Congo, mijn overvulde droom

Toen een oom mij vroeger als kind eens vroeg “En wat zoude gij graag hebben?” antwoordde ik “Een nonkel pater of een tante nonneke in Congo”. Hij werd bleker dan hij al was. Het is me nooit gegund, maar ik was wel stikjaloers op iedereen die een familielid in de Afrikaanse brousse had. Hoe graag zou ik geluisterd hebben naar de exotische verhalen over de negertjes die in strohutjes woonden? Mijn passie voor Zwart-Afrika moet ontsproten zijn in mijn prille collegetijd. De jaarlijkse missieacties gingen gepaard met tal van initiatieven om geld in te zamelen voor ‘de missies’. Om de leerlingen te enthousiasmeren toonde een pater-leraar dia’s (ja, we zitten hier in de midseventies) die een beeld van het arme Afrika moesten oproepen. Eerlijk gezegd, bij mij riep het een exotische sfeer op waar ik graag naar toe wilde gecatapulteerd worden. En wel meteen. Sindsdien heeft het donkere continent me niet meer losgelaten. Ik bestudeerde er alle facetten van. Leerde alle stammen, hun leefgebied en gewoonten kennen. Haalde veel ebbenhouten houtsnijwerk in huis. Keek zowat naar alle documentaires over Afrika en bouwde een collectie boeken op. De ultieme droom is voet aan de grond te zetten in het hart van Afrika. Congo, daar wil ik ooit naar toe. Ik kan het niet verklaren, maar ik voel dat ik daar ooit moet komen. Eigenlijk had mijn droom al in vervulling moeten gaan. Het was begin jaren 90. Om ons prille huwelijk te bekronen planden mijn vrouw en ik een heuse expeditie doorheen Oost-Afrika. In een omgebouwde vrachtwagen zou een select groepje avonturiers (waaronder wij dus) reizen door Kenia, Tanzania, Oeganda, (toenmalig) Zaïre en Rwanda. Een maand voor onze afreis stonden we op het punt om onze medicijnen en prikken te halen bij het Instituut voor Tropische Geneeskunde. Net op dát moment kregen we een telefoontje dat de reis geannuleerd was. Onlusten in Rwanda, het begin van de genocide. Een droom spatte bruusk uiteen. We schreven het jaar nadien weer in, maar opnieuw ging de expeditie niet door. Te gevaarlijk in het oosten van Zaïre. De onstabiele situatie die er sindsdien heerst en de geboorte van onze kinderen maakten dat we nog altijd geen voet op Congolese bodem hebben gezet. Het blijft een onvervulde droom.