De WK-finale

Mijn zoon en ik waren mentaal klaar om de finale van het WK voetbal 2018 bij te wonen. Ik zou op 3 december, dag na de bekendmaking van ons land als uitverkoren natie, verwoed beginnen zoeken naar 2 tickets. Het mocht kosten wat het wil, zo dicht bij in eigen land, of wellicht daar bij de Noorderburen, het is once in a lifetime. We weten ondertussen wel beter. De FIFA heeft een show opgezet en de Belgium-Holland bid was even irrelevant als die van de andere kandidaat-organiserende landen. Window dressing, kostprijs meer dan 10 miljoen euro. De zaligmakende criteria betroffen de geografische expansie van het voetbal en – meer nog – de financiële return (voor FIFA) gekoppeld aan de kruiperijen (ook voor FIFA). Waar anders kom je dan terecht dan bij Rusland en Qatar. Landen die het hemelbedje spreiden voor Sepp Blatter (foto) en draaien wat hij zal vragen. Landen waar respectievelijk de gasroebels en oliedollars ruim voorhanden zijn. Megastadions en bijhorende infrastructuur zullen zonder (hoorbare) kritiek gebouwd worden, zelfs al is het maar voor even. Vergelijk het met ons tochtgat aan de Noordzee. Met wind kunnen we Blatter niet vangen. En dan nog: stel dat de FIFA haar verlanglijstje bovenhaalt: nieuwe stadions, nieuwe wegen, uitbreiding luchthavens en nog meer beton. Actiecomités en groene kritiek zouden het voetbalimperium trachten te dwarsbomen en waarschuwen voor de financiële kater die ons land als trofee zou overhouden. Gelijk hebben ze. Misschien reizen we in 2018 maar eens naar Moskou, want voetbal blijft de belangrijkste bijzaak in het leven.