vrijdag 28 februari 2020

Een hart voor de Netevallei: 10 jaar later


Al een aantal jaren op rij grijpen Groenen her en der te lande Valentijnsdag aan om in alle vroegte aan de plaatselijke stations pendelaars te bedanken voor hun keuze voor het openbaar vervoer. Een hartje onder riem, zeg maar. Tegelijk wordt een lans gebroken voor meer en beter openbaar vervoer. Stipter, schoner, goedkoper. Kortom, investeren in de ecologische vervoersmodus. Mijn groene vrienden waren onlangs dan ook weer paraat en al schitterde ik zelf in afwezigheid, mijn hartelijke steun hadden ze alvast. Exact 10 jaar geleden was ik wel van de (groene) partij. Hoewel er toen nog geen sprake was van een gecoördineerde ‘Valentreinsactie’ stond ons Herentalse persmoment ook al in het teken van de mobiliteit, en al zeker van de ruimtelijke ordening. Met onze actie die op Valentijn natuurlijk niet toevallig ‘Een hart voor de Netevallei’ werd gedoopt, hielden we een ludiek protest tegen de stadsplannen om op deze idyllische en bovendien overstromingsgevoelige rivieroever een extra parking voor het nabijgelegen ziekenhuis aan te leggen. Zie ook mijn stukje van 10 jaar geleden (gepost op 18/02/2010). De plannen zijn (voor eeuwig?) opgeborgen en zonder valse bescheidenheid kunnen we stellen dat we onze slag hebben thuisgehaald. In de plaats is zopas een parkeerverdieping op de bestaande ziekenhuisparking gebouwd. Nu ik het voorbije anderhalf jaar zowat meer in het Herentalse ziekenhuis verbleef dan op alle andere mogelijke plaatsen samen heb ik een goed beeld van de auto- en parkeerdrukte. En dus van de terechte nood aan bijkomende parkeerplaatsen. Maar even duidelijk zag ik vanuit mijn ziekenhuiskamer heel veel bussen van de Lijn waar in verhouding maar heel weinig mensen af- en opstapten. Ik hoor mezelf hierover nog in mijn benarde gezondheidstoestand heelder boompjes opzetten met verplegend en ander ziekenhuispersoneel. Nu ik weer gezond en wel thuis ben besloot ik met deze gedachte in het hoofd voor mijn echtgenote een fles heerlijke, biologische schuimwijn uit de Wereldwinkel te kraken. Het was ten slotte Valentijn.