Kokkerellen aan zee

Onze jaarlijkse vakantie in Nieuwpoort stond voor mij dit keer in het teken van het kokkerellen. Ik had geen keuze: mijn vrouw had zo goed onderhandeld met me dat ik – voor het eerst in mijn leven – voor het eten zou zorgen. Zelf zorgt ze het hele jaar door voor verse en warme vegetarische en overwegend biologische maaltijden, dus mochten de rollen gedurende amper twee weken omgedraaid worden, kwestie dat mevrouw ook echt het gevoel had vakantie te hebben. Tegen zoveel pijnlijnke waarheid kon ik niet op en ik aanvaardde – zij het node – de deal die er geen was. Een echte man hoopt dan natuurlijk op (nog) meer aandacht en complimentjes. Maar soit. Ik stond voor een niet geringe opgave, want in mijn lijstje van talenten komt het koken niet voor. Meer nog, ik ben een kluns en ik heb bovendien zo goed als geen ervaring. Enfin, dat was pakweg tot voor enkele weken zo. Het enige waar ik gemiddeld bedreven in ben is het bakken van een ei. En zelfs daar is het me aan zee ooit eens misgegaan, want de kinderen slaan me nog geregeld om de oren met de bewering dat papa een specialist is in het bakken van zandeitjes. Het knarste inderdaad tussen hun tandjes. Ik zou het nu anders aanpakken. Ik zou de beste Huysentruyt of Meus in me naar boven roepen. Zoveel was zeker. Hoewel we aan zee waren, en we dan af en toe vis eten, gingen we voor een geheel vegetarisch menu gedurende de ganse periode. Dat kwam omdat onze zoon, geheel uit zichtzelf, pas heeft beslist om nooit nog vis te eten. Onze dochter sloot er zich zonder moeite bij aan en de ouders zijn gevolgd. Om uw nieuwsgierigheid niet langer op de proef te stellen: ik heb me behoorlijk van mijn taak gekweten. Zonder kookboek, maar aan- en bijgestuurd door vrouwlief vanuit de luie zetel, heb ik gekookt en overgekookt, gebakken en aangebakken, gestoomd en gestampt, gepocheerd en gepureerd, gegratineerd en ongewild geflambeerd. De schort kort aangebonden kreeg ik de kooktechnieken onder de knie. Met het zweet in de pantoffels voelde ik mezelf au bain marie. Slechts een enkele maal ging het vuur uit en gingen we op restaurant. Waarbij hulde aan mijn collega-kok die mij een lekker vegetarische couscous voorschotelde op een zonovergoten terras op de verkeersvrije dijk. Dat was nog eens vakantie!