Congo, mijn overvulde droom

Toen een oom mij vroeger als kind eens vroeg “En wat zoude gij graag hebben?” antwoordde ik “Een nonkel pater of een tante nonneke in Congo”. Hij werd bleker dan hij al was. Het is me nooit gegund, maar ik was wel stikjaloers op iedereen die een familielid in de Afrikaanse brousse had. Hoe graag zou ik geluisterd hebben naar de exotische verhalen over de negertjes die in strohutjes woonden? Mijn passie voor Zwart-Afrika moet ontsproten zijn in mijn prille collegetijd. De jaarlijkse missieacties gingen gepaard met tal van initiatieven om geld in te zamelen voor ‘de missies’. Om de leerlingen te enthousiasmeren toonde een pater-leraar dia’s (ja, we zitten hier in de midseventies) die een beeld van het arme Afrika moesten oproepen. Eerlijk gezegd, bij mij riep het een exotische sfeer op waar ik graag naar toe wilde gecatapulteerd worden. En wel meteen. Sindsdien heeft het donkere continent me niet meer losgelaten. Ik bestudeerde er alle facetten van. Leerde alle stammen, hun leefgebied en gewoonten kennen. Haalde veel ebbenhouten houtsnijwerk in huis. Keek zowat naar alle documentaires over Afrika en bouwde een collectie boeken op. De ultieme droom is voet aan de grond te zetten in het hart van Afrika. Congo, daar wil ik ooit naar toe. Ik kan het niet verklaren, maar ik voel dat ik daar ooit moet komen. Eigenlijk had mijn droom al in vervulling moeten gaan. Het was begin jaren 90. Om ons prille huwelijk te bekronen planden mijn vrouw en ik een heuse expeditie doorheen Oost-Afrika. In een omgebouwde vrachtwagen zou een select groepje avonturiers (waaronder wij dus) reizen door Kenia, Tanzania, Oeganda, (toenmalig) Zaïre en Rwanda. Een maand voor onze afreis stonden we op het punt om onze medicijnen en prikken te halen bij het Instituut voor Tropische Geneeskunde. Net op dát moment kregen we een telefoontje dat de reis geannuleerd was. Onlusten in Rwanda, het begin van de genocide. Een droom spatte bruusk uiteen. We schreven het jaar nadien weer in, maar opnieuw ging de expeditie niet door. Te gevaarlijk in het oosten van Zaïre. De onstabiele situatie die er sindsdien heerst en de geboorte van onze kinderen maakten dat we nog altijd geen voet op Congolese bodem hebben gezet. Het blijft een onvervulde droom.

Nomineer Samuel

Ik was – shame on me - nog nooit in Hidrodoe geweest. Hidrodoe, dat is het interactieve en innovatieve water(doe)centrum in Herentals dat – gebaseerd op duurzame ontwikkeling – op een educatieve en speelse manier de wereld van het water belicht (zie www.hidrodoe.be). Onlangs had ik me nog voorgenomen om er zeker binnenkort een familieuitstapje aan te besteden. Het kwam toen in me op omdat het watercentrum het nieuws haalde vanwege… een waterlek. Het lek is door Pidpa inmiddels gedicht en ons familieuitstapje heeft ook al plaatsgevonden. In het kader van Wereldwaterdag en Wereldthals, een reeks Noord-Zuid-initiatieven in Herentals, organiseerde Broederlijk Delen er vorige zondag een interessant panelgesprek. Thema was – hoe kan het ook anders – de waterproblematiek en bij uitbreiding de klimaatwijziging op onze aardbol, toegespitst op Bolivië. We kregen het aangrijpende verhaal te horen van Samuel, een eenvoudige boer in de Andes. Toch levert deze man een bijzondere prestatie. Met irrigatie, erosiebestrijding en herbebossing pakt hij samen met zijn gemeenschap de woestijnvorming aan. Hij maakt zijn woongebied weer groen en produceert voedsel waar dat voorheen niet kon. Het project inspireert anderen, en breidt uit.
Bovendien leveren Samuel en zijn gemeenschap een bescheiden maar reële bijdrage aan de oplossing van het klimaatprobleem. Want de bomen en de struiken die ze planten halen broeikasgassen uit de lucht. Dit verhaal is een treffend voorbeeld van duurzame ontwikkeling. Voor Broederlijk Delen is Samuel de ideale kandidaat voor een prijs die in de wereld nog ontbreekt: de Nobelprijs voor Duurzame Ontwikkeling. Op www.nomineersamuel.be heb ik mijn steun aan boer Samuel toegezegd. De aangename en leerrijke zondagmiddag werd afgesloten met een echte ‘waterreceptie’. Ik dronk er zoveel van dat ik zelf ook met een waterproblematiek kampte. Maar dan eentje van te veel water. Zo ondervond ik aan den lijve dat het water niet eerlijk verdeeld is in de wereld.

Man en paard

Vroeg of laat moest het gebeuren. Minister-President Kris Peeters is over het paard getild. En dan nog in de Herentalse bossen volgens de eerste berichten. Dat blijkt niet te kloppen. Laten we man en paard noemen. Het gebeurde in het naburige Wiekevorst. Daar is de Vlaamse numero uno ruiter aan huis in de dressuurstal Verwimp. Bij Wim Verwimp – ik verzin het niet – aan de Wimpelhoeve in de straat Wimpel nabij het riviertje de Wimp. Trouwens, zowat iedereen van de boerenstand, en bij uitbreiding de paardenliefhebberij, heet in onze contreien Verwimp. Het episch centrum van deze landbouwfamilietak, aan ’s lands katholieke partij gelinkt, ligt in mijn eigen Noorderwijk. Ik maak hierbij graag voorbehoud voor een moedige Verwimp die het aandurft om niet achter de CD&V-vlag te lopen. Enfin, het was bij Wim Verwimp te Wiekevorst dat eerst het paard en daarna de Minister-President het op de heupen kregen. Een ongeluk, haastte de eigenaar zich te zeggen, want Feuer, zo heet het beest, is een rustig en ervaren dier. Bovendien waren paard en ruiter bezig zich te verfijnen in de discipline ‘dressuur’. Niet meteen de meest roekeloze tak van de paardensport. Toch was het net daar dat het lot Kris Peeters slecht gezind was. Diezelfde Kris Peeters die als voormalig minister van Plattelandsbeleid de paarden en hun baasjes zo genegen was. Ja, noem het gerust zijn stokpaardje. Hij organiseerde paardendialoogdagen en bestelde een studie over de omvang van het paardenfenomeen in Vlaanderen. Met een grootscheepse paardenregistratieactie bekommerde hij zich over de situtatie in de paardenslachterijen en de kwaliteit van het paardenvlees. En wie ontkent zijn verdienste in de oprichting van een Paardenloket dat moet fungeren als een soort ombudsdienst voor individuele paardenhouders? We hopen dan ook dat de Minister-President snel weer in het zadel mag zitten zodat we hem terug het ‘Feuer’ aan de schenen kunnen leggen.