Kernenergie? Nee bedankt

Het doet pijn om gelijk te krijgen. Ook ik was één van hen die 30 (dertig) jaar geleden zo’n gele parka droeg met een sticker 'Kernenergie? Nee bedankt'. Niet omdat dat toen hip was, maar omdat het milieu en bij uitbreiding de gezondheid van de mens mij het meest dierbaar was. Toen al en nu nog. Ik zocht gelijkgezinden op en kwam bij de Groenen terecht. Samen staken we onze energie onder andere in pleidooien voor windmolens. Maar spot en hoon was ons deel. Alsof we een slag van de molen hadden gekregen. Alsof we tegen windmolens vochten. We gaven niet op. In Mol protesteerden we tegen de opslag van kernafval dat nog vele generaties na ons hypothekeert. Gehuld in witte overalls rolden we lege metalen vaten door het centrum van de gemeente. In plaats van applaus oogstten we wenkbrauwgefrons van de bewoners. Rare snuiters, die groenen. Of erger nog: paniekzaaiers in het vreedzame Mol. Maar schijn bedriegt. Three Mile Island, Tsjernobyl en Japan vormen de harde bewijzen. Om de 10 jaar een kernramp, om nog maar te zwijgen over de talrijke incidenten en bijna-incidenten die al dan niet verzwegen werden. Alle kerncentrales zijn absoluut veilig tot er problemen zijn. Dan zijn alleen die kerncentrales niet veilig. Bij ons kan het niet gebeuren. Een tsunami zal ons land immers nooit overspoelen. Ook nu nog blijven ‘die hards’ pleiten voor kernenergie. Het alternatief is dat zogezegd het licht uitgaat. Terwijl we één ding zeker weten: in Japan gaat het licht uit met kernenergie. Trouwens, in onze ‘overbelichte’ maatschappij mag er gerust wat minder licht zijn. Nu is het nooit echt meer nacht in Vlaanderen. En kijk maar rondom ons hoe er ook overdag met energie gemorst wordt. Rationeel energiegebruik, het blijft nog veel te vaak dode letter. Energie besparen en volop inzetten op hernieuwbare energie: misschien toch niet zo gek? Na 30 jaar is de slogan 'Kernenergie? Nee bedankt' actueler dan ooit. Onze kinderen en kleinkinderen zullen er ons dankbaar voor zijn.