11.11.11. op 10.11.12

Het was 10.11.12 en het was 11.11.11. Een zaterdagvoormiddag met somber herfstweer zonder karakter. Ik maalde er niet om, ik moest maar even denken aan 300.000 mensen die elk jaar sterven aan de gevolgen van de klimaatverandering. Bijna al deze slachtoffers vallen in het Zuiden. Het was de eenvoudige, maar harde boodschap, waarmee ik de straat optrok. Onlangs had ik nog gezongen voor het klimaat. Of – op nadrukkelijk verzoek van mijn kinderen – had ik ‘sing for the climate’ al playbackend gesteund. Nu verkocht ik aan huis wenskaarten, stiften, chocolade truffels en zelfs kiemgroenten (‘zaad voor een beter klimaat’) in mijn buurt. Naar jaarlijkse gewoonte vonden de producten gretig aftrek en wordt er nog gul gegeven voor het goede doel. Wel helaas maar tradioneel op zaterdagmorgen: veel mensen zijn niet thuis of slapen nog. Merkwaardig op zaterdagmorgen: elk jaar zijn dezelfde mensen niet thuis. Nog merkwaardiger op zaterdagmorgen: bij nogal wat mensen die niet thuis zijn bewegen de gordijnen nadat je aanbelt en/of staat de tv aan. Het kon de pret en het succes van mijn rondgang niet bederven. Diep in mijn hart scheen de zon en het voelde als een klimaatopwarming. Maar dan ééntje van geluk waar ze in het Zuiden ook recht op hebben.