Bruggenbouwers

In tegenstelling tot onder meer mevrouw Joke Schauvliege, onze nieuwe Vlaamse minister van Cultuur, lees ik geregeld een boek. Ik kan mij dan ook meteen de titel herinneren van het laatste boek dat ik las. De titel is bovendien niet alledaags, namelijk “Waar is Osama bin Laden in Godsnaam?”. De auteur Morgan Spurlock stelt niet alleen de vraag, maar gaat daadwerkelijk op zoek naar de man die 11 september een historische betekenis gaf en op die dag in 2001 de wereld op zijn kop zette. In zijn zoektocht reist de auteur naar Afghanistan en Pakistan waar OBL zich waarschijnlijk schuil houdt (foto). Maar zijn reis brengt hem ook in de omliggende landen en confilicthaarden in de regio. Zijn gesprekken met talrijke persoonlijkheden, islamieten en anderen, belichten de War on Terror van diverse zijden. Het leerde me, voor zover nodig, dat we, ook wanneer we het hebben over de Islam, niet mogen generaliseren. Geboeid door het onderwerp ben ik nu bezig aan ‘De weg naar Kandahar’. Auteur Jason Burke reist doorheen Afghanistan en praat met zowel Talibanstrijders als met vechters van de Noordelijke Alliantie en andere islamieten die de Taliban verachten. Ook zijn conclusie na het bereizen van de moslimwereld is dat we niet mogen veralgemenen. De islamitische wereld is geen eenvormige monoliet maar een enorme, gevarieerde en dynamische entiteit. Deze waarheid wordt helaas overschaduwd door beelden van (zelfmoord)aanslagen, bloedbaden en andere oorlogsterreur. In die sfeer vonden enkele dagen geleden de presidentsverkiezingen plaats in Afghanistan. De uitkomst ervan is nog onzeker. De toekomst van de Afghanen evenzeer. Wie zorgt voor een sprankeltje hoop? Overleg in plaats van wapens. Praten in plaats van vechten. Het is de enige weg naar mogelijke vrede. Te veel en te lang hebben de mensen voor leiders gekozen die zich focusten op het eigen gelijk en het eigen volk. Het heeft alleen maar geleid tot verdeelde kampen met oorlog tot gevolg. Bush streed tegen de Islamfundamentalisten, Ahmadinejad staat lijnrecht tegenover Amerika, Israël tegenover de Palestijnen en vice versa met dank aan de radicale Hamas en de orthodoxe Joden. De wereld heeft nood aan bruggenbouwers. Politici die de overkant niet als tegenstanders beschouwen. Zelfs in ons eigen land gaat men steeds meer de verkeerde toer op. Nadat vroeger de migranten als zondebok opgevoerd werden om verkiezingen te winnen, zijn het nu de Walen. Separatisten winnen verkiezingen en daardoor blokkeert het land en haar instellingen. Waarna de separatisten roepen dat het land en haar instellingen niet meer werken. De agenda van De Wever en andere flaminganten is ligitiem maar niet de mijne. Volgens mij zijn er andere prioriteiten. Willen de echte bruggenbouwers eindelijk opstaan?