De magische dag

Onze zoon wordt vandaag 2x5 jaar. Geboren op de 15de van de maand om exact 5 over 5 ’s namiddags. Het was een magische dag. Een (verjaar)dag die we zo dadelijk gaan vieren. Ook premier Yves Leterme heeft deze dag gebombardeerd tot zijn magische dag. Vandaag zou hij de doorbraak uit de politieke impasse realiseren. En wat blijkt? Het Vlaamse stemmenkanon geeft de pijp aan Maarten en het ontslag van zijn regering aan de Koning. Meer dan een jaar, liefst 400 dagen, na de triomf van ‘meneer 800.000 Vlaamse stemmen’, heeft Leterme niets bereikt. Integendeel, achternagezeten als een schaduw door zijn kartelpartner, heeft hij voor een communautair klimaat gezorgd waarbij meer Vlamingen dan ooit met een vijandbeeld van de Walen achterblijven. Zelfs in ons dorp, ver van welke taalperikelen ook, zag ik op 11 juli voor het eerst leeuwenvlaggen wapperen. Ik hoor bij de bakker weer uitspraken dat ‘wij’ harde werkers zijn en ‘zij’ profiteurs. ‘Zij’ liggen op hun luie kont en profiteren van ‘ons’ zweet. Niets nieuws, al waren ‘zij’ voorheen ‘de vreemdelingen’ en zijn het nu ‘de Walen’. Blijkbaar gedijen veel Vlamingen goed in een Calimero-klimaat. Het is altijd de schuld van de ander. Opper-Calimero Bart De Wever heeft zijn rol uitstekend gespeeld. Hij slaagde erin de premier en zijn partij al de tijd tot communautaire scherpslijperij te dwingen. Zo ver dat de Walen het op de zenuwen kregen en ‘non’ bleven zeggen. En dus werd het al gauw duidelijk dat Leterme moest kiezen tussen het belang van het land (algemeen belang) en de redding van zijn kartel (eigen belang). We weten nu waarvoor hij heeft gekozen. Verkiezingen zijn kennelijk geen middel meer maar een doel op zich. De man die het ’goed bestuur’ predikte en als slogan meedroeg verkiest om niet te besturen. Ook al zou hij naar eigen zeggen met vijf minuten politieke moed al een heel eind kunnen komen. Triest.