De mosselboycot

Zo een paar keer per jaar staat er voor mij een dampende pot mosselen. En ja, ik ben een vegetariër. En nee, mosselen hebben geen hersenen noch een centraal zenuwstelsel. En bovendien hoef ik mij niet te verantwoorden voor mijn voedselpyramide. Ik verslikte me een week of wat geleden alleszins in mijn mosselsouper omdat een tafelgenoot droogweg opmerkte dat Annick De Ridder (foto) het vast niet eens zou zijn met mijn menukeuze. Toen vernam ik dat deze Antwerpse politica een heuse mosselboycot had gesuggereerd.
Hier en daar wordt zij wel eens een politiek talent genoemd en ze besloot te bewijzen dat dat niet geheel ten onrechte is. Er lag iets op haar maag, met name het feit dat onze noorderburen geen haast lijken te willen maken met de uitdieping van de Westerschelde. En dus besloot ze naar de pers te stappen en Nederland (en Vlaanderen) in het culinaire hart te treffen. Ik keek het voor de zekerheid na en ja het klopte nog. Annick De Ridder behoort nog altijd tot de liberale partij. De partij die staat voor de ongebreidelde groeieconomie en de vrije markteconomie die door niets of niemand mag gehinderd worden. En net Annick De Ridder gaat de mosselen boycotten. Haar principes voorrang geven aan de economie die zo al sputtert. Ik dacht dat dat het voorrecht van de Groenen was. Zelf heb ik al heel mijn leven geboycot dat het aard heeft. Hele landen heb ik de pas afgesneden. Reeds als jonge kerel was Turkije als reisbestemming geen optie omdat het de Koerden terroriseerde. Zolang Zuid-Afrika een Apartheidsregime kende dronk ik geen Kaapse wijn en at al evenmin Kaaps fruit. In 1995 boycotte ik Frankrijk omdat toenmalig president Chirac het in zijn hoofd haalde om kernproeven uit te voeren op het Frans-Polynesische koraaleiland Mururoa in de Stille Oceaan. Als groen gemeenteraadslid pleitte ik er toen voor om geen Franse wagens meer aan te kopen voor de gemeentelijke diensten. Ik kreeg weinig bijval. Vooral de liberalen zwaaiden met de armen omdat ik het aandurfde de vrije concurrentie te dwarsbomen omwille van ethische principes. En net nu komt een liberale politica aandraven met een boycot. En nog wel van de Zeeuwse mosselen. Daarmee treft ze de horeca, de middenstand, kortom de economie. Het lijkt wel van de mosselpot gerukt. Maar Annick De Ridder zou geen veelbelovende politica zijn mocht er geen strategie achter haar plan zitten. We spreken hier overigens niet over een ethische boycot (ze blijft een echte liberale!) en al evenmin over een economische boycot (idem!). Wel integendeel! De mosselsector wordt alleen maar eventjes opgeofferd voor een economisch hoger doel, te weten de boomende economie die het gevolg zal zijn van de uitgebaggerde Westerschelde. Veel politici hebben een hoog vlees-noch-vis-gehalte, maar Annick De Ridder is allerminst een mossel.