Bob is 83 geworden. Hij overleed nog geen 2 weken geleden en ik mis hem al. Bob Beeldens was een echte vriend. Sinds ik 20 jaar geleden naar Noorderwijk verhuisde en ik bij de Herentalse Groenen aansloot hebben we samen een lange groene weg afgelegd. We hadden – mede door het leeftijdsverschil – wel eens andere inzichten, hij vaak emotioneel (recht uit het hart) en ik bijna altijd rationeel (‘politiek’). Terwijl ik strategische plannen koesterde, was Bob de man van het veld. Ook letterlijk, want jarenlang tuinierde hij op zijn ‘konijnenweide’. Zijn biologische oogst schonk hij aan wie hij er een plezier mee kon doen. Naast het veld vertoefde Bob veel in het bos. Als natuurgids en begenadigd verteller uit het hart kon hij als geen ander boeien. Het viel hem de laatste jaren dan ook zwaar dat hij niet meer zo mobiel was. Zijn benen wilden niet meer mee. Het hield hem uit de natuur. En net daar wou hij zo graag zijn. Zo kreeg hij nog meer tijd om zijn actieve geest kritisch te laten schijnen over de grote, boze wereld. Over het gebrek aan respect voor de aarde. Over zijn groene partij waar hij zo fier over was. Van op zijn ziekbed in het hospitaal klonk hij nog vrolijk toen hij me aan de telefoon toevertrouwde dat er een verpleegster was die het groene gedachtegoed ook genegen was. Weer thuis bleef hij alert tot het laatste moment. Maar dat imposante voorkomen brokkelde langzaam af. Hij stond er nog op om naar de Nieuwjaarsreceptie van Groen! te komen. Met veel moeite stapte hij vanuit de wagen naar het café. Het hoofd letterlijk naar de grond gebogen. Het lijf wou niet meer mee. De lange winter was er te veel aan. In een eiken kist hebben we hem begraven. In juni zou hij 60 jaar getrouwd zijn met zijn Ida. Een feest in de Herentalse natuur – waar anders? – zat eraan te komen. Mijn vriend is weg. Misschien zijn er wel te veel mensen op deze aarde, maar zoals Bob zijn er zeker te weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten