Bloedgeven

Sinds een paar jaar heb ik mijn ‘goede-doelen-pakket’ uitgebreid met het belangeloos afstaan van mijn eigen bloed aan de gemeenschap. Geregeld vervoeg ik tal van lokale helden die al vele jaren naar het Parochiecentrum afzakken om bloed te geven. Mijn ontzag voor hen en voor het organiserende Rode Kruis is sindsdien flink toegenomen. Mijn eigen bloed is trouwens populair, want zelfs op Rode Kruis-avonden dat ik mijn bloed gewoon in mijn lijf wil houden, word ik opgebeld met de beleefde vraag om te komen doneren want er is echt nood aan. Dan ga ik maar, hoewel bloedgeven me niet in het bloed zit. Ik heb het eerlijk gezegd niet zo met die naalden en bloedzakken. Toch zijn er ook leuke kanten aan, behalve die ene keer dat ik na het afstaan van mijn portie bloed zwetend als een rund op een stoel neerzeeg nadat de wereld voor mijn ogen donker werd. De humor schuilt in het lugubere karakter van zo’n avond in een decor met niets dan gevelde medeburgers als was het een rampscenario. Daar gedijen grapjes zoals ‘Als ge vreemd gaat moogt ge toch geen bloed geven’ (tegen het type Don Juan) of ‘Bij jou is dat precies pure alcohol’ (tegen het type zuipschuit). Het type Politieker, waartoe ik behoor, heeft ook zijn eigen soort Rode Kruis-grapjes. Terwijl ik volop in actie was tijdens mijn allereerste bloedafname, werd mijn bloedzak tot tweemaal toe ostentatief gemonsterd met de begeleidende bemerking van de ene ‘dat het toch raar is dat een groene ook rood bloed geeft’ en van de andere ‘dat er met mijn bloed iets niet in de haak was, want die kleur klopt niet’. Sindsdien herhalen deze grapjes zich, zij het telkens in een lichte variant. Het kan nochtans beter, zoals onlangs. Vooraleer de verpleegster de naald in mijn arm prikte informeerde ze of ik een voorkeur had wat de bloedgevende arm betrof. De vraagstelling beperkte zich tot: Links of rechts? Mijn buurman-bloedgever, tevens CD&V-gemeenteraadslid, richtte zich wat op en antwoordde in mijn plaats. “Links, natuurlijk. Waarop ik repliceerde: “Dan zou dat bij u in het midden moeten zijn”. We bescheurden het beiden en de verpleegster begreep er niets van. Of ze deed alsof haar neus bloedde.