 |
| De plaats des onheils (feb 2024) |
Met pijn in het hart en de ledematen kijk ik terug op 2024. De sprong op tram 6 heeft me (nog) geen geluk gebracht. Integendeel, ik ben er flink afgetuimeld. Begin februari, nauwelijks enkele dagen nadat ik hersteld was van een – jawel - ‘hersteloperatie’ van een buikwandbreuk sloeg het noodlot toe. Al joggend struikelde ik over een boordsteen. De gevolgen waren indrukwekkend: elleboogbreuk, schaafwonden aan handen, armen en benen. En een pijnlijke knie op de koop toe. Het gebeurde in Spanje en ik belandde na een pijnlijke vlucht op de spoedafdeling in Herentals. Tot op vandaag – en hoelang nog – verhindert kniepijn mijn herstart als verslaafde jogger. Als dat maar goedkomt… In ditzelfde aflopend jaar vonden twee ook al pijnlijke verkiezingen voor mijn partij plaats. Ik ga er in volgende stukjes dieper op in. De symboliek en de parallel van mijn val en die van mijn partij zijn treffend. Want gebeurde het ook al niet in 2003? Op 18 mei van dat jaar, verkiezingsdag, ging ik een eindje joggen in afwachting van de kiesuitslagen. Ik trapte op mijn veter, kwam ten val en raakte amper thuis. Met een gebroken pols en bloedende schaafwonden ben ik toen nog naar het stemlokaal gefietst. Gaandeweg nam de pijn toe en ik eindigde de verkiezingsdag op de spoedafdeling. Intussen was mijn partij ook naar beneden gedonderd. Ik zou me later vaak bestempelen als de eerste groene die toen gevallen was. Weer over naar 2024. Mijn val begin februari was dus een slecht voorteken. Het kondigde niet één, maar zelfs twee groene verkiezingsnederlagen aan. Ik had het kunnen weten. En ik wist het ook. Niet omwille van mijn val natuurlijk. Bijgeloof is mij vreemd. Maar groene thema’s, hoe belangrijk en urgent ook, kwamen maar niet op de politieke voorgrond. De groene partij zal zichzelf moeten herbronnen. Te beginnen vanaf nu. En ik ook.
