Koe 80 en ik hebben een probleem

Net voor mijn vertrek had ik thuis op de website van de bibliotheek nog even gecheckt dat ‘Koe 80 heeft een probleem’ van Dirk Barrez aanwezig was. Dat was zo en 18 minuten fietsminuten later stond ik voor het boekenrek en stelde met grote spijt vast dat het exemplaar ontbrak. Ik kon amper een vloek onderdrukken en droop af. Ik bedacht mezelf en ging toch nog even checken op één van de computers in de bibliotheek zelf. ‘Exemplaar aanwezig’. Het zal toch weer niet waar zijn, dacht ik. Een maand of wat geleden kon ik het boek ‘Geesten van het avondland’ van VRT-journalist Rudi Vranckx niet ontlenen omdat het zoek was. Het werd op een lange lijst van nog andere kwijtgeraakte boeken genoteerd. Ik besloot naar de balie te gaan om mijn probleem duidelijk te maken. “Hoe heet dat boek?” vroeg de volumineuze vrouw met pikzwart geverfd haar achter de desk op norse toon, nadat ik de titel al had genoemd. Voor de tweede maal zei ik “Koe 80 heeft een probleem”. Ze tikte op haar pc “Coup tachtig hee”. Ik onderbrak haar en zei tot tweemaal toe: ‘Koe, koe, het dier’. Zonder iets te zeggen herbegon ze “Koe tachtig hee”. “Tachtig in cijfers” onderbrak ik haar weer. “Hoe, tachtig in cijfers”, repliceerde ze. “Koe zoals het dier en dan het cijfer 80”, verduidelijkte ik. Ze keek op alsof ik haar enerveerde. De wanhoop nabij verhief ik mijn stem: “Koe 80 heeft een probleem”. Het klonk veel te hard in de bibliotheek. In de leeszaal keken sommigen op. Het klonk ook alsof de corpulente dame zich achter haar desk persoonlijk aangesproken wist. “Tja, het is een boek met een rare titel”, zei ik verontschuldigend. Ze scheen het gevonden te hebben. Althans op haar computer. “’t Zou er tussen moeten steken”, zei ze me kurkdroog. “Dat is het juist”, zei ik. “Het steekt er niet tussen”. Ze maakte aanstalten om op te staan. Ik maakte al rechtsomkeer om haar te volgen. Ineens viel mijn oog op een rekje met een tiental boeken tussen de desk en de ingang. “Hier staat mijn boek” zei ik licht euforisch. “Oh ja, hier staan de nieuwe boeken om ze wat in het oog te laten springen”, was haar antwoord. Ik was te verbouwereerd om nog wat te zeggen, pakte het boek en ging er als met een schat mee vandoor. Nog voor ik er een letter in gelezen had was het voor mij al een memorabel boek. In het echt verwijst de titel naar een moderne boer die als een bedrijfsleider door het glas zijn productiehal ziet, maar meer naar de gegevens op zijn computerscherm kijkt. En daar leest hij dat koe nummer 80 een probleem heeft. Ze is niet volledig gemolken geraakt door de robot. De koe staat symbool voor de agro-industrie die de auteur hekelt. Een aanrader. Alleen is voorzichtigheid geboden wanneer je een boekhandel of bib binnenstapt.

Water op de feesttafel

1 mens op 6 (of in totaal ongeveer 1,1 miljard mensen) heeft geen zuiver drinkwater met de dood van 4 miljoen mensen per jaar tot gevolg. Om de 15 seconden sterft 1 kind wegens geen of onzuiver drinkwater en slechte hygiëne. Het geeft te denken wanneer we dezer dagen onze knieën onder de rijk gevulde feesttafelen schuiven. Ik had vroeger de gewoonte een affiche van 11.11.11, meestal met een uitgemergeld, zwart kindje, naast het Kerstmenu op tafel te zetten. Voor sommige tafelgenoten was het iets te controversieel voor de tijd van het jaar. En dus verhuisde de affiche bij wijze van compromis naar de buffetkast waar ze nog duidelijk zichtbaar was. Wellicht omdat er ook bij mij door de jaren heen de scherpste en meest rebelse kantjes af zijn gegaan, blijven de 11.11.11-affiches op Kerstavond nu al een tijd gewoon in de schuif. Op tafel stond dit jaar de waterkan van Music For Life. Ik had ze gekocht in het poepchique winkelcentrum langs de Antwerpse Meir. Van contrasten gesproken. De kinderen waren zo blij met de waterkan dat ze smeekten om bij het Kerstmaal water uit de kan te mogen drinken. Ze vulden de kan met leidingwater en schonken gretig hun glazen vol. Het gaf hun een feestelijk gevoel en mij de gelegenheid om de gasten toch even te wijzen op de waterproblematiek in de wereld. Net op dat moment liep de slotshow van Music For Life op tv. De benefietactie van Studio Brussel ten voordele van het waterprogramma van het Rode Kruis was ook dit jaar een megasucces. Er werd meer dan 3,3 miljoen euro ingezameld. Of hoe Vlaanderen zich ook van haar meest solidaire kant kan laten zien. Vele centen zullen gaan naar het noordwesten van Namibië. Daar, in Kaokoland, wonen de Himba. We kregen beelden te zien van deze Afrikaanse seminomaden op zoek naar water. Met hun kuddes verhuizen ze een tiental keer per jaar om te kunnen overleven. De beelden kleefden aan mijn ribben. Toen draaide ik de knop van de tv om, en ook in mijn hoofd. Ik liet de kurken knallen en schonk de cava uit. Tijd om mijn kritische geest voor even te benevelen.

De smogalarmsnelheid van Dedecker

Ik reed netjes 90 km per uur op de autosnelweg 313. Gewone verkeersborden wezen me op die maximum toegelaten snelheid. Maar ook indrukwekkende, oplichtende, elektronische borden gaven aan dat ik geacht werd me te houden aan de snelheidsbeperking ten gevolge van het smogalarm. Dat deed ik dan ook. En met mij nog anderen. Maar nog veel meer anderen dachten er anders over. Velen reden 100, 110 of gewoon 120. Iemand reed 125. De smogalarmsnelheid van Jean-Marie Dedecker. Deze verkozene des volks reeds zich tegen deze snelheid weer fraai in het nieuws. Het fijnstof vloog in het rond en meneer de volksvertegenwoordiger illustreerde zijn eigenzinnige interpretatie van een politieke voorbeeldfunctie. Hij moest trouwens op tijd zijn voor de regeringsverklaring van Verhofstadt. Een paar minuten eerder vertrekken had hem deze boete kunnen besparen. Maar dat zal hem een zorg zijn. Hij is fier op zijn gedrag en zal met de glimlach betalen, laat hij ons weten. Zoals hij dit jaar al een tiental boetes heeft betaald, voegt hij eraan toe. Rijgedrag aanpassen? Ah, neen. "Als ik me overal aan de snelheidslimiet zou houden, moet ik twee dagen congé nemen om nog ergens op tijd te geraken.” Dat is de attitude van de heer Dedecker. De wet is de wet, maar niet voor Dedecker, die alles veil heeft voor Koning Auto. Extra baanvakken, zelfs verdiepingen op autostrades, en 160 km per uur toelaten ’s nachts. Laat Dedecker aan de macht komen en we gaan nog wat zien. Zou hij dan ook willen dat de burgers aan ZIJN wetten hun laars lappen? Het was overigens relaxed en veilig rijden tegen 90 km per uur. Maar dat is geen punt voor Dedecker (die zich overigens laat rijden). Evenmin dat het smogalarm een milieumaatregel is. Dat staat voor Dedecker toch maar gelijk aan een pestmaatregel. Ik vind het eerder een dwergmaatregel. Zeker toen ik de mist zag opsteken en de lucht een dikke, ongezonde pap zag worden… net nadat het smogalarm werd opgeheven.

Applaus

Dat België politiek een ingewikkeld land is weet onderhand welhaast iedereen. Natuurlijk geldt dat in de eerste plaats voor onze structuren. Gemeenschappen en gewesten, faciliteitengemeenten, BHV, leg dat maar eens uit. De meeste Belgen snappen het niet, maar zolang er maar regeringen gevormd worden die de verkiezingsuitslag weerspiegelen vinden ze het wel goed. Nu was rechts dus aan zet. Links supporterde en sprak haar hoop uit op een rechtse regering. Want anders kon links geen oppositie voeren. Maar zelfs na 175 dagen slaagde rechts er niet in een coalitie te vormen. Formateur Leterme, de man die het allemaal ging oplossen na de verkiezingen, schoffeerde de Walen keer op keer en gaf het ten slotte op. Het land in puin achterlatend, trok hij naar zijn achterban en… kreeg een oorverdovend applaus van zijn partij annex kartel. Applaus omdat hij het been stijf had gehouden, koppig de Vlaamse zaak had verdedigd eerder dan te kiezen voor de ‘16’. De koning deed dan maar een beroep op Verhofstadt. De uittredende eerste minister had minder dan 20 dagen nodig om te doen waar Leterme niet in slaagde. Vandaag las hij zijn regeerverklaring voor en somde daarbij de 10 punten op waaraan zijn interimregering opgehangen wordt. Normaliter volgt er dan een applaus. Dat kwam er ook, zij het niet van coalitiepartner CD&V. Sommige oppositieleden reageerden meer enthousisast dan de katholieke excellenties. Die laatsten liepen erbij met een lijkbiddersgezicht. Natuurlijk is er geen reden om vrolijk te zijn. De enige verdienste van deze regering is dat ze er is. Anderen hebben het me al voorgezegd. Of nog: de teller is ten minste gestopt. Ik denk, eerlijk gezegd, dat de teller nog altijd loopt, ook na Kerstmis, misschien tot Pasen, maar zeker tot de CD&V op het juiste moment applaudiseert.

Vijf minuten politieke moed voor kamp A

Reeds sinds begin jaren 90 voeren we met plaatselijke Groenen de strijd voor de herbestemming van het uitgestrekte militaire domein kamp A (grotendeels gelegen in Noorderwijk deelgemeente Herentals) en kamp C (grotendeels gelegen in Oosterwijk deelgemeente Westerlo). Eind jaren 90 bestelde de Provincie een studie die gebaseerd was op onze ideeën. Intussen is het gedeelte kamp C een begrip geworden als provinciaal centrum Duurzaam Bouwen. Wie zich wil informeren over het gebruik van duurzame materialen en energievriendelijk wonen vindt hier een schat aan informatie. Er is bovendien nog veel plaats voor nieuwe initiatieven en die zullen er ongetwijfeld komen. Een succesverhaal is zich aan het schrijven. Dat kan helaas niet gezegd worden over het aanpalende terrein kamp A. Tot op vandaag bleven de mooie ideeën van zachte recreatie dode letter. En zo blijft de enige activiteit binnen de prikkeldraad van dit 56 ha grote domein de golfsport die de plaatselijke club uitoefent. Groen! blijft zich verzetten tegen het alleenrecht van een kleine elite om hier hun balletje te slaan terwijl zo vele andere mensen zich hier in een uniek kader zouden kunnen ontspannen. Vorige zaterdag trokken we nog maar eens ten strijde om dit onrecht aan te klagen. Groen!parlementslid Rudi Daems, geflankeerd door plaatselijke partijgenoten, vroeg in aanwezigheid van de verzamelde pers eindelijk 5 minuten politieke moed om van kamp A een multifunctioneel centrum te maken “waarin een verscheiden aanbod aan activiteiten mogelijk is, meerdere (mede)beheerders kunnen participeren en er een grote verscheidenheid aan gebruikers hun gading kunnen vinden. Voor het beheer denken we aan de provincie, de betrokken gemeenten, Vlaamse Gemeenschap, sportorganisaties en lokale of regionale jeugd- en cultuurverenigingen. Als mogelijke activiteiten denken we aan:
- kampplaats voor jongeren;
- verblijfsaccommodatie voor gehandicapten;
- kinderkunstencentrum;
- open atelier;
- open podium;
- repetitieruimte;
- diverse sportactiviteiten, open golf, fietsen, wandelen, …”
Ten behoeve van een plaatselijke journalist stelde ik expliciet dat Groen! zeker oog en oor heeft voor de noden van de plaatselijke verenigingen. “Maar in het kader van een samenhangende visie, en niet als willekeurige optelsom van toevallige vragen van bevriende voorzitters van verenigingen”, voegde ik er aan toe. “Wij hebben een plan, een visie. Sommige andere partijen willen alleen à la tête du client tewerkgaan”, sneerde ik. De journalist knikte instemmend en onthulde dat er binnen het Herentalse schepencollege hierdoor al onenigheid was ontstaan tussen katholieken en socialisten. Ik ga over dit dossier zeker nog verder berichten, maar raad u aan om onze uitgewerkte visie te lezen op www.groennoorderwijk.be of www.groenherentals.be.

Evangelienootje

‘Save the planet’ wordt wereldwijd gebruikt door allerlei milieuorganisaties. Christelijke organisaties kiezen voor ‘Hope for the planet’ want het redden van onze planeet kan Jezus alleen. Jezus alleen is de redder van deze wereld, wel van de hele wereld, van mens en dier, van heel de schepping. Dat wordt teveel vergeten.
Hebt u dit goed gelezen? Welaan dan! Vrienden en vriendinnen van milieubeweging en groene partij, dit is belangrijk nieuws. Laten we stoppen met onze strijd voor een gezond milieu. We kunnen met zijn allen naar de kaartclub. De planeet is immers in goede handen. Het bericht staat in het dorpsblaadje. Het is een maandblad met expliciet oranje kaft dat ‘Baviaantje’ heet. Ik wil niet gezegd hebben dat het een apenblad is en nog minder dat de CD&V de pen vasthoudt. Dat laatste doet nog altijd de pastoor van het dorp. Dat kunnen we ten minste veronderstellen. De pastoor is de verantwoordelijke uitgever en schrijver van het voorwoord. Dat is zeker. Een andere naam komt nooit voor in het blad. De artikels bestaan grotendeels uit nieuws van – hoe kan het ook anders - de katholieke verenigingen van het dorp. Van jong (Chiro) tot ouder (OKRA) mogen ze hun zeg doen. Mannen (KWB) zowel als vrouwen (KAV). Voeg hierbij nog wat christelijke kroniekjes, nieuws over de gezinsvieringen, bezinningen over Kerst, Pasen, communiefeesten en andere heiligendagen en je zult begrijpen waar het blad zich situeert. En er is de rubriek ‘Evangelienootje’ waaruit hierboven geciteerd. Vooraleer de eerste banbliksems mijn deel zijn, haast ik me te zeggen dat ik absoluut niets tegen katholieke geschriften heb. Het zou evenwel het Baviaantje sieren mochten de andere maatschappelijke stromingen die er ook in ons dorp aanwezig zijn (gelukkig maar!)ook aan bod mogen komen. Maar schrijven dat alle heil van boven moet komen (en zal komen) om onze aardbol te redden, dat lijkt me toch een katholieke brug te ver. Vervang het hoofdpersonage (en hier het enige personage) door Allah en de – terechte – verwijzingen naar islamfundamentalisme zouden niet van de lucht zijn.

Drie uur bellen is goedkoper dan een croissant

Onze nationale TV-zenders kunnen onze politici nogal de duivel aandoen. Leterme zal me niet tegenspreken. Mieke Vogels evenmin, denk ik. Of misschien juist wel. Onze voorzitter bedient zich in haar tussenkomsten in het Vlaams Parlement steeds meer van beeldspraak. Zo hoorde ik haar uitleggen hoe moeilijk Leterme het heeft om zijn huishouden te beredderen. Hij wilde verbouwingen doen, maar wist blijkbaar niet of de nieuwe keuken vooraan dan wel achteraan het huis zou komen. En ondertussen vergat hij dat er ook brood op tafel moest komen. Zoals de meeste parlementsleden luisterde ik geboeid naar de zoveelste episode van het geklungel van de gedoodverfde (voormalige?) nieuwe premier. Het verhaal hing eerlijk gezegd met haken en ogen aaneen, maar het ging er in als gesneden koek. Even daarvoor kwam Mieke zowaar nog sterker uit de hoek. Zoals het past in onze strategie gooide Mieke het over de sociale boeg. Groen! is sociaal en het zal vanaf nu ook geweten zijn. Vroeger zei Mieke nog dat de hoge prijs van de benzine een goede zaak was voor het milieu. Nu is ze bekommerd dat de mensen hun stookolietank niet meer kunnen laten vullen. “Het wordt voor veel mensen hoe langer hoe moeilijker om in hun basisbehoeften te voorzien. We horen reclameboodschappen waarbij 3 uur bellen goedkoper is dan een croissant. Is dat de maatschappij die we willen?” Iedereen zweeg maar dacht volmondig neen. Punt gemaakt. Maar dat was buiten de VRT gerekend. Op het moment dat Mieke haar sterke beeld van ‘3 uur bellen en een croissant’ met passie en vuur op haar toehoorders losliet, zwenkte de camera de zaal in. Druk bellende parlementsleden ondersteunden haar boodschap. Met daarbij Jef Tavernier. Bijtend in een croissant? Nee, hoor. Jef gsm’de vrolijk mee. Alsof het getelefoneerd was.

Respect

Respect. Weet je het nog? Dé slogan van de CD&V. Typisch CD&V zelfs. Zo een woord waar niemand tegen kan zijn. De SP.a bedacht ook een slogan bestaande uit één woord. Iedereen. Tja, daar kon je ook niet tegen zijn. Het werkte niet. Respect wel. Vóór de verkiezingen toch. En erna? Respect voor ambtenaren die een hoofddoek willen blijven dragen aan het loket? Respect voor de Walen die volgens Leterme te dom zijn om Nederlands te leren? Correctie: Respect voor de Walen die intellectueel niet in staat zijn om Nederlands te leren?
We waren er bijna ingetrapt. Bijna dacht ik dat het Respect van de CD&V 10 juni als houdbaarheidsdatum had. Wat zagen we dat even mis! De man met de 800.000 Vlaamse stemmen vraagt nog steeds respect. Respect voor de verkiezingsuitslag. En dus respect voor zichzelf, zijn partij en bij uitbreiding zijn kartel. Wij hebben het begrepen. De Waalse pers daarentegen leert het maar niet. En dus vergeleek Leterminator de nieuwsredactie van de RTBF met Radio Mille Collines, de Rwandese radiozender die tijdens de genocide opriep tot haat en geweld tegen de Tutsi’s. Wie geen respect heeft voor Leterme krijgt de volle laag. Al moet hij er één van de donkerste bladzijden uit de moderne geschiedenis voor tevoorschijn halen. Respect voor de Rwandezen die getekend zijn voor het leven? Respect voor Waalse journalisten? Leterminé.

Een Waal in Vlaanderen

Ik belandde beroepshalve in een taverne om over zaken te spreken zoals dat heet. Dat ging redelijk vlot. We waren met vier en sommigen dronken alcohol en anderen niet. Na een uurtje had iedereen het gevoel dat we tot een win-win situatie waren gekomen. Tussen haakjes, ik walg van het woord, maar voor de sfeer is het niet slecht. Zoals het gebruikelijk is, praatten we nog wat na om de opgebouwde spanning te verdrijven. In het begin was het nog even zoeken en tasten naar een gemeenschappelijk onderwerp. Er was geen vrouw bij, dus het ging niet over de kinderen. Oeps, sorry voor het cliché. Ook niet over voetbal trouwens. Er werd voorzichtig geopend met het weer. Daar gaf de storm van zondag ook dankbaar aanleiding toe. “Ik heb het er eerlijk gezegd niet mee”, zei mijn overbuur. “Sinds er een boom op mijn huis gevallen is ben ik er niet gerust meer in”, voegde hij er aan toe. “Ja, hij maakt stukken aan het land”, bevestigde de Waalse tafelgenoot. Het was niet zijn beste Nederlandse zin, maar voor de rest sprak hij onze taal haast onberispelijk. Hij woonde dan ook al jaren in de Kempen, had hij bij de kennismaking gezegd, al was hij afkomstig uit het Pays Noir van Charleroi. Ik wou dan ook wel eens weten hoe een Waal zich tegenwoordig in Vlaanderen voelt. Ik rook mijn kans. “180 dagen zonder regering maakt ook stukken aan het land”, riposteerde ik. Toegegeven, het klonk nogal opportunistisch om zo van onderwerp te veranderen. En het klonk niet echt beleefd op de koop toe. Maar het werkte. De Waal kreeg plots een heel ernstige en bezorgde uitstraling. “Ik woon hier graag in Vlaanderen”, zuchtte hij, “maar wat hebben de Walen jullie toch misdaan?”. Tja, daar zaten we dan. De bal lag in het Vlaamse kamp. Wie zou de Vlaamse kaart trekken? Of wie zou zich opwerpen als Belgicist? Of een genuanceerd standpunt misschien. Ik wachtte tactisch even af en dronk van mijn koffie die al op was. De echte Vlamingen keken naar mekaar. Even dreigde er een onbehaaglijke stilte te vallen. Maar het was zowaar de Waal die de Vlamingen redde. “Weet je wat het is?” vroeg hij en zonder een antwoord af te wachten ging hij voort. “Ik ben ne socialist, maar ik kan er niet meer voor stemmen, want ze gaan samen met de Spirit. De CD&V gaat samen met den N.VA. Wel, ik stem nu voor Groen!” Ik riep de ober en bestelde een rondje op de kosten van mijn werkgever. Als er nu eens meer Walen in Vlaanderen kwamen wonen, mijmerde ik lang na het afscheid.

De lastige waarheid over Poetin

Morgen zijn er parlementsverkiezingen in Rusland. Spannend is het niet, want Poetin heeft al gewonnen voor er ook maar 1 stem is uitgebracht. De voormalige KBG-chef heeft alles en (bijna) iedereen naar zijn hand gezet zodat de verkiezingen alleen nog een formaliteit zijn. De enige vraag die rest is het percentage dat Verenigd Rusland, de partij van Poetin, zal behalen. Dat hangt gewoon af van de opkomst. Op enkele kleine partijen na, waarvan sommige - stel je voor - zelfs medestanders zijn van Poetin, is er geen tegenstand. De voormalige schaakkampioen Garry Kasparov stribbelt wat tegen, maar hij wordt gemuilkorfd door de pers, geïntimideerd en zelfs opgepakt en achter de tralies gestoken. Het kartel van Kasparov, een Ander Rusland, heeft trouwens besloten om niet deel te nemen aan deze parlementsverkiezingen. De ex-schaakgrootmeester wil zijn pionnen nog 3 maanden achter de hand houden. Dan zijn er presidentsverkiezingen in Rusland. Intussen is het regime van Poetin al even democratisch als dat van zijn Sovjet-voorgangers. Langzaam maar zeker schuift Rusland terug op richting dictatuur. De Goelag is terug. Tegenstanders als de gevangen genomen Michael Chodorkovski zijn er het levende bewijs van. Helaas zijn er ook vele dode bewijzen. De bekendsten zijn Alexander Litvinenko en Anna Politkovskaja. Litvinenko werd vergiftigd. Politkovskaja werd in de lift van haar appartement in Moskou doodgeschoten. Zij was journaliste van het bescheiden weekblad Novaja Gazeta. Het magazine heeft als één van de weinige de verdienste dat het het regime van Poetin durft te bekritiseren. Onverdroten spitte Anna Politkovskaja de lastige waarheid over het presidentschap van Poetin en zijn oorlogen tegen Tsjetsjenië naar boven. Haar boeken Poetins Rusland (2003) en Russisch Dagboek (2005) schetsen een onthutsend beeld van Poetin. De lectuur kleeft aan je darmen. Bladzijde na bladzijde wordt het schrikbewind van de Russische president ten aanzien van Tsjetsjenië uit de doeken gedaan. Het is onvervalste horror. Maar waar gebeurd. Het leed van moeders staat centraal: moeders van kinderen die bij de gijzeling van een school in Beslan om het leven kwamen, moeders van soldaten die zelfmoord pleegden, moeders van verdwenen Tsjetsjeense soldaten. Nog meer bloed en tranen volgt met de bestorming van het Moskouse theater in 2002 waarbij 117 gegijzelden omkwamen. Anna Politkovskaja trad er op als bemiddelaar. Vreemd is het contrast met het boek Poetins erfdeel (2006) van Marie-Thérèse Ter Haar. Deze Nederlandse schrijfster rept met geen woord over het Tsjetsjeens beleid van Poetin. Wel schetst zij een zeer positief beeld van de huidige president. Zij noemt hem een zegen voor het land, zeker in vergelijking met Boris Jeltsin, die zij met pek en veren bekladt. Dan maar het boek Rusland op vrije voeten van Frank Hendrickx gelezen. Deze Nederlandse historicus verbleef lange tijd in Moskou en reisde tot in de verste uithoeken van de voormalige Sovjet-Unie. Ook hij hangt een vernietigend beeld op van Poetin. Goed dat er nog auteurs zijn die Poetin en zijn beleid onder de loep durven nemen, denk ik. Goed dat er nog politici als Bart Staes zijn die hun vizier op Rusland en Tsjetsjenië gericht houden.

Kopbrekens over hoofddoeken

Le vieux CVP est arrivé. Ik zag het in de ogen van Anne Martens. Tot tranen toe bewogen drukte de dochter van onze ex-premier op het ‘JA’-knopje en zorgde zo mee voor de goedkeuring van het verbod op het dragen van een hoofddoek door het Gentse stadspersoneel. Tegen haar zin, tegen haar principes, maar voor de partijtucht. Kopbrekens over hoofddoeken. Het doet me denken aan Inge Vervotte. Ik hoorde haar als beloftevolle politica in dezelfde zin zeggen dat ze pro het gemeentelijk stemrecht voor migranten was maar dat het beter was om het toch maar niet toe te kennen. Een tsjevenstreek dus. Als dochter van een oppertsjeef deed Anne Martens dan ook wat kon worden verwacht. Ik ben tegen maar ik stem voor. Nog een andere tsjeef keurde in de Gentse gemeenteraad ook tegen zijn geweten mee het verbod goed. En dan is er nog zuster Monica. Voor haar werd een andere oplossing uitgewerkt. Zij mocht zich onthouden. En daar voelde ze zich uiteraard goed bij. Alhoewel ze tegen was. De parallel met mijn eigen ervaring als ex-gemeenteraadslid is makkelijk te trekken. Mijn tussenkomsten vanuit de oppositie werden quasi altijd unaniem door de christelijke meerderheidsleden afgekraakt. In de openbare zitting. Maar nog maar net was de zitting gesloten of één of andere tsjeef kwam me zeggen dat ik ‘eigenlijk wel gelijk had, maar dat ze het toch niet in het openbaar konden zeggen’. Een schrale troost. Tot ik eens zei dat ik alleen nog gelijk wou krijgen in het bijzijn van de pers. Dat was te veel gevraagd. Maar terug naar het hoofddoekendebat in Gent. Het zou niet netjes zijn om alleen de CD&V, partij van de religieuze symbolen, aan de schandpaal te nagelen. Ook de liberalen hebben boter op het blote hoofd. De partij van de vrijheid en het vrije initiatief. Hallo meneer? We mogen zelfs niet kiezen hoe we eruit wensen te zien. Diezelfde liberalen sloegen enkele jaren geleden de groenen bont en blauw om de oren met het verwijt dat ze ‘betuttelend’ waren. Regelneven noem(d)en de liberalen de ecologisten. Is het nu niet net omgekeerd? De wereld op zijn ongesluierde kop.

De haag wordt niet gesnoeid

Hoe komt het dat het zo lang duurt vooraleer we een nieuwe regering hebben? Ik krijg de vraag geregeld omdat vrienden en collega’s weten ‘dat ik in de politiek zit’. Ik vertel hen dan het volgende:

"Stel dat ik niet hoog oploop met mijn buurman. Hij werkt niet zo hard als ik en neemt het niet zo nauw in en om zijn huis. Het is er slordiger dan bij mij. Eigenlijk vind ik hem maar een nietsnut. En een profiteur. Het werkt zo op mijn zenuwen dat ik hem hardop zo durf noemen. Als ik hem zie in zijn tuin, roep ik dat hij beter een voorbeeld aan mij zou nemen. Beter dan op zijn luie krent te zitten. Vorige week dacht ik eraan dat onze gemeenschappelijke haag dringend moet gesnoeid worden. Daarom riep ik hem: ‘Buurman, we moeten de handen eens in mekaar slaan om onze haag te fatsoeneren’. En weet je wat hij terugriep: ‘Doe het zelf, op mij moet je niet meer rekenen, want ik ben toch maar een luiaard’. Ik begrijp er niets van…"

De parabel van de niet-gesnoeide haag heb ik van Mieke Vogels. En ja, het werkt. Eerst je buur verketteren en hem dan om een gunst vragen. Dat werkt dus niet. ‘Ja’, zei een vriend, ‘mijne gebuur kan ook op zijne kop gaan staan als hij mij dat lapt’. Hij leefde zich moeiteloos in in de rol van de Waal. “Dat hij in de toekomst de haag alleen knipt”, voegde hij er ferm aan toe. Hij bedankte me en weg was hij. Oei, dacht ik, zo bedoelde ik het ook weer niet.

Een Herentalse angsthaas

Peter Bellens is een angsthaas en een egoïst. Scheldproza is niet mijn ding en zo is het ook niet bedoeld. Maar hij is het wel. Hij is ook een stadsgenoot. En wel één die zich zopas in de kijker van het nationale nieuws wist te spelen. In naam van 16 CD&V-mandatarissen uit de Kempen liet hij weten dat ‘als er geen eerbaar compromis uit de onderhandelingen komt, dan moeten we trouw blijven aan onszelf en onze geloofwaardigheid behouden’. Hij wil desnoods nog liever naar de oppositie. Het staat in een open brief aan zijn eigen voorzitter Jo Vandeurzen. Het gebeurde op bijna 170 dagen na de triomfantelijke verkiezingsoverwinning van de CD&V. Leterme beloofde de hemel op aarde voor de Vlamingen. Hij en zijn kartelpartner vergaten voor het gemak en voor de kiezer dat er vooralsnog Walen in ons land wonen. En dus oogst de Vlaamse staatsman Leterme al bijna een half jaar lang wat hij in verkiezingstijd gezaaid heeft. Onbegrip bij de Walen die op de koop toe durven te weigeren de agenda van mijnheer Leterme uit te voeren. Peter Bellens en zijn Kempense achterban dreigen dan maar met een vernieuwde oppositiekuur. Verantwoordelijkheid opnemen, ja maar alleen als we ons eigen Vlaams programma kunnen uitvoeren. De schaduw van De Wever is tot diep in de Kempen doorgedrongen. Bellens is meer bekommerd om het lot van zijn partij (en bij uitbreiding het kartel) dan om de toekomst van het land. Bang om gezichtsverlies te lijden na zoveel borstgeklop blijft het katholiek-separatistische kartel al maanden ondergedoken in de loopgraven. Bang om de volgende – regionale - verkiezingen te verliezen. De verkiezingen winnen zijn een doel op zich geworden. Ze zijn niet langer het middel om het land te regeren. Het partijbelang primeert op het belang van het land. De Kempische angsthazen denken alleen aan het redden van hun eigen pels. En die van de luis DeWever.

Voor Mieke of voor het Zuiden?

Hoe komen ze er bij Groen! op om een congres te organiseren op het moment dat vele honderden groene en andere progressieve vrijwilligers de straat willen optrekken voor 11.11.11? Foei, foei, foei. Ik zat met een dilemma. Mee bepalen of Mieke Vogels dan wel Bart Staes, toen nog gesteld dat het per saldo enkel tussen hen zou gaan, de voorzitter zou worden, is een belangrijke keuze en allerminst een formaliteit. De straat opgaan voor het Zuiden minstens evenzeer. Ik gokte dat mijn afwezigheid op het congres minder het verschil zou maken dan in de lokale actiegroep voor 11.11.11 waar ik sinds haar ontstaan mee aan de kar trek. Ik spoorde vorige zaterdagochtend dus niet naar Gent, maar hulde me in een soort vuilzak met het opschrift ‘Ik vecht tegen onrecht’. Bij het tweede huis waar ik aanbelde, stelde ik vast dat de kartonnen verpakking van de kleurpotloden die ik te koop aanbood al helemaal doorweekt was. En ikzelf ook. Het water viel bij bakken uit de lucht. Vele deuren bleven al dan niet toevallig dicht. Maar uit de deuren die opengingen, kwam veel warmte. Met de glimlach kochten de mensen (droge) kleurpotloden, sleutelhangers, cacaopoeder of wenskaarten. Ik profiteerde volop van het slechte weer (medelijden!) en de invoering van de euro. De prijs van 6 euro leek geen enkel probleem, maar wat indien het nog 240 frank had geweest? Ook de slechte reclame die o.a. 11.11.11 te slikken kreeg van een onverlaat die een boek schreef met de ondertitel dat van elke 100 euro er slechts 1 naar het Zuiden gaat, bleef gelukkig zonder effect. Wat een slag in het gezicht van de vele vrijwilligers die weer eens op pad waren voor een rechtvaardige wereld. Ik moet trouwens bekennen dat ik niet alleen voor de arme sukkelaars de straat opga. Ik doe het ook voor mezelf. Het heeft een therapeutische werking en biedt een grote portie antigif voor de toenemende verrechtsing (lees: egoïsme) die in hetzelfde straatbeeld te merken valt. Het stelt mijn negatiever wordend beeld over de goedheid van de mens elk jaar weer wat bij. En… omdat ik in mijn eigen buurt ga, helpt het om vriendelijk te blijven tegen de mensen die ik dagelijks ontmoet. Mieke Vogels liet het ondertussen niet aan haar hart komen en zorgde dat mijn berekende gok goed gekozen was. Bart Staes is gewoon onmisbaar als Europarlementslid. Mijn god, ik houd mijn hart vast als Staes het lot van pakweg de Tsjetsjeense bevolking niet meer zou aantrekken. En Mieke Vogels is nu eenmaal een beter uithangbord voor de partij. Ze plakt niet alleen beter op het scherm. Ze is recht voor de raap en slaagt er als geen ander in om de groene boodschap helder en eenvoudig te formuleren zonder populistisch te worden. Voorwaar ingrediënten om de partij in de richting van dubbele verkiezingscijfers te duwen. En dat is toch wat Mieke wil. En ik ook.

SK Lierse is gered!

Driewerf hoera! Lierse is gered. Gun mij even een euforische uitlating. Geen maanden, maar jaren, zit ik – en samen met mij vele duizenden trouwe supporters met een geel-zwart voetbalhart – met ingehouden adem en geknepen billen lijdzaam toe te zien hoe het met onze club bergafwaarts gaat. Tien jaar na het behalen van de landstitel in de hoogste voetbalklasse was het vandaag erop of eronder voor SK Lierse. In die 10 jaar ging het van kwaad naar erger. De laatste jaren kwam de club steevast negatief in het nieuws. Financieel wanbeheer met torenhoge schulden tot gevolg. De malafide Chinees Ye kocht trainers en spelers om om de club zogezegd te redden. De supporters moesten het toneel aanschouwen. Ze werden vernederd maar bleven trouw. Zelfs nadat de club dit seizoen in tweede klasse moest starten. En ook daar loopt het voor geen meter. De logica van het geld is onverbiddelijk in het voetbal. Wie geen centen heeft kan geen goede ploeg op de been brengen. De voorzitter bleef naar buitenuit optimistisch. Hij schermde met potentiële sponsors. Niets werd concreet. De spelers dreigden te staken omdat ze hun loon niet meer kregen. Hoe diep kan je zitten? Plots was er sprake van een Egyptisch spoor. Wadi Degla is een steenrijk concern dat zich bezighoudt in de vastgoedsector. Het zou verder inkomsten halen uit de telecommunicatie, olieraffinaderij en andere zaken, heet het. Voorzitter Theyskens reisde de laatste tijd geregeld naar Egypte. Een Egyptische delegatie streek geregeld neer in Lier. Zou het dan toch menens zijn? En zo ja, waarom? Hoezee, de eerste vraag werd vandaag positief beantwoord. De tweede is nog niet helemaal duidelijk. Of ik zo blij ben dat mijn ploeg in handen van Egyptenaren komt? Dat nu ook weer niet. Maar het was de enige weg om Lierse van het failliet te redden. “Iedereen die het goed meent met deze club is welkom”, heb ik de laatste tijd wel meer gezegd. Als het water je aan de lippen staat, maakt het niet uit hoe de reddingsboei er uit ziet. Hij moet wel betrouwbaar zijn. Zo zal ik kritisch en met de nodige argwaan volgen hoe het mijn club vergaat nu ze op Egyptische leest geschoeid wordt. Ik hoop dat de vele groene supporters van Lierse - Freya Piryns en anderen – terug met opgeheven hoofd naar het voetbal kunnen gaan. Want waar zijn de emoties zo groot en de verschillen in de sociale klassen zo klein als in onze sport?

Mijn lekkende veranda

Het gebeurt hoogstzelden dat Herentals een plaats krijgt op de nationale, politieke krantenpagina’s. Wanneer zelfs een kwaliteitskrant hiervoor plaats ruimt, is er gehaaid wat aan de hand. Twee lokale verkozenen maken samen de overstap bekend naar de Lijst Dedecker. Guy Paulis, ex- schepen, verlaat de Open-VLD. Niet verwonderlijk, want in zijn politieke leven is hij altijd onderweg. Een soort ongeleid projectiel, dat op vergaderingen veelal afwezig is en onverwacht opduikt. Hij wandelt met besliste tred en rechte rug door de stad, met als hoofddoel ‘in beeld te zijn’. Zo stond hij ook zo veel mogelijk als houten klaas op allerhande foto’s in de lokale en regionale pers. Inhoud en visie, laat staan consistentie, behalve groene aversie, is deze palingpoliticus geheel vreemd. Of het moet zijn dat hij altijd resoluut de kant kiest van Middenstand en Industrie. Om die reden stapte Christine Schaut vorig jaar in de politiek. Als mede-zaakvoerder van een verandabedrijf koos ze tot mijn verrassing voor de SP.a. Na een mega-campagne werd ze verkozen, maar ze laat nu weten dat ze haar sociaal-economische ei binnen de partij niet kwijt kan. En dat ze geen ruimte krijgt van burgemeester Jan Peeters. Dat laatste zal wel kloppen. Had ze mij maar even om raad gevraagd, ik had haar met plezier gewaarschuwd voor Jan ‘Napoleon’ Peeters. Ik leerde haar kennen toen ik haar zaak binnenstapte omdat ik een veranda wou laten aanbouwen. Toen was ze nog vriendelijk. Nu mijn veranda gebouwd is, al enkele jaren overigens, is haar toon veranderd. Ik bel haar nog geregeld omdat er een waterlek is. Ze heeft al 9x beloofd dat ze een hersteller gaat sturen en de laatste maal kreeg ik te horen dat het lek niet van de veranda afkomstig kan zijn. Jammer dat ze politiek en beroepsvakmanschap niet gescheiden houdt. Nu heeft ze zich wellicht wel eens geschoffeerd gevoeld door mij. Op een verkiezingsdebat liep ik haar bijna letterlijk tegen het lijf. Ik zat plots niet verlegen om een grapje en zei botweg dat ik haar nu wel beu gezien was. Als ze een slang geweest was, zou ze vervaarlijk gesist hebben. Ze had geen antwoord klaar. Ik verklaarde me nader. “Ik heb je kop vandaag al 6 keer zien hangen.” Ik vrees dat ik haar ‘service na verkoop’ sindsdien echt mag vergeten. Enfin, ze rukt haar politieke stuur naar rechts en gaat het programma van Dedecker verdedigen. Nu nog een programma.

De schaamte van Kathleen Cools en mezelf in de Ardennen

Kathleen Cools en ik hebben wat gemeen. Om te beginnen zijn we allebei geboren in 1963. Meer nog: ons beider sterrenbeeld is de schorpioen. Dat heb ik uit een column van Joël De Ceulaer, collega-journalist van Cools, al weet ik niet dat hij dat wil gezegd hebben. De Ceulaer kiest onder meer als Knack-journalist geregeld voor de frontale aanval. Ook nadat Kathleen Cools in Humo van lang geleden aan haar sterrenbeeld bepaalde karaktereigenschappen toedichtte. De nekharen van De Ceulaer gingen overeind staan. Hij besloot haar vakkundig aan de schandpaal te nagelen, haar eerst uitnodigend als vrouw met een voorbeeldfunctie om ‘alsnog zich te laten bekeren tot een rationeel wereldbeeld’. De organisatie SKEPP haastte zich om haar jaarlijkse prijs, ‘de Zesde Vijs’, ik verzin het niet, uit te reiken aan ‘boogschutter’ De Ceulaer. Nu ben ik normaliter niet benieuwd naar de geboortedatum van BV’s, maar van Kathleen Cools wil ik het wel eens weten. Wie weet zijn we op dezelfde dag geboren? Zoals onlangs bleek toen ik een pint pakte met een collega-scheidsrechter. Toen hij naar mijn leeftijd vroeg, bleek dat we hetzelfde geboortejaar hadden. “Ik in november”, preciseerde hij. “Ik ook”. “Toch niet de 20ste?”. “Jawel, ziehier” en hij haalde prompt zijn paspoort boven. We lagen in een deuk van het lachen. Maar, euh, terzake met Kathleen Cools. Buiten onze leeftijd hebben we beiden een samenlopend radioverleden. We zijn begonnen bij Studio Brussel en in de tweede helft van de jaren 90 zijn we overgestapt naar Radio 1. Zij als radiomaker, ik als luisteraar. En dan zijn er nog onze gezamenlijke indrukken van de afgelopen dagen.
We hadden het beiden beroepshalve de voorbije weken ontzettend druk. En wat bleek? Kathleen zocht de Ardennen op om even op adem te komen. Ze vertoefde enkele dagen in Malmédy. Zonder dat ik het van haar wist had ik ook een optie op een korte vakantie in juist…Malmédy. Ik koos met mijn gezin uiteindelijk voor La Roche. Zij zag geen Belgische vlaggen, daar in het oosten des lands, als tegengewicht voor het separatistische discours van de Vlamingen. Ik ook niet in La Roche. Met uitzondering van 1 driekleurige sticker op de ruit van een café, met daarop het alleszeggende ‘Ensemble’. Net als Kathleen werden ook wij op onze wandelingen begroet door goedgeluimde Franstaligen. De ‘bonjours’ waren er talrijk en hartelijk. En in de lokale winkels werden mijn Franse vragen in het (gebroken) Nederlands beantwoord. Was mijn Frans niet goed genoeg of wilden ze per se hun goede wil tonen? Enfin, wat waren we hier ver van het communautaire gehakketak! Terwijl Kathleen Cools zich schaamde in Malmédy voor de verbale krachtpaterserij van de Vlaamse politici, deed ik hetzelfde in La Roche. Normaal mag een mens best fier zijn op zijn afkomst, maar ik wou me haast verontschuldigen omdat ik Vlaming ben. Ik deed het toch maar niet, en besloot ten volle te genieten van de bossen, de gezonde lucht en de streekproducten, hier in ons eigen land.

De smaak van asperges

Ik worstel met de vraag of de aardbei tot de groenten of het fruit behoort. In de Spaanse avondles hadden we het over allerlei eetwaren. We kregen de opdracht om ze te rangschikken onder ‘groenten’ en ‘fruit’. Voor zover het om appelen en peren ging, of kropsla en peterselie, was er geen probleem. Toen ik echter de aardbei als groentensoort noemde was hoongelach mijn deel. Ik hield echter voet bij stuk, al moet ik bekennen dat de argumenten daartoe ontbraken. Ik heb mijn mosterd gehaald bij mijn zoon. Hij ging eens op klasuitstap naar de aardbeienserres in ons dorp en ’s avonds wist hij me doodleuk te vertellen dat aardbeien groenten zijn. De boer had het zelf gezegd. En zoals je weet spreken Groenen de boeren enkel tegen als het echt moet. In dezelfde les Spaans kwamen de ‘espárragos a la plancha’ te voorschijn. We leerden dat Spanjaarden nogal graag en veel gegrilde asperges eten. Hoewel het bij ons haast niet gegeten wordt, lijkt het me een delicatesse. Niettemin moet ik bekennen dat asperges mij een wrange nasmaak bezorgen. Het gebeurde op een zeldzaam familiefeest, een late neef die nog trouwde, waar nota bene geen asperges werden geserveerd. Mijn vrouw en ik zaten samen met mijn broer en zijn eega aan een ronde tafels voor 8 personen (om de gezelligheid te bevorderen). Aan de andere helft van de tafel zaten 2 neven met hun echtgenotes. Zoals iedereen weet hangt het slagen van een feest voor meer dan de helft af van het gezelschap. Het zag er op het eerste gezicht niet slecht uit met dat gezelschap. Van de neven wist ik nog dat ze een vlotte babbel hadden en omdat het jaren geleden was dat we elkaar nog gezien hadden zou het aan gespreksstof niet ontbreken. Helaas ging het al snel de verkeerde kant op. Zonder specifieke aanleiding kwam het gespreksonderwerp op ‘de buitenlanders’. In het begin tussen de neven en hun vrouwen onderling. En omdat het feest was, werd elke nuance onmiddellijk overboord gegooid. De zak clichés werd opengetrokken: het zijn profiteurs, ze willen niet werken en men moet er nog meer eieren onderleggen. Terwijl het ene koppel aan het woord was, zag je het andere koppel denken hoe een nog straffere uitspraak te vinden. Ondertussen deed iedereen zich te goed aan het overheerlijk menu. Er leek geen verband te zijn. Ik kon het niet langer aanhoren en voelde me geroepen om voor wat tegengewicht te zorgen. Aanvankelijk beperkte ik met ertoe een scheut nuance op te dienen, maar dat bracht weinig zoden aan de dijk. Gaandeweg zochten mijn neven hun toevlucht tot het verhogen van het aantal decibels. En hoewel de dj van dienst al in actie was gekomen, begonnen reeds vele familieleden aan andere tafels onraad te ruiken. Mijn vrouw had al een aantal keren op mijn been getikt, me aanmanend dat ik beter kon ophouden. Toen dat niet hielp, gooide ze het over een andere boeg en sleepte ze me mee naar de dansvloer. Nooit heb ik op een feest zo veel en zo lang gedanst als toen.
Nawoord:
- mijn ene neef werd korte tijd later veroordeeld voor het illegaal tewerkstellen van buitenlanders in de aspergeteelt
- mijn andere neef heeft naam en faam verworven in het kweken van allerhande soorten raskatten en importeert daarbij ‘buitenlanders’ uit de verste uithoeken van Europa

(G)een extra rijstrook op de E313

Ik prijs me gelukkig dat ik op weg van en naar het werk alleen met de E313-snelweg geconfronteerd word wanneer ik er via de brug overheen rijd. Uit mijn ooghoek kijk ik ’s morgens meewarig naar beneden en steeds vaker zie ik dan ter hoogte van Herentals-Olen een file richting Antwerpen. Het fileleed ondervind ikzelf zeer tot mijn tevredenheid maar enkele keren per jaar. Op weg naar een vergadering in Hoboken had ik vanochtend helaas prijs. Het weer zat nochtans mee en ter hoogte van Grobbendonk wees alles nog op een vlotte rit. Even verder was de pret voorbij. Om kort te gaan, de tocht van Herentals tot Hoboken duurde anderhalf uur. Om mijn geweten te sussen om niet deelachtig te zijn aan de schuld van de file had ik een collega aan boord. Bovendien was mijn bestemming ook al geen lachertje om via het openbaar vervoer te bereiken. Of er nu 2 rijvakken waren (tot de aansluiting E34 vanuit Eindhoven) of 3 (na de aansluiting), alles zat potdicht. Op dat eigenste moment pleitten de automobilistenvereniging Touring en Voka voor een extra rijstrook op de E313. Dat deze rijstrook alleen uiterst rechts kan aangelegd worden, verklaart wellicht de hardnekkige steun van o.a. Vlaams Belang en Lijst Dedecker. Zij blijven zweren bij de betonnen logica, daar waar je niet eens een verkeersdeskundige moet zijn om te voorspellen dat meer wegen (nog) meer verkeer aanzuigen met volledige verzadiging op korte tijd tot gevolg. Wil men eindelijk eens proberen het probleem (té veel auto’s) bij de wortel aan te pakken? Voorwaar niet eenvoudig, maar als men dàt zelfs niet als het probleem ziet, dan vrees ik dat een oplossing niet voor binnenkort is.

Het ontluikende milieubewustzijn in Texas

Gisteren ging ik speciaal zitten voor de laatste 4 minuten van Terzake. Ze waren geheel gewijd aan het milieubewustzijn dat nu ook doorgedrongen is tot in Texas (USA). Tot voor kort kon je het als ecologist in het land van de cowboys nog schudden. Hier was geen plaats voor groen sentiment. Bovendien geldt het credo ‘Big is Beautiful’ nog meer in Texas dan elders in de States. Tot veler verbazing zie je nu plots onder dezelfde slogan immense windmolenparken uit de grond schieten. Toegegeven, misschien niet zozeer uit milieubekommernis dan wel omdat de Texanen er business in zien. “Environment and Money go hand in hand”. Niks mis mee overigens. Een overjaarse cowboy ging nog een stap verder. Hij sprak, met niet eens gespeelde trots, over energievriendelijke woningen. Prompt toonde hij een toilet met een spaarknop. Als een trofee die Texas eindelijk had binnengehaald. Ook in het verkeer kan je het begin van een ‘ecologische omslag’ ontwaren, zij het vooralsnog met een vergrootglas. Er werd een geel verkeersbord getoond met een zwarte fiets erop. Neen, niet dat er zich een fietspad bevindt in Texas. We mogen nu ook weer niet overdrijven. Maar het bord mocht de automobilist erop wijzen dat er misschien wel eens een fiets zijn weg zou kunnen kruisen. Een ijzeren ros in cowboyland. “En hoe is dat allemaal zo ver kunnen komen?”, vraagt een journalist met enige diepgang dan. Het antwoord is even duidelijk als cynisch. “We hebben hier op korte tijd enkele milieurampen gehad - denk maar aan de orkaan Katrina - en dat heeft de mensen toch aan het denken gezet”. Een geluk bij een ongeluk. “Elk nadeel heb zijn voordeel”, zei ooit één van de beste voetballers aller tijden.

Heel binnenkort zal ik mijn eerste bericht op de wereld loslaten.