Niets is wat het lijkt

Ik stond aan de verkeerslichten te wachten tot het rode fietsje op groen zou springen. Een wielertoerist stopte discreet achter mij. Er was haast geen verkeer en dus leek het alsof we daar zo maar wat stonden. “Ik lees een andere krant”, zei ik. De man bekeek me met een blik van wat-moet-ik-hiermee. Kortaf antwoordde hij: “Ik lees geen gazet”. Dat werkte op mijn lachspieren, maar gelukkig werd ik door het groene fietsje gered. Hij reed door en ik zag nu dat ook op de achterzijde van zijn koerstrui ‘Het Nieuwsblad’ stond. Toen hij ver genoeg voor me uit reed, liet ik me even gaan en schokschouderde van het lachen. Niets is wat het lijkt, dacht ik. Doorkruist die man heel de Kempen in koeien van letters reclame makend voor Het Nieuwsblad en dan leest hij die krant niet en al evenmin een andere. Ik fietste verder en hield halt bij een kennis die zijn voortuintje wat aan het aanharken was. “Gij, vuilen tsjeef”, begroette ik hem alluderend op het verkiezingsbord dat bijna in zijn neus beet. “Wat heb jij met de CD&V?”, vroeg ik op de man af. “Niks, jongen, maar de dochter van een nicht van mijn vrouw heeft dat komen vragen en mijn vrouw heeft ja gezegd”. En dan boog hij zich lichtjes voorover, als op een samenzweerderige toon. “Maar ge weet toch dat ik niet voor de katholieken stem”. Natuurlijk wist ik dat. En weer dacht ik dat niets is wat het lijkt. Het helpt mij tegen het uitbrekende angstzweet wanneer ik kris-kras door het Kempisch landschap verkiezingsborden van allerlei kleuren zie opduiken, behalve groene. Al is dat ook niet waar, want in mijn Noorderwijk staan onze groene borden bij onze leden en sympathisanten. En die gaan zeker voor Groen! stemmen. Alhoewel… je weet maar nooit, want niets is wat het lijkt.

Kleur bekennen

Kleur bekennen blijft voor veel mensen één van de laatste taboes. Met hun stemgedrag lopen ze niet te koop. Integendeel, je krijgt er geen hoogte van. Ikzelf heb er geen probleem mee. Ook dit keer weer, op 7 juni, zal ik op Groen! stemmen. Dat staat vast en bij deze is dat gezegd. En wat gaat u stemmen? “Hola, maar daar heeft u geen zaken mee”, sneerde een vrouw alsof ik naar de actuele stand van haar bankrekening of nog iets intiemers vroeg. “Ik weet het nog niet”, antwoordde haar vriendin op wiens gezicht te lezen stond dat ze het wel wist. Sommigen weten het oprecht niet. In het beste geval maken ze toch nog een inhoudelijke overweging. Daarvoor kunnen ze bijvoorbeeld te rade gaan bij ‘Doe de stemtest’ van de VRT en De Standaard. Zoals ik, al was het bij mij maar voor de sport. Als doorwinterde ecologist kan zo’n stemtest mij niet verrassen. Ik doorliep al fluitend de 36 vragen van de Stemtest, koos mijn 3 geprefereerde politieke thema’s en wachtte geduldig de uitkomst af. Zoals bij vorige stemtests was het groene balkje het langst. Vervolgens leek een SLP-profiel me ook niet te misstaan, al heb ik met die partij niks behalve dat ze kennelijk redelijk links en progressief moet geconcipieerd worden. Zo ging mijn verdere profiel over de centrumpartijen naar rechts. Gewoontegetrouw eindig ik dan bij het Vlaams Blok/Vlaams Belang dat voor alles staat waar ik tegen ben en gelukkig ook omgekeerd. Zo wil ik het graag houden. Want erger bestaat niet. Maar zie, wat mijn profiel onthult. Een ultrakort, lichtblauw balkje toont aan dat de Lijst Dedecker mij NOG minder aanspreekt dan het VB. Hoe erg ik Jean-Marie Dedecker, de vleesgeworden brulboei, ook veracht, zijn plaats achter Filip De Winter verrast me toch enigszins. Maar ach, het heeft verder geen belang. Ik hoef niet te kiezen tussen de pest en de cholera. Geef mij maar weer frisruikend groen.

Sterretjes

Ze hebben vorig weekend sterretjes gezien, de uittredende Vlaamse parlementsleden. En hoe minder ze er zagen, hoe meer ze er zagen. De krant De Standaard quoteerde de Vlaamse verkozenen op haar activiteitsgraad gedurende de bijna afgelopen legislatuur. Opvallend en verdiend was de overwinning van onze groene parlementair Rudi Daems. Samen met Jan Peumans (nv.a) en Annick De Ridder (Open Vld) haalde hij bijna de maximumscore. Een beloning voor een harde werker die pas nadat hij zijn politieke afscheid aankondigde door de media in de schijnwerpers werd geplaatst. De vierde macht van het land die politici kan maken én kraken mag hierover toch wel eens nadenken. Overigens scoorden alle groene parlementsleden zeer goed. Onderaan de rangschikking vielen de ‘cumulards’ op zoals Patrick Janssens (SP.a) en Frans Peeters (CD&V). Burgemeesters die bij de gemeenteraadsverkiezingen de kiezer in de val lokken met de boodschap dat ze als Parlementslid een arm hebben tot in Brussel. Helaas gebruiken ze die arm enkel om hun hoofd te ondersteunen en voeren ze verder geen klap uit in de hoofdstad. Hun aanwezigheid beperkt er zich overigens tot de oproep der partijtucht om op het juiste knopje te komen drukken. Ook opvallend onderaan de rangschikking het merendeel van de Vlaams Belangverkozenen. En nog een categorie: de concertorganisatoren, ook wel mijn voormalige helden genoemd. Herman Schueremans, de man die mee mijn goede muzieksmaak heeft bepaald, die mij de gelegenheid gaf te genieten van de jonge Simple Minds, U2 en vele andere muziekiconen, ligt van zijn voetstuk. Daar lag mijn held al toen ik hem zag veranderen van rebelse muziekliefhebber in een zakenman met ogen als dollartekens. Daar lag hij nog meer toen hij zijn toevlucht zocht tot de liberale partij die voor mij haaks staat op de zeden en gewoonten in de rockmuziek. En nu blijkt ook nog eens dat de Schuur in de sterrenranking van De Standaard helemaal door de mand valt. Dat is al evenzeer het geval voor die andere concertorganisator Chrokri Mahassine (SP.a). De man die het alternatieve Pukkelpop groot maakte blijkt zich ook al te wentelen in de luxe van het Vlaams Parlement. Maar van enig politiek initiatief kan Chokri niet verdacht worden. Het is me wat. Een mens mag toch hopen dat de kiezer zich laat leiden door het soort evaluaties zoals deze van De Standaard. Of zal het weer bij ijdele hoop blijven? De kiezer krijgt misschien wel weer de politici die hij verdient.