College-vrienden

De leerlingen van de 6de Economische van het Sint-Jozefscollege te Herentals, aldaar afgestudeerd in het jaar des heren 1981, zijn echte vrienden gebleven. Althans: minstens 14 onder hen en tel daar hun klastitularis bij. Dat was het gezelschap dat voor de zesde keer samenkwam voor een klasreünie die, reken maar uit, netjes om de 5 jaar plaatsvindt. Een unicum in de school en minstens een rariteit erbuiten. In aanloop naar een driegangenmenu in een restaurant op de Grote Markt stonden een volleybalwedstrijd (facultatief) en een dictee (verplicht) op het programma. De hierbij tentoongespreide ernst en verbetenheid stonden in schril contrast met de grappen en grollen later op de avond bij spijs en drank. Het leek wel of we mekaar elke week zagen, zo spontaan en gemoedelijk was de sfeer. Niemand viel uit de toon, niemand stelde zich aan. De ene anekdote volgde de andere op, en met de jaren vervaagden ze. Het zorgde voor behoorlijk wat hilariteit. De avond vloog voorbij en voor ik het wist fietste ik alweer naar huis. Onderweg vond ik het jammer dat er nog zoveel onbesproken en ongevraagd bleef. Zo had ik met de verkoper van varkensvoeder nog graag doorgeboomd over de zwijnen onder ons. Zo had ik met de hoogleraar Macro-economie nog graag doorgeboomd over - juist - macro-economie en over de gewijzigde mentaliteit van de studenten door de jaren heen. En zo had ik mijn ex-klasgenoten kunnen uitleggen dat gemeenteraadslid geen mandaat voor het leven is (want voor velen: eens gemeenteraadslid, altijd gemeenteraadslid). Maar, ach, de afspraken zijn gemaakt: over 5 jaar praten we weer gezellig bij.

Heldin

Patti Smith, rockdiva en voorloopster van de punkbeweging, is mijn nieuwe heldin. Met haar optreden op Sinner's Day (3de editie) in de Ethiasarena te Hasselt blies ze de 8000 nostalgici moeiteloos van de sokken. Wat een klasse, wat een temperament. Een lady van nog net geen 65 bracht een stomende set met als absoluut hoogtepunt 'People have the power'. En of ze het meende. Met gebalde vuisten riep ze ons, overjaarse indignados, op om ons te verzetten tegen een wereld die door de kapitalisten om zeep dreigt geholpen te worden. In haar bindteksten haalde ze snoeihard uit naar de wereldleiders. "Op deze dag van de zondaars (Sinner's Day) zijn de echte zondaars diegenen die deel uitmaken van de regeringen", schreeuwde ze ons toe. Toegegeven, veel nuance legde ze niet aan de dag, maar dat kon ik haar bezwaarlijk kwalijk nemen. "Laat u niet doen, neem actie, the future is now", klonk haar niet mis te begrijpen oproep. Mocht u het overigens niet weten, Patti Smith is een echte groene. Ik hoef haar niet te outen. Dat doet ze zelf wel. Bij Amerikaanse verkiezingen bekent ze openlijk haar steun aan groene kandidaten. Zelf heeft ze geen politieke ambities. "Mijn dochter Jesse heeft meer talent dan ik", liet ze zich ooit ontvallen. Maar niettemin heeft ze haar hart op de groene plaats. Zo ging ze in Hasselt tekeer tegen de 'material bullshit' die menig leven domineert. Mijn vrouw en ik keken mekaar in de ogen en zagen dat het goed was. En toen moest la Smith 'The night belongs to lovers' nog inzetten...

Hete hangijzers

Wie uit het voorgaande stuk afleidt dat ik dit jaar voor Bart De Wever naar de Antwerpse Boekenbeurs was afgezakt heeft het uiteraard mis. Evenmin ging ik voor de vedettenparade aan auteurs die ik dus schromelijk negeerde hoewel ze wellicht achting verdienen voor het (laten?) schrijven van een boek. Vraag me alzo niet naar mijn indrukken over de absolute sterren van de beurs, met name de kookboekauteurs Meus en Huysentruyt. Ik was evenwel speciaal gekomen voor een keur aan non-fictieschrijvers in het kader van de themadag ‘Hete Hangijzers’. De titel verwijst naar de toestand in ons land en in andere boeiende landen die zich dezer dagen ook en vooral in de Arabische wereld situeren. Zo passeerden aan mijn ogen en oren op deze boeiende dag:
Geert van Istendael ‘Het Belgisch labyrint’: een Brusselaar die met passie zijn kritische geest over onze hoofdstad laat nederdalen.

Luckas Vander Taelen ‘Berichten uit Brussel’: ook al een Brusselaar die een vurig pleidooi houdt om te investeren in de hoofdstad, alleen al omdat haar demografische problemen uitdeinen naar Vlaanderen
Christophe Deborsu ‘Dag Vlaanderen!’: een zeldzame bekende Waal die in zeer goed Nederlands en met humor vertelt over hoe Walen leven en denken, en hoe ze al dan niet verschillen van Vlamingen

Marc Reynebeau ‘100 jaar Katholiek Vlaanderen’: een Gentenaar en de eruditie zelve wiens communautaire en andere scherpe analyses opvallend vaak overeenkomen met mijn eigen gezond verstand
Ann De Craemer ‘Vurige tong’: een jonge schrijfster die anno 2011 nog de last van het katholieke juk voelt in het West-Vlaamse Tielt
Gie Goris ‘Opstandland’: de hoofdredacteur van het fantastische mondiaal magazine Mo* beschrijft de strijd om Afghanistan, Pakistan en Kasjmir, een regio waar de auteur dit jaar opnieuw voor lange tijd verbleef
Jef Lambrecht ‘De Arabische Revolutie’: voormalig VRT-journalist en Midden Oosten-specialist die eerder ‘De heilige wereldoorlog’ schreef
Lisa De Bode ‘De stille revolutie’: een moedige dame die met tientallen moslimvrouwen sprak in Saudi-Arabië en Egypte
Abdelkader Benali ‘Oost = West’: Marokkaans-Nederlands (of omgekeerd) gevierd schrijver die ook naar het Midden-Oosten trok
Jorn De Cock ‘De Arabische lente’: journalist van De Standaard die woont en werkt waar de wereld momenteel in brand staat en eerder ‘De Arabische Dageraad’ schreef
Rudi Vranckx ‘De vloek van Osama’: onze top-oorlogscorrespondent die ondanks alle ellende hoopvol en optimistisch uitkijkt naar de toekomst in vele bijna-ex-dictaturen
Als u mij niet al te veel hoort de komende winter, dan weet u waarom.

Werkbare waarden

Vlaanderens populairste politicus maakte zich vrolijk over zijn sterrenstatus, spuwde vrijelijk wat gal over alles wat links en/of groen was en hield stevig zijn eierschaal op zijn Calimerokop. VRT-journaliste Lisbeth Imbo was duidelijk niet zinnens om wat weerwerk te bieden. Het was zaterdagochtend, het was Boekenbeurs en iedereen leek gelukkig. Na amper twee zinnen mocht Bart De Wever ongehinderd zijn klassieke verhaal afdreunen dat zijn partij, hoewel Vlaanderens grootste, buitenspel gezet was. Lisbeth suggereerde zelfs niet dat de N-VA door haar stugge houding misschien wel eens zelf bewust buitenspel was gaan staan. Bijvoorbeeld omdat het partijbelang belangrijker was dan het belang van het land. Misschien zelfs niet onlogisch omdat de N-VA dat land niet echt lust. Misschien ook niet onlogisch omdat peiling na peiling aantoont dat de N-VA beloond wordt om niet mee te doen. Het been stijfhouden loont. Diezelfde kiezer sakkert tegelijk dat er maar geen regering gevormd wordt. Logisch, toch? Lisbeth zag er geen graten in en liet zich welwillend inpakken door De Wever. “Laten we het dan maar eens over je boek hebben”, stelde ze voor. Daar viel in dit decor wel wat voor te zeggen. Het was ten slotte Boekenbeurs. De Wever voelde zich in zijn sas en maakte zowaar een grapje over de titel van zijn nieuwe boek. ‘Werkbare waarden’ had een titel van Suske en Wiske kunnen zijn, al was er lang over nagedacht, liet de schrijver weten. Aan het eind van het gesprek kreeg de journaliste toch nog een politieke ingeving. Ze verwees naar de recente peilingen in Antwerpen waaruit o.a. bleek dat De Wever het zeer goed doet, zij het niet bij de allochtonen. “In ons verhaal naar allochtonen is er sprake van rechten en plichten, in dat van linkse – en vooral groene – partijen alleen maar van rechten.” Een veralgemening die om wat weerwerk (over deze alliteratie is minder lang nagedacht, ib) schreeuwde, maar Lisbeth liet het voor wat het was. Dat je het evengoed kon omdraaien en, om de veralgemening te behouden, kan stellen dat rechtse partijen alleen maar een verhaal van plichten ophangen ten aanzien van allochtonen, kwam niet in haar op. Enfin, ik schuifelde op mijn stoel, maar ruimte voor vraag en antwoord was er niet. Liever haastte de man met de stijfste benen van Vlaanderen zich naar stand zoveel om als een vedette zijn fans in te pakken.

11.11.11 op 11.11.11

Het was 11.11.11 en het was 11.11.11. Dat valt maar eens om de 100 jaar voor en dus was de geldinzameling voor het goede doel er op voorhand eentje om in te lijsten. Met het beperkt organiserend dorpscomité hadden we een extra inspanning geleverd om meer vrijwilligers op de been te brengen. En met de beslissing om de huis-aan-huisinzameling te laten plaatsvinden op de (feest)dag zelf – in plaats van zoals gewoonlijk de zaterdag erna – hoopten we meer deuren te zien opengaan. En of het gewerkt heeft. De opkomst van helpers, oudgediende en nieuwe, van alle leeftijden was overdonderend en het financiële resultaat achteraf navenant. We slaagden er moeiteloos in de neerwaartse spiraal van de laatste vijf jaren te kenteren. Zelf haalde ik een toprecette op waarbij ik me afvraag of ik mijn beroepscarrière niet alsnog moet omgooien van AANkoop naar VERkoop. Met de glimlach bracht ik wenskaarten, kleurpotloden, cacaopoeder en zelfs kiemgroenten (‘zaad voor een beter klimaat’) aan de mannen en vrouwen in mijn straat en omgeving. Van hun reacties mag afgeleid worden dat ik vaste prik op hun kalender ben. “Aha, hier is hij weer”, “We hadden je verwacht”, “Wat heb je dit jaar bij?” Het zijn vaste klanten met het hart op de rechte plaats. Ik bedankte hen en - uit respect omdat ik jaar na jaar blijf rondgaan voor het Zuiden - bedankten zij mij. De zon scheen heerlijk over Noorderwijk en de enige wolkjes die er waren, lagen onder mijn voeten.

Eruit

De Groenen zullen geen deel uitmaken van de volgende federale regering. We mogen niet meer meedoen. We zijn eruit geflikkerd. En het doet pijn. Want we vinden het niet eerlijk. Geen enkele partij die meer loyaal was dan Groen! om de broodnodige zesde staatshervorming tot stand te brengen. En dan dit. Nu het erop aankomt om het - na de structuren - over de inhoud van het land te hebben worden we eruit gebonjourd. Ironisch genoeg is het de Open VLD die dit als absolute voorwaarde bij formateur Di Rupo neerlegde. Want waren het niet uitgerekend de liberalen die de stekker uit de vorige regering trokken? En waren het ook niet uitgerekend diezelfde liberalen die – in tegenstelling tot de Groenen – de eropvolgende verkiezingen verloren? En toch stelt Alexander De Croo, niet gehinderd door enige bescheidenheid, zijn veto tegen de Groenen. Zo mogelijk nog meer veelzeggend is dat hij daarbij gesteund wordt door de CD&V. Het zegt alles over welke vleugel van de christendemocraten de scepter zwaait. Hallo ACW? Want, laten we wel wezen, het dumpen van Groen! heeft het voordeel van de duidelijkheid. De Groenen wilden in een nieuwe regering de lasten op arbeid verlagen (om meer mensen aan het werk te helpen) en de lasten op zeer grote vermogens en milieuvervuiling verhogen. In tegenstelling tot kwatongen die beweren dat met de Groenen de belastingen zouden verhogen, geeft dit duidelijk aan dat het niet om een verhoging maar een verschuiving van de belastingen gaat. Dat de liberalen het moeilijk hebben dat de superrijken en de vervuilers aangepakt worden, tot daar aan toe. Maar de christendemocraten bekennen ook kleur. Als de CD&V vandaag nog ‘midden de mensen’ staat, dan moeten het wel allemaal kapitaalkrachtigen zijn. Het valt overigens op dat de partijen met een groene aversie zich helemaal anders opstellen tegenover de socialisten. Het moet toch zijn dat men van uit die hoek minder weerstand verwacht tegen rechtse recepten. Eén ding is zeker: als alle Belgen die ook verontwaardigd zijn dat de Groenen eruit geschopt zijn volgende keer een groene stem uitbrengen zal de wraak toch nog zoet zijn. Afgesproken?

Carfree day

Gaat u bewust om met (uw) mobiliteit? U komt het eenvoudig te weten. Bent u er niet van op de hoogte dat we in de Week van de Mobiliteit vertoeven en is het u ontgaan dat er vorige zondag in pakweg Brussel en Antwerpen een soort ‘autoloze zondag’ plaatsvond, dan geeft dat te denken. Of erger nog, trekt u er zich geen moer van aan en/of vindt u het allemaal bullshit, dan is het antwoord op de beginvraag duidelijk. Even duidelijk is het wanneer u goed op de hoogte bent van de Week van de Mobiliteit en wanneer u zelfs weet dat vandaag, 22 september, uitgeroepen is tot Europees – en zelfs wereldwijd – autovrije dag. Op deze World Carfree Day zijn er tal van initiatieven en nog meer schuchtere pogingen om iedereen aan te moedigen de auto te laten staan en te kiezen voor duurzame mobiliteit. Helaas heb ik er al fietsend op mijn woon-werk-traject niets van gemerkt. Toch heb ik reden tot blijdschap. Ik heb het weer overleefd. Een huisvuilwagen stopte om mij te laten oversteken. Met een vriendelijk handgebaar dankte ik de chauffeur, tot plots… een personenwagen de huisvuilwagen tegen hoge snelheid inhaalde en mijn voorwiel op een haar na miste. Gelukkig kwam ik met de schrik vrij… maar was deze autovrije dag allerminst een schrikvrije dag.

Laat ze hangen

Uit solidariteit met 5 miljoen biggen die elk jaar onnodig onverdoofd gecastreerd worden riep Gaia mij en andere mannen op om vorige vrijdag geen onderbroek te dragen. Onder het motto ‘Laat ze hangen’ werd ik als grote dierenvriend voor mijn verantwoordelijkheid geplaatst. Niet alleen door Gaia overigens, maar zoals dat alleen geldt voor mensen met principes, ook door collega’s, vrienden en buren (meestal zonder principes). Kortom, door zowat iedereen die mijn pad die dag kruiste. Dat gebeurde door sommigen bij wijze van beleefde vraag, door anderen aftastend (met de ogen!). De actie van Gaia kwam overigens geen dag te laat, want een dag eerder zakte mijn broek bijna letterlijk af na het horen van een berg bagger door de Boerenbond. Haar reactie tegen de campagne Donderdag Veggiedag door EVA vzw (Ethisch Vegetarisch Alternatief) was als door een horzel gebeten. Het voorschotelen van een vegetarische maaltijd, eens per week, in de Oost-Vlaamse scholen leek wel een misdaad. Toegegeven: we eten te veel vlees, en natuurlijk heeft dat repercussies op onze gezondheid, het klimaat en het dierenwelzijn. Maar de veggiecampagne is een aanslag op de boeren, of minstens op hun portemonnee. Dat de groenten- en fruittelers wel zouden kunnen varen bij de actie was even te ver gezocht. De Boerenbond is een Vleesbond en we hebben het geweten. Een mars op Brussel met als inzet de afschaffing van de donderdag ligt in het verschiet. Op naar de zesdagenweek. Want de Boerenbond laat ze niet hangen.

Een Griekse donderdag met een bittere nasmaak

Wat een vreemde, zwarte donderdag, vorige donderdag! Uitgerekend dan had ik – hoogst uitzonderlijk – een tafel voor twee gereserveerd. We hadden een restaurantje in hartje Herentals uitgekozen zodat we met de fiets konden gaan. Niet dus. Zelfs met de auto moesten we in een labyrint van blank staande straten onze weg vinden om ter bestemming te geraken. Eens, met vertraging, toegekomen kozen we een gezellig plaatsje en zetten we ons neer voor een onvergetelijke avond. Amper enkele minuten later viel de elektriciteit uit en zorgden kaarslichtjes voor onverwachte romantiek. Helaas kan romantiek geen hongerige magen vullen. Maar de sfeer van improvisatie zoals in de beste Fawlty-towers afleveringen maakte veel goed. We genoten dubbel en dik van de inderhaast aangevoerde koude hapjes om de wachttijd te doden. We genoten van de Griekse muziek uit de centraal opgestelde laptop. We genoten van de tussentijdse mededelingen van de restauranthouder in de trant van ‘we hebben naar de gemeente gebeld en ze gaan komen’ en ‘heel het centrum zit zonder licht’. Pas toen de man na meer dan een uur met de boodschap kwam dat het nog hoogstens een paar uur kon duren besloten we op te stappen. We namen afscheid van het vriendelijke uitbaterskoppel dat zich uitgebreid verontschuldigde voor deze toestand van overmacht toen er plots licht in de duisternis kwam. En dus bleven we. Wat volgde was een culinaire verwennerij van Griekse specialiteiten. De van afkomst Griekse uitbaatster was duidelijk in haar nopjes met ons voorstel om haar creativiteit op geheel vegetarische wijze te laten botvieren. Ze bracht de ene schotel na de andere, soms koud, soms warm. We aten ons propvol tot we vriendelijk moesten vragen om geen eten meer te brengen. ‘Dan mogen jullie de desserten mee naar huis nemen’, kregen we als antwoord. Een culinaire topavond badend in jovialiteit van het huis. Zo volmaakt de avond was, zo groot was de schaamte achteraf. Want we wisten toen niet dat op het moment van ons vertier onze eigen dochter op chirokamp geëvacueerd moest worden nadat een vuurbal de kampplaats was binnengedrongen. En evenmin hadden we er notie van dat op Pukkelpop zich een drama afspeelde. De Griekse avond in het mezze café gaf ons een bittere nasmaak.

Kokkerellen aan zee

Onze jaarlijkse vakantie in Nieuwpoort stond voor mij dit keer in het teken van het kokkerellen. Ik had geen keuze: mijn vrouw had zo goed onderhandeld met me dat ik – voor het eerst in mijn leven – voor het eten zou zorgen. Zelf zorgt ze het hele jaar door voor verse en warme vegetarische en overwegend biologische maaltijden, dus mochten de rollen gedurende amper twee weken omgedraaid worden, kwestie dat mevrouw ook echt het gevoel had vakantie te hebben. Tegen zoveel pijnlijnke waarheid kon ik niet op en ik aanvaardde – zij het node – de deal die er geen was. Een echte man hoopt dan natuurlijk op (nog) meer aandacht en complimentjes. Maar soit. Ik stond voor een niet geringe opgave, want in mijn lijstje van talenten komt het koken niet voor. Meer nog, ik ben een kluns en ik heb bovendien zo goed als geen ervaring. Enfin, dat was pakweg tot voor enkele weken zo. Het enige waar ik gemiddeld bedreven in ben is het bakken van een ei. En zelfs daar is het me aan zee ooit eens misgegaan, want de kinderen slaan me nog geregeld om de oren met de bewering dat papa een specialist is in het bakken van zandeitjes. Het knarste inderdaad tussen hun tandjes. Ik zou het nu anders aanpakken. Ik zou de beste Huysentruyt of Meus in me naar boven roepen. Zoveel was zeker. Hoewel we aan zee waren, en we dan af en toe vis eten, gingen we voor een geheel vegetarisch menu gedurende de ganse periode. Dat kwam omdat onze zoon, geheel uit zichtzelf, pas heeft beslist om nooit nog vis te eten. Onze dochter sloot er zich zonder moeite bij aan en de ouders zijn gevolgd. Om uw nieuwsgierigheid niet langer op de proef te stellen: ik heb me behoorlijk van mijn taak gekweten. Zonder kookboek, maar aan- en bijgestuurd door vrouwlief vanuit de luie zetel, heb ik gekookt en overgekookt, gebakken en aangebakken, gestoomd en gestampt, gepocheerd en gepureerd, gegratineerd en ongewild geflambeerd. De schort kort aangebonden kreeg ik de kooktechnieken onder de knie. Met het zweet in de pantoffels voelde ik mezelf au bain marie. Slechts een enkele maal ging het vuur uit en gingen we op restaurant. Waarbij hulde aan mijn collega-kok die mij een lekker vegetarische couscous voorschotelde op een zonovergoten terras op de verkeersvrije dijk. Dat was nog eens vakantie!

Mijn auto, mijn vrijheid

Trouw aan onze principes, die verduivelde ecologische voetafdruk, hebben we onze hoofdvakantie ook dit jaar in eigen land doorgebracht. Trein of bus waren helaas geen optie wegens bagage voor 2 weken tot beddengoed toe. Dan maar het autootje knoertvol geladen met 4 personen, koffers, zakken en speelgoed voor een verblijf aan de Belgische – eat your heart out, Bart – kust. Gezien de lading aan boord moest mijn vrouw, die kleiner is dan ikzelf, plaatsnemen achter het stuur. Maar ook dan was mijn beenruimte zo beperkt dat ik nog voor het oprijden van de autosnelweg beenkramp kreeg en de nauwelijks aangevatte tocht al moest onderbroken worden. Enfin, de rest van de rit naar de zon verliep vlekkeloos doch claustrofobisch, adembenemend en enigszins op Mr. Bean-achtige wijze. We hoefden de kinderen niet één keer te vermanen stil te blijven zitten. Anderhalf uur later kwamen we op onze bestemming aan, opende ik het portier en liet mezelf en een flink deel van de bagage haast ‘automatisch’ uit de wagen rollen. Zo spoelden ook vrouw en kinderen in tegenwaartse richting de kust aan. Gelukkig kregen we in de loop van onze vakantie af en toe bezoek. In ruil voor onze gastvrijheid moesten onze gasten één of meerdere zakken vuil wasgoed retour nemen zodat we zelf op onze terugtocht, die toch steeds een tikje in mineur verloopt, ten minste op wat zitcomfort konden rekenen. ‘Mijn auto, mijn vrijheid’, het is meer dan ooit een achterhaalde slogan.

Profiteurs

Het was afgelopen lente zomers warm in de Ardennen. De weerman wist dat de temperaturen er hoger lagen dan in Barcelona, Sevilla of de Turkse Riviera. De zon liet het landschap zinderen en knisperen. Koelte was voorhanden in de bossen waar gewaarschuwd werd voor brandgevaar. Al kuierend door het pittoreske dorpje werden mijn vrouw en ik aldoor vriendelijk begroet door de locals. Zelfs kinderen en adolescenten kruisten onze weg met een ‘bonjour’. Waarop onze zoon zich hardop afvroeg of zoveel beleefdheid in deze tijd wel gemeend kon zijn. Op het terras van een dorpscafé leste ik mijn dorst met het plaatselijke kabouterbier (La Chouffe). Ik raakte aan de praat met enkele Ardennezen en alras was onze conversatie communautair getint. Eerst voorzichtig aftastend, maar toen ik me outte als een niet-fan van Bart De Wever, kwamen de tongen los. “De Wever”, met de klemtoon achteraan op een ‘ei’ om ‘u’ tegen te zeggen, “die is hier niet welkom”, luidde het. “Allez, toch niet als ik hier ben”, klonk het. “Wij zijn profiteurs, monsieur, maar weet u dat van zijn zuster?”. Ik knikte, maar liet de man zijn verhaal afmaken. “Zij woont hier wat verder in de Gaume en ze leeft van de CPAS”. “Hij beledigt zelfs zijn eigen zus, n’est-ce pas?” Met plezier gaf ik de man gelijk. Hij betaalde mij een tournée en voor het communautair evenwicht trakteerde ik terug. “Want we zijn toch allemaal Belgen, mon camarade”, zei mijn vriend en hij legde zijn bonkige arm om mijn schouder.

(Even) zot van A

Antwerpen is ’t stad en de rest van Vlaanderen is parking. Zo wil het gezegde. Maar er is meer: de metropool is het centrum van de wereld. Wie er nog aan twijfelt brengt best eens een bezoek aan het Museum aan de Stroom. ‘Het MAS brengt verschillende collecties samen tot een vernieuwend verhaal over de wereld in de stad Antwerpen, de stad Antwerpen in de wereld.’ Zo heet het en het is niet gelogen. Met het gezin bezochten we het nieuwste paradepaardje van ’t stad tijdens het openingsweekend. En het was de moeite. De adembenemende panorama’s van op de verschillende verdiepingen, de uiteenlopende collecties, het gebouw an sich en het Eilandje dat in zijn geheel de uitstraling begint te krijgen die het verdient. We liepen door het prachtig gerestaureerde Sint-Felixpakhuis waar vroeger koffie en tabak werd opgeslagen. Nu doet het dienst als stadsarchief en stockeert men er het geheugen van de stad. Neen, het noorden en het zuiden van ’t stad en vele wijken er tussenin ademen terug klasse uit en maken Antwerpen hip en hot. Geen betere remedie tegen de extreemrechtse verzuring die Antwerpen enkele jaren geleden nog aantastte. Hoog tijd om de nog resterende verkommerde buurten aan te pakken. Maar het was zondag en er was geen vuiltje aan de lucht. Het Falconplein, ooit synoniem voor Russische maffia, lag er vredig bij. De enige bedrijvigheid kwam van enkele biomarktkramers die hun waar probeerden te slijten. Uit sympathie en van de goesting kochten we gebak van een vriend-biobakker en slenterden in de richting van het vernieuwde plein aan de Stadswaag. Deze plek was het kloppend hart van de literaire avant-garde in de jaren vijftig en zestig. Het schijnt dat befaamde schrijvers als Simon Vinkenoog, Willy Vandersteen en Hugo Claus hier vaak uitgingen. We verpoosden op het terras van café-brasserie-stadsboerderij ’t Waagstuk en mijn vrouw en ik kozen uit het overweldigende aanbod van ‘s lands bieren. Het decor van het oude stadsdeel in combinatie met de gedempte sfeer van Antwerpen op een zonnige zondag maakte het er heerlijk toeven. De jachtige winkeldrukte had plaatsgeruimd voor een kuierend tempo. Als nuchtere Kempenaren waren we zowaar even zot van A.

Verkeerslichtcoalitie

Heeft u al eens een verkeerslicht gezien met alleen rood en oranje? Allicht niet, en maar goed ook. Het zou niet vooruitgaan, letterlijk. Zo is het ook in de politiek. In mijn stad Herentals besturen rood en oranje en het werkt niet. Ze houden mekaar tegen, nemen meestal geen beslissingen en als ze er nemen, vangen ze mekaar vliegen af door stoer op de eigen borst te kloppen. Het mag duidelijk zijn: er is helaas geen geoliede bestuursploeg aan het bewind in mijn stad. En dat het met deze kleurencombinatie geen toeval is werd bewezen in die andere stad die zichzelf ook graag de hoofdstad van de Kempen noemt. Tot voor kort werd Turnhout eveneens bestuurd door christendemocraten en socialisten. En nee, het werkte ook daar niet. Erger nog, het oranje licht begon te knipperen en de coalitie spatte uiteen. Enkele dissidente christendemocraten verdwenen en de redding kwam van… Groen!. De Turnhoutenaren worden voor minstens tot aan de volgende gemeenteraadsverkiezingen van 2012 bestuurd door een verkeerslichtcoalitie. En vooruit zal het gaan. Dat spreekt voor zich. De Turnhoutenaar zal in anderhalf jaar zijn stad zien vergroenen. Een groen mobiliteitsplan, zone 30 in de binnenstad, een bijkomend stadspark, klimaatneutrale stad: het zijn slechts enkele van de belangrijkste doelstellingen die nieuwbakken schepen Astrid Wittebolle en haar groene ploeg heeft onderhandeld. Er is werk aan de winkel. Maar het verkeerslicht staat in Turnhout duidelijk op groen. En in Herentals blijft het (voorlopig?) helaas op rood.

Kernenergie? Nee bedankt

Het doet pijn om gelijk te krijgen. Ook ik was één van hen die 30 (dertig) jaar geleden zo’n gele parka droeg met een sticker 'Kernenergie? Nee bedankt'. Niet omdat dat toen hip was, maar omdat het milieu en bij uitbreiding de gezondheid van de mens mij het meest dierbaar was. Toen al en nu nog. Ik zocht gelijkgezinden op en kwam bij de Groenen terecht. Samen staken we onze energie onder andere in pleidooien voor windmolens. Maar spot en hoon was ons deel. Alsof we een slag van de molen hadden gekregen. Alsof we tegen windmolens vochten. We gaven niet op. In Mol protesteerden we tegen de opslag van kernafval dat nog vele generaties na ons hypothekeert. Gehuld in witte overalls rolden we lege metalen vaten door het centrum van de gemeente. In plaats van applaus oogstten we wenkbrauwgefrons van de bewoners. Rare snuiters, die groenen. Of erger nog: paniekzaaiers in het vreedzame Mol. Maar schijn bedriegt. Three Mile Island, Tsjernobyl en Japan vormen de harde bewijzen. Om de 10 jaar een kernramp, om nog maar te zwijgen over de talrijke incidenten en bijna-incidenten die al dan niet verzwegen werden. Alle kerncentrales zijn absoluut veilig tot er problemen zijn. Dan zijn alleen die kerncentrales niet veilig. Bij ons kan het niet gebeuren. Een tsunami zal ons land immers nooit overspoelen. Ook nu nog blijven ‘die hards’ pleiten voor kernenergie. Het alternatief is dat zogezegd het licht uitgaat. Terwijl we één ding zeker weten: in Japan gaat het licht uit met kernenergie. Trouwens, in onze ‘overbelichte’ maatschappij mag er gerust wat minder licht zijn. Nu is het nooit echt meer nacht in Vlaanderen. En kijk maar rondom ons hoe er ook overdag met energie gemorst wordt. Rationeel energiegebruik, het blijft nog veel te vaak dode letter. Energie besparen en volop inzetten op hernieuwbare energie: misschien toch niet zo gek? Na 30 jaar is de slogan 'Kernenergie? Nee bedankt' actueler dan ooit. Onze kinderen en kleinkinderen zullen er ons dankbaar voor zijn.

Contaminatie

Het was een ware verademing om in het café binnen te komen. Weg was het rookgordijn, weg was de stank, de irritatie aan mijn ogen. Ik bestelde een tripel en maakte de cafébaas een compliment met zijn rookvrije kroeg. Het was buiten de waard gerekend.

- “Ze pakken mijn broodroof af”, brieste hij.
Ik keek ongemakkelijk om me heen en zuchtte.
- “Nee, ze pakken uw broodroof niet af…”.
- “Jawel”, onderbrak hij me, “de cafébazen moeten eraan.”
Daarbij maakte hij een streep over de keel.
- “Ik geloof dat je nu net langer kunt leven”, probeerde ik.
- “Bijlange, niet.”
- “En daarbij”, herhaalde ik, “ze pakken uw broodroof niet af, maar het is broodroof.”
- “Awel, nu zeg je het zelf.”
- “Neen, want het is geen broodroof.”
- “Wat wil je nu eigenlijk zeggen?”
- “Broodroof afpakken is een contaminatie.”
- “Wel, meneer, ik contamineer niks, het zijn mijn klanten en de klant is koning.”
Zo voelde ik me niet. Ik gooide het dan maar over een andere boeg.
- “Misschien komen er nu wel meer – andere – klanten omdat ze in een gezonde omgeving kunnen genieten.”
- “Niks van”, klonkt het kort.
- “Kijk, zelf ben ik er het levende voorbeeld van. Mocht er in je zaak gerookt worden, dan was ik gewoon voorbijgelopen”, ging ik nog even door.
Hij werd gewenkt door een andere klant. Daar stak de cafébaas ongevraagd weer van wal. Ik keek geamuseerd toe. De verbouwereerde klant had kennelijk meer dorst dan zin in een debat. Want hij gaf de waard alleen maar gelijk.
- “Dat klopt als een bus”, hoorde ik hem beamen. Een echte contaminatie*, dacht ik.

*samentrekking van ‘Dat sluit als een bus’ en ‘Dat klopt als een zwerende vinger’.

Jong CD&V gaat resoluut voor een nieuwe kerncentrale

De CD&V-jongeren zijn een raar volkje. Christelijk geïnspireerd, uiteraard, en, naar eigen zeggen, ‘met een frisse kijk op de dingen de problemen aankaarten waar jongeren vandaag en morgen wakker van liggen’. Niks mis mee, alleen weer zo’n gladde formulering waarmee je tegelijk niets en alles zegt. Perfect passend in de christelijke centrumtraditie van de vis-noch-vlees-volzinnen. Met het enerzijds-anderzijds-discours het veilige pad bewandelen dat decennia lang geëffend werd door hun partijmoeders en -vaders. Maar altijd met een frisse kijk op de dingen. Het mocht dan ook enige verbazing wekken dat uitgerekend vorige week Jong CD&V de nek uitstak met een persmededeling die voor een zeldzame keer uitblonk in duidelijkheid. In één zin: “JONGCD&V vindt dat de overheid moet investeren in de private sector en gaat resoluut voor de bouw van een nieuwe kerncentrale.” Met een nooit gezien elan zette de voorzitter zijn uitspraak kracht bij met de gedachte dat "we een aantal taboes achterwege moeten laten en een minder evidente stap moeten durven zetten.” In een vlaag van enthousiasme ziet de christelijke voorman alleen maar voordelen aan een nieuwe kerncentrale. Een injectie van zo’n 3,5 miljard in de economie en een paar honderd extra jobs. En als uitsmijter: “Zonder kernenergie zal de prijs voor energie verder ‘exploderen’ en zal ook de CO2-uitstoot verder de hoogte inschieten.” Ik vrees dat het nog even zal duren vooraleer de CD&V-jongeren nog eens een duidelijk standpunt zullen innemen.

Bloedgeven

Sinds een paar jaar heb ik mijn ‘goede-doelen-pakket’ uitgebreid met het belangeloos afstaan van mijn eigen bloed aan de gemeenschap. Geregeld vervoeg ik tal van lokale helden die al vele jaren naar het Parochiecentrum afzakken om bloed te geven. Mijn ontzag voor hen en voor het organiserende Rode Kruis is sindsdien flink toegenomen. Mijn eigen bloed is trouwens populair, want zelfs op Rode Kruis-avonden dat ik mijn bloed gewoon in mijn lijf wil houden, word ik opgebeld met de beleefde vraag om te komen doneren want er is echt nood aan. Dan ga ik maar, hoewel bloedgeven me niet in het bloed zit. Ik heb het eerlijk gezegd niet zo met die naalden en bloedzakken. Toch zijn er ook leuke kanten aan, behalve die ene keer dat ik na het afstaan van mijn portie bloed zwetend als een rund op een stoel neerzeeg nadat de wereld voor mijn ogen donker werd. De humor schuilt in het lugubere karakter van zo’n avond in een decor met niets dan gevelde medeburgers als was het een rampscenario. Daar gedijen grapjes zoals ‘Als ge vreemd gaat moogt ge toch geen bloed geven’ (tegen het type Don Juan) of ‘Bij jou is dat precies pure alcohol’ (tegen het type zuipschuit). Het type Politieker, waartoe ik behoor, heeft ook zijn eigen soort Rode Kruis-grapjes. Terwijl ik volop in actie was tijdens mijn allereerste bloedafname, werd mijn bloedzak tot tweemaal toe ostentatief gemonsterd met de begeleidende bemerking van de ene ‘dat het toch raar is dat een groene ook rood bloed geeft’ en van de andere ‘dat er met mijn bloed iets niet in de haak was, want die kleur klopt niet’. Sindsdien herhalen deze grapjes zich, zij het telkens in een lichte variant. Het kan nochtans beter, zoals onlangs. Vooraleer de verpleegster de naald in mijn arm prikte informeerde ze of ik een voorkeur had wat de bloedgevende arm betrof. De vraagstelling beperkte zich tot: Links of rechts? Mijn buurman-bloedgever, tevens CD&V-gemeenteraadslid, richtte zich wat op en antwoordde in mijn plaats. “Links, natuurlijk. Waarop ik repliceerde: “Dan zou dat bij u in het midden moeten zijn”. We bescheurden het beiden en de verpleegster begreep er niets van. Of ze deed alsof haar neus bloedde.

Nieuwjaarsrecepties: de andere en de onze

Nieuwjaarsrecepties in Herentals (de andere)

De gedegen onderzoeksjournalistiek van de regionale pers verdient alle achting. Slechts enkele journalisten houden het jaren, ja zelfs decennia, vol, en schuimen dag na dag de uithoeken van de streek af in de wereld van de sport, feesten, faits divers en de politiek. Dat zij niet overal – en zeker niet tegelijkertijd – aanwezig kunnen zijn, het zij hen vergeve. En toch. Neem nu de journalist die in zijn wekelijkse column aankondigde om een top-3 van de ‘interessantste, gezelligste en orgineelste’ Herentalse nieuwjaarsrecepties samen te stellen. In één adem liet hij weten “dat de SP.a en de CD&V nationale excellenties uitgenodigd hebben en dat de politie Neteland ook iets speciaals van plan is”. Tromgeroffel een week later voor de bekendmaking van het podium: zie de volgorde in voorgaande zin. Blijft de vraag waarom deze alomgeprezen streekjournalist zich in zijn onderzoek beperkte tot een bezoek aan de 3 uitverkoren politie(ke) gezelschappen en waarom ze zo geroemd werden. Zoek zelf bij de winnaar naar het flitsende gehalte van special guest Frank Vandenbroucke. Zelfs in een duoact met burgemeester Jan Peeters moet het met een vergrootglas zoeken zijn naar een spat humor. En wat te denken van de runner up? De CD&V haalde op haar receptie niemand minder dan Jo Vandeurzen in huis. ’s Mans bevlogenheid die volgens insiders de vergelijking met een lavabo kan doorstaan moet het gedaan hebben. Daar kan geen zaal vol flikken tegen op. Een eervolle derde plaats voor het politiekorps Neteland. Kwatongen beweren dat de aangekondigde surprise act niet is doorgegaan. Het zou weer gaan om een anonieme flitswagen die aan pers en publiek moest voorgesteld worden. Zeker is dat het bier voortijdig op was. Maar dat komt er natuurlijk van als je weet dat er geen alcoholcontroles zijn.

de groene mannen klaar voor het werk

de overhandiging van de groene sjaal

Nieuwjaarsrecepties in Herentals (de onze)

Met enig leedvermaak willen we de journalist van hierboven niet onthouden van wat hij gemist heeft door zijn kat te sturen naar de nieuwjaarsreceptie van Groen-Herentals. Laten we van wal steken met het belangrijkste: de drank. Geen flauwe miswijn zoals de CD&V via Rik Torfs liet schenken, maar (h)eerlijke Wereldwinkelwijn, aan onze groene stand verplicht. En ja, voor we weer te politiek correct worden, er werd ook ‘gewone’ pils geschonken. Mannen weten waarom. De drank werd trouwens stijlvol opgediend door de groene mannen, met de schort aangebonden. Overigens was er bier à volonté bij de groenen in tegenstelling tot bij het uitgebreide politiekorps dat voortijdig droog kwam te staan. Voor een weelderig buffet met verzorgde hapjes, broodjes, gebak en versnaperingen hadden de groene vrouwen gezorgd. Het oogde mooi, maar het was vooral overheerlijk. Naar jaarlijkse gewoonte werd de groene sjaal uitgereikt aan een persoon of organisatie die zich op een bijzondere manier verdienstelijk had gemaakt het voorbije jaar. De eer en de geschenken gingen naar het steuncomité voor de bewoners van de Kloosterstraat die het slachtoffer werden van een zware brand in hun appartementsgebouw. En zo werd er bedankt, gekust, gespeechet en nog verder gegeten en gedronken in het historische decor van de gerenoveerde Lakenhal, centraal op de Herentalse Grote Markt. Zoals zo vaak had de afwezige (journalist) ook nu weer ongelijk…

Reizen in boeken (altijd opnieuw)

Hoe meer ik thuis ben, hoe meer ik ook op reis kan gaan in mijn boeken. Mijn ecologische voetafdruk vaart er wel bij. Vreemd genoeg brachten die reizen me ook dit jaar niet naar de meest vrolijke oorden. Meer nog, vaak kwam ik terecht bij corrupte regimes, afrekeningen, moord en doodslag, oorlogen. Neen, het ging helaas niet om fictie. Dat schreef ik een jaar geleden op mijn blog als inleiding op mijn boekenlijstje van 2009. Ik kan het gewoon copy-pasten zoals zal blijken uit de niet al te opbeurende maar ogenopenende literatuur die ik verslond.

Eén van mijn bestemmingen was Iran waar president Ahmadinejad na frauduleuze verkiezingen en na het neerslaan van het ‘groene’ protest verder ongestoord zijn land in een fundamentalistische greep houdt.

Standplaats Teheran. Carolien Omidi
Duizend-en-één-dromen: een reis langs de Trans-Iraanse spoorlijn. Ann De Craemer
Iran : de derde revolutie Dirk Tieleman

Niet zo gek ver daarvandaan probeerde ik de geschiedenis van de volkeren in de Kaukasus te doorgronden. Daarbij kwam ik onvermijdelijk terecht bij de gruwelijke oorlogen in Tsjetsjenië.

De Kaukasus. Yo'av Karny
De eed: oorlogsmemoires van een Tsjetsjeens chirurg. Chassan Baiev
De kleur van oorlog: een soldaat in Tsjetsjenië. Arkadi Babtsjenko

Ik reisde voort naar het hart van Afrika om er te peilen naar het heden en verleden van mijn geliefkoosde plek ter aarde.

Al lachen de tanden, het hart vergeet niets. Andrew Rice (Oeganda)
De boom waarnaar ze stenen gooien. Guy Poppe (Congo)
De ontdekking van Congo. Rudi Vranckx (Congo)
Homo safaricus. Ramsey Nasr (Tanzania)

Om de weldaad van de democratie te smaken, verdiepte ik me verder in het leven onder nationalistische en totalitaire regimes.

Cuba na Castro. Lode Delputte
Kroniek van onmacht: Sarajevo, Srebrenica... tien jaar later. Jennie Vanlerberghe
De grote dictatortour: een verrassende reis door 12 vergeten dictaturen. Marten Blankesteijn

Toen was het tijd om even te bekomen en onbekommerd verder de wereld te verkennen.

25 wereldroutes die je gedaan moet hebben. Floortje Dessing
Een jaar in Andalusië. Alain Grootaers
Twee ezels. Michiel Hendryckx

Ondertussen liet de binnenlandse politiek me uiteraard ook niet onberoerd…

Eigen Belang eerst. Tom Cochez
Groen? Karel Michiels
De wereld is een schouwtoneel: maar wie doet de regie? W. Zinzen

… en nam ik de tijd voor wat anders.

Terug naar Walden. Walter Van den Broeck
Hoop voor dier en wereld Jane Goodall

Eindigen wil ik met de boeken die u als lezer de ogen zullen openen. Boeken die u een andere kijk op uw voeding, op uw mobiliteit en op uw visie over onze maatschappij aanreiken. Kortom, het zijn absolute aanraders.

Dieren eten Jonathan Safran Foer
De file voorbij. Kris Peeters
Z!N Over leven in de 21ste eeuw. Alain Grootaers

Een streepje voor

Enige sympathie voor onze partij is voldoende om bij deze uitgenodigd te zijn op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van Groen!Herentals.
Deze zal plaatsvinden op 16 januari 2011 vanaf 11u in de Lakenhal op de Grote Markt.
Om klokslag 12 u zullen wij naar jaarlijks gewoonte onze groen!e sjaal uitreiken aan een persoon of organisatie die het afgelopen jaar op een positieve manier onze aandacht trok.
Misschien bent u dat wel, of toch niet?

Een heer in het verkeer

Niet alleen uit beleefdheid wens ik u een gelukkig en bovenal gezond 2011. Moge u gespaard blijven van alle vormen van tegenspoed zoals slagen en verwondingen. Dat laatste zou ook voor mezelf een hoge vorm van relevantie kunnen inhouden. Ten minste, wanneer ik op het elan van 2010 voortga. Want – zo zal ik mij nader verklaren – het afgelopen jaar is op dezelfde incidentrijke wijze geëindigd zoals het begonnen is. 1 januari 2010 was (ook al) een dag dat het land kreunde onder een sneeuw- en ijslaag. We besloten toen met het gezin een frisse neus te halen en wandelden door het feeërieke boslandschap Teunenberg. In een decor van kerstkaarten omgeven door algehele stilte zorgde dit voormalige militair domein voor een welgekomen contrast met het feestgedruis van de dagen ervoor. Helaas werd ons genot bruusk verstoord toen we het paradeplein naderden. Een groepje jongelui had het winterse plein ingenomen om er met hun uitgebouwde auto’s te racen. Om kort te gaan, mijn argumentatie om de stilte te respecteren werd met veel lawaai gecounterd. Vuistgezwaai en afdreigingen waren mijn deel. Zo ook de laatste dag van 2010. Dit keer vond de confrontatie plaats in het dorpscentrum. Een man parkeerde zijn wagen met de achterste helft op het voetpad voor de bakkerij. Terwijl hij wellicht voor een wit klein gesneden brood uit zijn terreinwagen stapte en niet eens de moeite nam om de motor stil te leggen attendeerde ik er hem goedbedoelend op dat zijn voertuig de doorgang voor de talrijke Nieuwjaarszangertjes belemmerde. Gehaast als hij was wuifde hij mijn woorden weg. Ik besloot dan maar te wachten tot hij terug was. Zo kon ik hem nog laten weten dat zijn gedrag nogal egoïstisch was, dat er op amper 50 meter voldoende parking was, dat voorbijgangers de uitlaatgassen van zijn stilstaand voertuig moesten inademen en dat… Witheet begon hij me uit te schelden alvorens in te stappen en met gierende banden weg te stuiven. Omdat ik altijd een heer ik het verkeer wil zijn hield ik het bij ‘SUV-erd’.