepjes mensen uit aan de hotels verspreid over het eiland. In ons hotel kregen we een armbandje waarmee we de ganse week zoveel – of meer – eten en drinken mochten bestellen dan we op kregen. All-in heet de decadente formule die de vakantieganger aanzet tot ongebreidelde consumptiedrift. Even dacht ik dat dit nefast zou zijn voor de Spaanse horeca. Maar die is in Paguera al een tijd verdwenen. Een café is er inmiddels een Biergarten of een Weinstube en die hebben de tapasbars volledig verdreven. De voertaal is er – naast het Spaans – dan ook het Duits. Andere vakantieplaatsen in de buurt zijn overspoeld door Engelsen wat nog erger schijnt te zijn. Niettemin was het zalig warm op Mallorca en hebben de kinderen dag in dag uit naar hartelust gezwommen in één van de drie zwembaden van het hotel. Ondertussen droogde het Mallorcaanse binnenland verder uit. Maar ik had gezworen me daar één week lang niet om te bekommeren. Vermomd als modale toerist liet ik me alle luxe welgevallen. Het ging nog net. Maar bij deze lanceer ik een oproep aan iedereen om mee te zoeken naar een klein(schalig), authentiek, persoonlijk, Spaans hotelletje met zwembad om volgend jaar het gevoel te hebben écht in Spanje geweest te zijn.