Met de val van de regering is deze verkiezingscampagne noodgedwongen kort. Of ze krachtig zal zijn, moet nog blijken. Maar dat lijkt er vandaag nog niet echt op. Het is maar lauwe kost die we geserveerd krijgen. Peper en zout ontbreken. Vlaanderen lijkt aan verkiezingsmoeheid te lijden. Een ziekte die kennelijk niet alleen de kiezers maar ook de partijen aantast. Het imago van de politiek is zo laag gezakt dat partijen amper nog beloftes durven/kunnen uitspreken. Op de gedoodverfde winnaar, Bart De Wever, na die zo maar even 500.000 jobs belooft. Nu durven veranderen, luidt het bij zijn NV.A. De slogans blinken uit door hun gebrek aan creativiteit. Nooit opgeven. We moeten weer vooruit. Uw centen, daar gaat het om. Om er maar enkele te noemen. Of maak 13 positief. Met als onderslogan Positieve Energie. Eerlijk waar, de slogan van Groen! is ook niet begeesterend. Al ben ik de eerste om het belang van een slogan te relativeren. Was het niet met – naar mijn mening – de fantastische groene slogan ‘De Groenen maken het verschil’ dat Agalev in 2003 uit het Parlement geknikkerd werd. Van een verschil gesproken. Overigens – met stip op één – torent de slogan-van-lang-geleden ‘De anderen beloven de hemel, de groenen bewaren de aarde’ boven alle andere slogans uit. Een evergreen. Blijvend actueel. Al ben ik dezer dagen ook wel gecharmeerd door de persoonlijke slogan van een kandidate uit mijn dorp. ‘Op karakter’ staat te lezen onder haar foto. Mien Van Olmen staat op de CD&V-lijst klaar om handenvol stemmen binnen te halen voor de Kamer. De volbloed Kempische boerendochter is vandaag al schepen van de stad Herentals en provincieraadslid. Daarenboven heeft ze ontelbare nevenmandaten en is ze moeder van liefst 4 jonge kinderen. Ik herinner me dat Supermien voor de gemeenteraadsverkiezingen op campagne ging met een aanhangwagen vol met foto’s van haar piepjonge kindjes. “Als ik mocht stemmen, koos ik voor mama” schreeuwden grote letters de kiezer toe. Aan de bloedjes was het niet te merken. Ze zijn ondertussen al enkele jaartjes ouder. En hun mama gaat er weer voor. Op karakter. Want op talent, geen mens die haar kent zou het geloven.
vrijdag 28 mei 2010
Supermien
Met de val van de regering is deze verkiezingscampagne noodgedwongen kort. Of ze krachtig zal zijn, moet nog blijken. Maar dat lijkt er vandaag nog niet echt op. Het is maar lauwe kost die we geserveerd krijgen. Peper en zout ontbreken. Vlaanderen lijkt aan verkiezingsmoeheid te lijden. Een ziekte die kennelijk niet alleen de kiezers maar ook de partijen aantast. Het imago van de politiek is zo laag gezakt dat partijen amper nog beloftes durven/kunnen uitspreken. Op de gedoodverfde winnaar, Bart De Wever, na die zo maar even 500.000 jobs belooft. Nu durven veranderen, luidt het bij zijn NV.A. De slogans blinken uit door hun gebrek aan creativiteit. Nooit opgeven. We moeten weer vooruit. Uw centen, daar gaat het om. Om er maar enkele te noemen. Of maak 13 positief. Met als onderslogan Positieve Energie. Eerlijk waar, de slogan van Groen! is ook niet begeesterend. Al ben ik de eerste om het belang van een slogan te relativeren. Was het niet met – naar mijn mening – de fantastische groene slogan ‘De Groenen maken het verschil’ dat Agalev in 2003 uit het Parlement geknikkerd werd. Van een verschil gesproken. Overigens – met stip op één – torent de slogan-van-lang-geleden ‘De anderen beloven de hemel, de groenen bewaren de aarde’ boven alle andere slogans uit. Een evergreen. Blijvend actueel. Al ben ik dezer dagen ook wel gecharmeerd door de persoonlijke slogan van een kandidate uit mijn dorp. ‘Op karakter’ staat te lezen onder haar foto. Mien Van Olmen staat op de CD&V-lijst klaar om handenvol stemmen binnen te halen voor de Kamer. De volbloed Kempische boerendochter is vandaag al schepen van de stad Herentals en provincieraadslid. Daarenboven heeft ze ontelbare nevenmandaten en is ze moeder van liefst 4 jonge kinderen. Ik herinner me dat Supermien voor de gemeenteraadsverkiezingen op campagne ging met een aanhangwagen vol met foto’s van haar piepjonge kindjes. “Als ik mocht stemmen, koos ik voor mama” schreeuwden grote letters de kiezer toe. Aan de bloedjes was het niet te merken. Ze zijn ondertussen al enkele jaartjes ouder. En hun mama gaat er weer voor. Op karakter. Want op talent, geen mens die haar kent zou het geloven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten