Pol en ik

Ik beken: ik heb wat gemeen met Paul Van Den Driessche. U weet wel: de West-Vlaamse womanizer die eerder dit jaar in het oog van de mediastorm belandde vanwege zijn losse ‘pollekes’. De man die zowat alle vrouwen bepotelde die zijn levenspad kruisten. Op Mia Doornaert na. Waarop zij prompt de verdediging opnam van PVDD. Zijn handtastelijkheden bleken niet cumuleerbaar met zijn politieke ambities. En dus moest Pol verzaken aan het lijsttrekkerschap voor de N-VA in zijn geliefde Brugge. Tot zover – voor alle duidelijkheid – heeft u nog geen duiding over de eerste zin van dit stukje. Wat Pol en ik dan wel gemeen hebben zijn uiteraard onze passie voor politiek en voetbal. Dat ons beider politieke hoogtepunten achter ons liggen betreft al een raakvlak. Maar dat Van Den Driessche pas onlangs – evenals mezelf op rijpere leeftijd – de hobby van de voetbalscheidsrechterij heeft ontdekt schept pas echt een band. Ik had gehoopt om Pol vorige zaterdag te ontmoeten tijdens het kelderduel van Lierse en Cercle Brugge. Maar hoe ik ook gezocht heb in het stadion, ik vond hem niet. Niet in de nabijheid van een trosje bevallige dames noch in de buurt van het fritkraam waar ik hem bij een vorige confrontatie zag staan aanschuiven. Alsof hij een gewone sterveling was. En ook toen al was hij woordvoerder en uithangbord van de sympathieke club, excuseer vereniging, Cercle Brugge. De underdog van het grote Club. De ploeg met de grasgroene kleuren. En vooral de ploeg die er enkele jaren geleden in slaagde op die groene shirts reclame te maken voor ‘De Standaard Boekhandel’ en tegelijk als trainer Glenn – what’s in a name – De Boeck aan te stellen. Je zou gezworen hebben dat zoveel rechtlijnigheid uit de koker van Paul Van Den Driessche moest komen. Vandaag hebben Pol en ik zorgen om ons hoofd: de ploegen van ons hart verkeren in accuut degradatiegevaar. Benieuwd of ‘mijn’ Lierse of ‘zijn’ Cercle zich nog gaan redden.