Zwartwerk

Ik liet een offerte maken voor een klus bij me thuis. De aannemer rekende één en ander uit en richtte daarna zijn hoofd op. Hij toverde een geheimzinnig lachje op zijn gezicht en vroeg: “En chambre noire of in ’t wit?” Ik had nog nooit van een zwarte kamer gehoord, tenzij om foto’s te ontwikkelen. Toch begreep ik waar hij naartoe wilde. “Niks in het zwart”, antwoordde ik. De toon moet nogal beslist geweest zijn, want mijn gesprekspartner-de zelfstandige excuseerde zich meteen. “Maar bijna iedereen wilt dat”, zei hij. “Ik niet, en ik betaal mijn belastingen ook correct en ik betaal ze graag op voorwaarde dat het geld goed besteed wordt”. Daar had hij wellicht geen boodschap aan, maar het was de waarheid. Eigenlijk moest ik daar nog een zinsnede aan toevoegen. “En op voorwaarde dat iedereen correct betaalt”. De Panorama-uitzending over het Departement Financiën van de Belgische Staat had me zopas met verstomming geslagen. Het schijnt dat België samen met Monaco, Liechtenstein, Andorra, Luxemburg en Zwitserland genoemd worden als belastingparadijzen. De ‘zwarte’ economie in dit land bedraagt liefst 21% van het BBP. Dat betekent dat de overheid elk jaar zo’n 30 miljard euro aan inkomsten derft. De verantwoordelijkheid hiervoor ligt niet bij het ambtenarenkorps, maar wel bij het hoofd van Financiën. Reeds 10 jaar beheert minister Reynders onze schatkist. En al even lang zorgt hij bewust voor een manke belastinginning. Want Reynders is een liberaal die pleit voor een ontvette staat en voor cadeaus voor de rijken, de zelfstandigen en de ondernemers (voor zover deze groepen mekaar al niet overlappen). Kortom, het electoraat van de minister zelf dat hij rijkelijk bedient. Door het moedwillig ontlopen van zijn verantwoordelijkheid, mogen we de Waalse Zonnekoning zonder schroom corrupt noemen. En in één moeite verdienen alle ministers een blaam wegens medeplichtigheid. Al die jaren laten ze Reynders begaan. De boter drijft hen van het hoofd. De sterkste schouders dragen in dit land dus niet de zwaarste lasten. Integendeel. En ongestraft sluizen ze hun kapitaal naar het buitenland. En worden ze beloond als spijtoptant wanneer ze wat centen terug naar ons land brengen. Ik heb nog wat renovatiewerken te doen thuis. Zal ik het ook eens ‘en chambre noire’ laten doen? Of toch maar keurig in het wit? Zwartwerk heet overigens gewoon ‘travail au noir’ in het Frans. Het is een Belgische ziekte. Ik doe er toch maar niet aan mee.

Een hart voor de Netevallei

Valentijn viel op een ijsdag. De warmte moest – zoals het hoort – vanuit het hart komen. Toch laten vele geliefden deze dag onopvallend voorbijgaan. Vreemd genoeg halen ze daarbij het argument van de ‘commercie’ aan. Vaak horen we dan ook de frase: "Daar doen we niet aan mee". ‘Daar’ staat voor de commerce, de nodeloze geldklopperij, een zoveelste hoogdag ten behoeve van de Middenstand. Een argumentatie die je eerder van een ecologist zou verwachten. Een kritische kijk op ons consumptiegedrag, consuminderen, kwaliteit in plaats van kwantiteit. Kortom, het groene mantra. Een bloemetje voor je geliefde hoeft nochtans niet veel te kosten. Een echte man heeft trouwens een klantenkaart bij de plaatselijke bloemenzaak. Valentijn viel in een weekend. Een voetballoos weekend bovendien. Het bood ongekende perspectieven. De romanticus in mij klopte op het deurtje. Ik wachtte de dag zelve niet eens af hem los te laten. Op zaterdagvoormiddag repte ik me naar de Herentalse Netevallei. Samen met een handvol andere romatische groenen hielden we er een Valentijns-persactie. We plantten er een bord in de bevroren grond met een groot groen hart erop. Zo toonden we onze liefde voor dit stukje Herentalse natuur dat gehypothekeerd wordt door het in opmaak zijnde Gemeentelijk Ruimtelijk Structuurplan. De plaatselijke bewindslui willen de Netevallei op deze plaats omtoveren tot een extra parking voor het nabijgelegen ziekenhuis. Tegelijk heet het in het GRS dat de Netevallei gevrijwaard en zelfs versterkt moet worden. Een staaltje van double speak dus. Of mistspuiterij. Wij blijven in elk geval waakzaam en zullen vóór 15 maart, dag dat het openbaar onderzoek eindigt, een bezwaarschrift indienen. Met deze Valentijnsactie hopen we daarin navolging te krijgen. Eens de pers genoteerd en gefotografeerd had, maakte ik me snel weer uit de koude voeten. Valentijn was nog jong en er stond nog veel te gebeuren…

Een Groen!e Welkom

Wat het organiseren van nieuwjaarsrecepties betreft, moeten we met Groen!Open Herentals lang niet blozen. Wel integendeel, de laatste jaren hebben ruimschoots bewezen dat we ‘inhoudelijk’ een sterke partij zijn. Drank en hapjes à volonté. Het waren dan ook de groene vrouwen die telkens het voortouw namen en voor een vlekkeloze organisatie zorgden. De prachtige locaties in hartje Herentals, met name de tuinzaal van zaal ’t Hof en – vorig jaar – de Lakenhal stonden garant voor een extra feestelijke toets. Daardoor was het dit jaar moeilijk om onze feestreputatie even hoog te houden. Meer nog, het was onbegonnen werk want op een – door de mannen – onbewaakt vergadermoment werd beslist de ganse organisatie van de nieuwjaarsreceptie 2010 in de schoenen van de heren te schuiven. Groenen staan immers bekend om hun roldoorbrekende standpunten. Toen er ook nog eens beslist werd om onze receptie in deelgemeente Noorderwijk te laten plaatsvinden, kon ik niet anders dan me aangesproken voelen. Het angstzweet brak uit bij de gedachte dat deze feestelijke happening op een sisser zou uitdraaien. We speelden ietwat op zeker door het niet al te grote café Welkom te reserveren. Maar dan nog, een quasi lege kroeg zou niet minder dan een afgang voor de partij in het algemeen en voor mij in het bijzonder betekenen. Te meer daar de Noorderwijkse bruine kroeg met zijn creatieve uitbater the place to be is om reclame te maken voor de partij, of net niet. Ik besloot zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten en met een pakketje uitnodigingen een fietstocht te beginnen naar leden en sympathisanten in het dorp. En het moet gezegd: hoewel velen wellicht oprecht om uiteenlopende redenen niet konden/wensten aanwezig te zijn, allen voelden ze zich vereerd en staken ze hun sympathie voor Groen! niet weg. Met andere woorden: de Nieuwjaarsreceptie was geslaagd nog voor ze begonnen was. De gedachte dat verpreid over het Noorderwijkse plattelandsgrondgebied heel wat gelijkgezinden huisden deed weer maar eens goed aan het hart. Dat gevoel had ik de ganse zondagmiddag toen ik vaststelde dat café Welkom afgeladen vol zat met groene leden en sympathisanten. Vanuit Noorderwijk en Morkhoven en van over het water (i.c. Herentals over het Albertkanaal) kwamen ze afgezakt. De cafébaas en de andere toevallige klanten konden hun ogen niet geloven. En ook ik zag dat het goed was. Er werd gekeuveld en gespeecht. Ik bestelde de speciaal gemaakte groene soep (met Orval!) en dronk vervolgens een blonde Bolivar van de Wereldwinkel. Het smaakte naar meer…