College-vrienden

De leerlingen van de 6de Economische van het Sint-Jozefscollege te Herentals, aldaar afgestudeerd in het jaar des heren 1981, zijn echte vrienden gebleven. Althans: minstens 14 onder hen en tel daar hun klastitularis bij. Dat was het gezelschap dat voor de zesde keer samenkwam voor een klasreünie die, reken maar uit, netjes om de 5 jaar plaatsvindt. Een unicum in de school en minstens een rariteit erbuiten. In aanloop naar een driegangenmenu in een restaurant op de Grote Markt stonden een volleybalwedstrijd (facultatief) en een dictee (verplicht) op het programma. De hierbij tentoongespreide ernst en verbetenheid stonden in schril contrast met de grappen en grollen later op de avond bij spijs en drank. Het leek wel of we mekaar elke week zagen, zo spontaan en gemoedelijk was de sfeer. Niemand viel uit de toon, niemand stelde zich aan. De ene anekdote volgde de andere op, en met de jaren vervaagden ze. Het zorgde voor behoorlijk wat hilariteit. De avond vloog voorbij en voor ik het wist fietste ik alweer naar huis. Onderweg vond ik het jammer dat er nog zoveel onbesproken en ongevraagd bleef. Zo had ik met de verkoper van varkensvoeder nog graag doorgeboomd over de zwijnen onder ons. Zo had ik met de hoogleraar Macro-economie nog graag doorgeboomd over - juist - macro-economie en over de gewijzigde mentaliteit van de studenten door de jaren heen. En zo had ik mijn ex-klasgenoten kunnen uitleggen dat gemeenteraadslid geen mandaat voor het leven is (want voor velen: eens gemeenteraadslid, altijd gemeenteraadslid). Maar, ach, de afspraken zijn gemaakt: over 5 jaar praten we weer gezellig bij.