Niets is wat het lijkt

Ik stond aan de verkeerslichten te wachten tot het rode fietsje op groen zou springen. Een wielertoerist stopte discreet achter mij. Er was haast geen verkeer en dus leek het alsof we daar zo maar wat stonden. “Ik lees een andere krant”, zei ik. De man bekeek me met een blik van wat-moet-ik-hiermee. Kortaf antwoordde hij: “Ik lees geen gazet”. Dat werkte op mijn lachspieren, maar gelukkig werd ik door het groene fietsje gered. Hij reed door en ik zag nu dat ook op de achterzijde van zijn koerstrui ‘Het Nieuwsblad’ stond. Toen hij ver genoeg voor me uit reed, liet ik me even gaan en schokschouderde van het lachen. Niets is wat het lijkt, dacht ik. Doorkruist die man heel de Kempen in koeien van letters reclame makend voor Het Nieuwsblad en dan leest hij die krant niet en al evenmin een andere. Ik fietste verder en hield halt bij een kennis die zijn voortuintje wat aan het aanharken was. “Gij, vuilen tsjeef”, begroette ik hem alluderend op het verkiezingsbord dat bijna in zijn neus beet. “Wat heb jij met de CD&V?”, vroeg ik op de man af. “Niks, jongen, maar de dochter van een nicht van mijn vrouw heeft dat komen vragen en mijn vrouw heeft ja gezegd”. En dan boog hij zich lichtjes voorover, als op een samenzweerderige toon. “Maar ge weet toch dat ik niet voor de katholieken stem”. Natuurlijk wist ik dat. En weer dacht ik dat niets is wat het lijkt. Het helpt mij tegen het uitbrekende angstzweet wanneer ik kris-kras door het Kempisch landschap verkiezingsborden van allerlei kleuren zie opduiken, behalve groene. Al is dat ook niet waar, want in mijn Noorderwijk staan onze groene borden bij onze leden en sympathisanten. En die gaan zeker voor Groen! stemmen. Alhoewel… je weet maar nooit, want niets is wat het lijkt.