September zorgt elk jaar terug voor wat meer regelmaat in menig mensenleven. Dat maakt het afscheid van de zomer draaglijk. De weerkundige zomer duurt bij ons inderdaad tot 31 augustus. De meteorologie heeft als begindatum van de drie maanden durende zomerperiode 1 juni gekozen om de statistieken overzichtelijk te houden. De astronomische zomer eindigt pas op 21 september. Dat heeft niets met het weer te maken, maar wel met de stand van de aarde ten opzichte van de zon. De warmste dag dit jaar beleefden we op 20 augustus. Het was buiten ziedend heet. In het weerstation van Kleine-Brogel werd een recordtemperatuur van liefst 38,2° gemeten. Op een steenworp ervandaan pufte onze dochter op Chiro-kamp. Voor mezelf was het een geschiedenisloze werkdag met een energieverslindende airco die alle hitte verjoeg. Rond 17u kreeg ik een klap toen ik buitenkwam en me moest aanpassen aan een temperatuursstijging van meer dan 15°. Twee minuten fietsen later parelde het zweet quasi overal waar ik het kon voelen. Ik hapte wat droge lucht en dacht aan de tradionele oproep om geen fysieke inspanningen te doen. Het was de dag bij uitstek dat ouderen en kinderen aangeraden werd om binnen te blijven. De auto’s daarentegen mochten weer vrolijk en ongehinderd rijden. De gedachte alleen deed mijn bloed nog meer koken dan al het geval was. Plots zag ik in een zijstraat een gele quad. De rijder zette zijn helm af om het zweet af te wissen. Zo kon ik de man herkennen voor hij met een hels lawaai vertrok en mij achterliet met een flinke dosis CO². De man in kwestie was een ex-collega van me. Ik had hem altijd gekend als een keurig en verantwoord individu. Vele nette gesprekken over het werk en de privé had ik met hem gevoerd. Sinds kort genoot hij van een welverdiend brugpensioen. Maar dat genieten deed hij op een wel bijzondere manier, ontdekte ik nu. Kijk, daar kom ik van in ademnood. De hele tijd spookte de vraag door mijn hoofd hoe een welopgevoed mens – bovendien op leeftijd en bovendien op deze hondsdag – ongegeneerd durft rondtoeren op een quad. Ik kwam thuis, lekte uit en nam me voor om mijn ex-collega om tekst en uitleg te vragen bij de eerste gelegenheid die zich zou voordoen. Het belooft een geanimeerd gesprek te worden.
zaterdag 19 september 2009
Ademnood in het quad-raat
September zorgt elk jaar terug voor wat meer regelmaat in menig mensenleven. Dat maakt het afscheid van de zomer draaglijk. De weerkundige zomer duurt bij ons inderdaad tot 31 augustus. De meteorologie heeft als begindatum van de drie maanden durende zomerperiode 1 juni gekozen om de statistieken overzichtelijk te houden. De astronomische zomer eindigt pas op 21 september. Dat heeft niets met het weer te maken, maar wel met de stand van de aarde ten opzichte van de zon. De warmste dag dit jaar beleefden we op 20 augustus. Het was buiten ziedend heet. In het weerstation van Kleine-Brogel werd een recordtemperatuur van liefst 38,2° gemeten. Op een steenworp ervandaan pufte onze dochter op Chiro-kamp. Voor mezelf was het een geschiedenisloze werkdag met een energieverslindende airco die alle hitte verjoeg. Rond 17u kreeg ik een klap toen ik buitenkwam en me moest aanpassen aan een temperatuursstijging van meer dan 15°. Twee minuten fietsen later parelde het zweet quasi overal waar ik het kon voelen. Ik hapte wat droge lucht en dacht aan de tradionele oproep om geen fysieke inspanningen te doen. Het was de dag bij uitstek dat ouderen en kinderen aangeraden werd om binnen te blijven. De auto’s daarentegen mochten weer vrolijk en ongehinderd rijden. De gedachte alleen deed mijn bloed nog meer koken dan al het geval was. Plots zag ik in een zijstraat een gele quad. De rijder zette zijn helm af om het zweet af te wissen. Zo kon ik de man herkennen voor hij met een hels lawaai vertrok en mij achterliet met een flinke dosis CO². De man in kwestie was een ex-collega van me. Ik had hem altijd gekend als een keurig en verantwoord individu. Vele nette gesprekken over het werk en de privé had ik met hem gevoerd. Sinds kort genoot hij van een welverdiend brugpensioen. Maar dat genieten deed hij op een wel bijzondere manier, ontdekte ik nu. Kijk, daar kom ik van in ademnood. De hele tijd spookte de vraag door mijn hoofd hoe een welopgevoed mens – bovendien op leeftijd en bovendien op deze hondsdag – ongegeneerd durft rondtoeren op een quad. Ik kwam thuis, lekte uit en nam me voor om mijn ex-collega om tekst en uitleg te vragen bij de eerste gelegenheid die zich zou voordoen. Het belooft een geanimeerd gesprek te worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Amaai als ik uw tekst lees moeten alle quadrijders en rijdsters onmiddellijk naar de rechter om te verantwoorden waarom ze een hobby hebben. Een quad stoot niet meer Co2 uit als eenig ander europees gehomologeerd motorvoertuig.
Respect voor uw ex-collega dat heb ik wel, dat hij op zijn leeftijd nog wil beginnen met zo'n hobby.
Jullie groentjes zijn er blijkbaar nog niet van overtuigd dat jullie het zijn die de wereld omzeep aan het helpen zijn. De groene gedacht OK, die moet er zijn, maar om daarom mensen hun hobby of zelfs eenigste vorm van transport af te nemen, dat gaat een brug tever.
Ikzelf ben ook quadrijder, als ik wandelaars, fietsers, ruiters, ... tegenkom heb ik ook respect voor hun hobby, ik zet me aan de kant of ik vertraag. Andersom is dit meestal niet zo. Quadrijders maken zogezegd de veldwegen kapot, ooit al eens gaan fietsen op zo'n pad als er een bende paarden gepasseerd is??? ik wens het u niet toe.
En zo kunnen we nog uuuuuuuuuren doorgaan.
Respect en verdraagzaamheid daar draait het om en het moet van 2 kanten komen hé.
toch met vriendelijke groeten
Een reactie posten