Crisis op het terras

’t Mag dan zogezegd wel crisis zijn, ’t was er afgelopen weekend op de terrasjes niet aan te merken. Of het moest de politieke crisis zijn. Badend in een heerlijke lentezon en met een biertje, wijn of fris, ging het schabouwelijke schouwspel van onze politici (voor het gemak veralgemeen ik maar even) vlot over de tongriem. Het valt me trouwens op hoe velen een absolute mening hebben, die nauwelijks of niet geargumenteerd en zonder schroom uitspreken en wanneer je met argumenten hierover in discussie wil gaan je te horen krijgt dat het ze allemaal niet interesseert. Nou, moe. Zo is Alexander De Croo een moedig en rechtlijnig man omdat hij ‘er de stekker durft uittrekken’. Hoe zeer ook ik vind dat de BHV-sage onderhand ook wel lang genoeg geduurd heeft, weglopen van een onderhandelingstafel is alleen een garantie voor géén oplossing. Zoals ook het stellen van een deadline. Dat de jonge De Croo met zijn ‘moedige’ daad alleen maar het belang van zichzelf – en wellicht van zijn partij – voor ogen had in plaats van ’s lands belang hoorde ik opvallend weinig. Stel je overigens voor – alleen bij wijze van oefening – dat een Franstalige politicus – neem nu Joëlle Milquet – ‘non’ had gezegd en zou zijn weggelopen. Zouden er dan ook Vlamingen geweest zijn die haar voor haar moedige daad een compliment zouden sturen? Nog opmerkelijk: een keur aan CD&V-prominenten die zichzelf op de borst slaan en in koor blijven volhouden dat zij de enigen zijn die ‘verantwoordelijkheid opnemen’. Terwijl onderhand iedereen weet dat net de CD&V, bij monde van mister 800.000 stemmen Yves Leterme, BHV in vijf minuten ging splitsen. Onverwijld kan soms lang duren. Het enige wat sindsdien gesplitst is, is het kartel met de N-VA. Die partij wordt ondertussen slapend rijk. Voorman Bart De Wever is nog altijd hot en wordt door de media amper een strobreed in de weg gelegd. Hij vermocht het zelfs om van aan de zijlijn Didier Reynders als bemiddelaar in het BHV-dossier met Marc Dutroux te vergelijken die over de goede zeden zou waken. Kwestie van het communautaire vuur op te poken zeer verdienstelijk. We weten op wie de vallei der schande waarover De Wever het ook nog had het meest van toepassing is. Toch zal De Wever de nakende verkiezingen winnen. Eerder dan bijvoorbeeld de Groenen die vanuit de oppositie (constructief meewerken bestaat dus toch nog!) mee onderhandelden en niet wegvluchtten. Maar ja, dat is het verhaal van het paard en de haver…

Mijn vriend Bob

Bob is 83 geworden. Hij overleed nog geen 2 weken geleden en ik mis hem al. Bob Beeldens was een echte vriend. Sinds ik 20 jaar geleden naar Noorderwijk verhuisde en ik bij de Herentalse Groenen aansloot hebben we samen een lange groene weg afgelegd. We hadden – mede door het leeftijdsverschil – wel eens andere inzichten, hij vaak emotioneel (recht uit het hart) en ik bijna altijd rationeel (‘politiek’). Terwijl ik strategische plannen koesterde, was Bob de man van het veld. Ook letterlijk, want jarenlang tuinierde hij op zijn ‘konijnenweide’. Zijn biologische oogst schonk hij aan wie hij er een plezier mee kon doen. Naast het veld vertoefde Bob veel in het bos. Als natuurgids en begenadigd verteller uit het hart kon hij als geen ander boeien. Het viel hem de laatste jaren dan ook zwaar dat hij niet meer zo mobiel was. Zijn benen wilden niet meer mee. Het hield hem uit de natuur. En net daar wou hij zo graag zijn. Zo kreeg hij nog meer tijd om zijn actieve geest kritisch te laten schijnen over de grote, boze wereld. Over het gebrek aan respect voor de aarde. Over zijn groene partij waar hij zo fier over was. Van op zijn ziekbed in het hospitaal klonk hij nog vrolijk toen hij me aan de telefoon toevertrouwde dat er een verpleegster was die het groene gedachtegoed ook genegen was. Weer thuis bleef hij alert tot het laatste moment. Maar dat imposante voorkomen brokkelde langzaam af. Hij stond er nog op om naar de Nieuwjaarsreceptie van Groen! te komen. Met veel moeite stapte hij vanuit de wagen naar het café. Het hoofd letterlijk naar de grond gebogen. Het lijf wou niet meer mee. De lange winter was er te veel aan. In een eiken kist hebben we hem begraven. In juni zou hij 60 jaar getrouwd zijn met zijn Ida. Een feest in de Herentalse natuur – waar anders? – zat eraan te komen. Mijn vriend is weg. Misschien zijn er wel te veel mensen op deze aarde, maar zoals Bob zijn er zeker te weinig.