De logica van Bracke

Siegfried Bracke stapt in de politiek en dat zullen we geweten hebben. Zelf ken ik Siegfried niet persoonlijk, op die ene keer na. We zijn toen hardhandig met mekaar in contact gekomen. Vooraleer u zich een vechtscène inbeeldt: het was een toevallig contact. Op de trappen van een auditorium waar ooit een groen congres plaatsvond. Daar stormde een gedrongen mannetje mij voorbij, dat plots stopte omdat het een papiertje, ongetwijfeld met breaking news, liet vallen. Zo botste ik op Siegfried Bracke die me bedacht met een verontschuldigende glimlach. Minzamer was mijn contact met Brackes collega-VRT-journaliste Annemie Nijs op een ander partijcongres. We bestelden samen apart een koffie hoewel het nog geen break was. Daarom waren we haast alleen en maakte ze een – zo leek het toch – oprecht compliment over de sfeer en de mensen (wellicht een overlapping) op een groen congres. We raakten wat aan de praat (ze praatte mooi en zacht) en gingen toen ieder onze eigen weg. Ze had een bundel papieren onder de arm. Later op de dag merkte ik haar op toen ze een interview afnam. Ik verdacht haar heimelijk van groene sympathieën wat haar nog sympathieker maakte. Enkele jaren later verliet ze de journalistiek en trok ze naar het blauwe fabriekje. Eerst als woordvoerder van toenmalig minister Fientje Moerman, later als kabinetschef voor Marleen Vanderpoorten, die voorzitter van het Vlaams Parlement was. Annemie Nijs ontgoochelde me zeer. Zo zie je maar met journalisten. Zoals ook Siegfried Bracke. Hij mag dan naar eigen zeggen geen Vlaamse Leeuwenvlaggenzwaaier zijn, zou hij zich werkelijk verkneukelen aan de verdamping van België? Zou hij na 30 jaar politieke journalistiek pas een week voor de toetreding tot de N.VA zijn politieke ideologie gevonden hebben? Zou hij werkelijk toevallig pas geleden bij de N.VA terechtgekomen zijn nadat hij zich eerder had gevleid in confortabele schoot van Steve Stevaert toen de socialisten hot waren? En wat zou zo’n kritische (ex-) journalist ervan vinden dat zijn partij een Geert Bourgeois als lijsttrekker voor West-Vlaanderen naar voren schuift terwijl die aankondigt gezellig minister in het Vlaams Parlement te blijven? Of wat zou Siegfried denken van het ongezouten, ja soms ruwe, taalgebruik van zijn kopman Bart? Of van de acties die De Wever op het getouw zet? Zou Bracke mee achter het vrachtwagenstuur kruipen om met volle ladingen namaakgeld over de taalgrens te parkeren? Kwestie van de geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië aanschouwelijk te maken. En ten slotte: hoe zou Bracke de spagaat van zijn partij verklaren? Want je kan dan wel staan roepen dat Vlaanderen het been moet stijfhouden (kassa, kassa bij de verkiezingen) iedereen weet onderhand dat een oplossing voor het BHV-probleem alleen mogelijk is door compromissen te sluiten. Zou zelfs een Siegfried Bracke dat niet begrijpen? Of zou de oud-journalist dan toch zijn eigen logica hebben. Niet voor niets is hij tegelijk tegen het separatisme en vóór de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Volgt u nog?