Welkom in Welkom

Reizen in boeken

Hoe meer ik thuis ben, hoe meer ik ook op reis kan gaan in mijn boeken. Mijn ecologische voetafdruk vaart er wel bij. Vreemd genoeg brachten die reizen me ook dit jaar niet naar de meest vrolijke oorden. Meer nog, vaak kwam ik terecht bij corrupte regimes, afrekeningen, moord en doodslag, oorlogen. Neen, het ging helaas niet om fictie. Eén van mijn bestemmingen was het Rusland waar Poetin als premier nog altijd meer aan de touwtjes trekt dan president Medvediev. Poetin mag dan voor stabiliteit gezorgd hebben in zijn immense land, hij regeert als een dictator in de beste traditie van de voormalige Sovjet-Unie. Als ex-KGB-agent smoort hij elke vorm van oppositie in de kiem en neemt hij een loopje met de mensenrechten. Ik leerde dan ook dat onze democratie, hoe kwetsbaar en onvolmaakt ook, een waardevol geschenk is.

‘Het geluk van Rusland’ Johan De Boose
‘Gazprom’ Michael Zygar
‘De engel van Grozny : achttien maanden undercover in Rusland’ Asne Seierstad

Ik reisde voort naar de Balkan. Pas vorig bekroop me plots de noodzaak om te zoeken naar de ware toedracht van de genocides in het voormalige Joegoslavië. Helaas vond ik alleen de bevestiging van de weerzinwekkende verschrikkingen die nationalistische politici kunnen aanrichten. Ik leerde dat nationalistische leiders ervoor kunnen zorgen dat uw buurman u – desnoods op gruwelijke wijze – kan vermoorden (of omgekeerd) nadat u jaren perfect hebt samengeleefd.

‘Joegoslavië achter de schermen : afscheid van een land’ Yaël Vinckx
‘Aanklacht massamoord : Radovan Karadzic’ George Mustert
‘De poppenspeler en de duivelin : reis naar de schimmen van Kroatië’ Johan De Boose

In Afghanistan ging ik op zoek naar nog een volksmenner. Ik vond hem niet, ook niet in een grot. Wel leerde ik dat het begrip ‘nationalisme’ kon ingewisseld worden voor ‘islamfundamentalisme’.

‘De weg naar Kandahar’ Jason Burke ‘Afghanistan.
De moord op Hélène De Beir’ Alain Lallemand
‘Waar is Osama Bin Laden in Godsnaam?’ Morgan Spurlock
‘Absurdistan’ Eric Campbell.

Om af te kicken van al het oorlogsgeweld trok ik, vermomd als toerist, naar Spanje. Ik leerde er dat het land veel meer te bieden heeft dan zand, zee en palmbomen. Maar nog meer stootte ik op het onverwerkte verleden van de Spanjaarden. Het regime van generaal Franco heeft tot op vandaag het land verdeeld in twee kampen. En zo ontsnapte ik maar niet aan ‘oorlog’ en ‘nationalisme’.

‘Spanje’ Capitool Reisgidsen
‘Spaanse spoken’ Giles Tremlett
‘Los niños’ Hilde Pauwels

Noot: Ja, lezen is pure ontspanning. Daarom genoot ik ook nog met volle teugen van:

‘Struikelend door het leven’ Marc Reynebeau
‘Arm Wallonië’ Pascal Verbeken
‘Reizen met respect’ Hans Van de Veen
‘Iedere dag ergens voetbal’ Dirk Deferme
‘Geheimen van de Maasai’ Ton van der Lee
‘God, Darwin en natuur’ Rudi Rotthier
‘Nefast voor het konijn’ Hugo Matthysen

Gelukkig voetbaljaar

Een welgemeend gelukkig Nieuwjaar aan alle mensen van goede en groene wil. Een goede gezondheid is daarbij van het grootste belang. Daarom hebben wij ons hier thuis voorgenomen om ook dit jaar weer volop te sporten. Dochterlief slaat haar eerste shuttles in het badminton en volgt dansles. Zoonlief geniet van de kans om zich in het nationaal voetbal te bewijzen. Alsof hij zijn energie hier nog niet in kwijt kan, gaat hij ook nog tafeltennissen. Mijn vrouw aquagymt en surft mee op de trend van zumba. Zelf blijf ik bij al dat sportgeweld niet achter en ga geregeld joggen. Maar zoals voor mijn zoon is ook voor mij voetbal zowat de belangrijkste bijkomstigheid in het leven. Als scheidsrechter sta ik elke zondagnamiddag tussen de provinciale voetbalvedetten. Voetbal, een feest, ik ervaar het iedere week. En dit jaar wellicht nog meer. Het begint al vandaag met de Africa Cup. De zwarte parels zullen vanuit Angola warmte sturen naar mijn huiskamer. Voorts is er onze eigen nationale competie en de Europese bekers waarin ons land met nog liefst 3 teams is vertegenwoordigd. Absolute voetbalhoogtepunten heb ik gereserveerd voor de maanden mei en juni. Het mag niet meer mislopen voor mijn geliefde club SK Lierse. De kampioenstitel in de tweede klasse ligt voor het grijpen. Ik hoop de promotie naar ’s lands hoogste voetbalklasse op gepaste wijze te kunnen vieren. Daarna is het tijd voor de absolute hoogmis van het voetbal. De ganse maand juni vindt de Wereldbeker plaats in Zuid-Afrika. Dat wordt dus veel en lang genieten. Onbekommerd, met een frisse pint binnen handbereik. Of toch niet? Neen, een voetbalfeest wordt het niet voor iedereen daar in Zuid-Afrika. De FIFA organiseert het hele tornooi zo strak en afgemeten dat er voor de plaatselijke bevolking geen kruimeltje van de grote voetbaltaart zal vallen. Onbeschaamd genieten zou dus ongepast zijn. Desnoods daagt er wel iemand op om mij de nodige dosis maatschappijkritiek aan te praten. Zo valt het nu wel eens voor dat we over de pro’s en contra’s van Wintervoetbal praten. Een voetbalbuitenstaander – hij is overigens een wielerliefhebber - zag zijn kans schoon om me te tacklen en stuurde het gesprek richting ‘de verwarmde grasmat’. Groot was zijn ontgoocheling toen ik het energieverslindende karakter ervan belangrijker vond dan het spelen van een wedstrijd. “Zoals ik het ook onverantwoord vind dat er ’s avonds een veldrit georganiseerd wordt waarvoor het ganse parcours moet verlicht worden als ware het een namiddagwedstrijd”, counterde ik hem. En in één adem moest ik dan ook maar het avondvoetbal met de energieslurpende stadionverlichting op de korrel nemen. Nochtans is er niets zo gezellig dan op zaterdagavond met mijn zoon naar de Lierse te gaan. Of hoe groene principes je zelfs in het voetbal parten spelen?