De smaak van asperges

Ik worstel met de vraag of de aardbei tot de groenten of het fruit behoort. In de Spaanse avondles hadden we het over allerlei eetwaren. We kregen de opdracht om ze te rangschikken onder ‘groenten’ en ‘fruit’. Voor zover het om appelen en peren ging, of kropsla en peterselie, was er geen probleem. Toen ik echter de aardbei als groentensoort noemde was hoongelach mijn deel. Ik hield echter voet bij stuk, al moet ik bekennen dat de argumenten daartoe ontbraken. Ik heb mijn mosterd gehaald bij mijn zoon. Hij ging eens op klasuitstap naar de aardbeienserres in ons dorp en ’s avonds wist hij me doodleuk te vertellen dat aardbeien groenten zijn. De boer had het zelf gezegd. En zoals je weet spreken Groenen de boeren enkel tegen als het echt moet. In dezelfde les Spaans kwamen de ‘espárragos a la plancha’ te voorschijn. We leerden dat Spanjaarden nogal graag en veel gegrilde asperges eten. Hoewel het bij ons haast niet gegeten wordt, lijkt het me een delicatesse. Niettemin moet ik bekennen dat asperges mij een wrange nasmaak bezorgen. Het gebeurde op een zeldzaam familiefeest, een late neef die nog trouwde, waar nota bene geen asperges werden geserveerd. Mijn vrouw en ik zaten samen met mijn broer en zijn eega aan een ronde tafels voor 8 personen (om de gezelligheid te bevorderen). Aan de andere helft van de tafel zaten 2 neven met hun echtgenotes. Zoals iedereen weet hangt het slagen van een feest voor meer dan de helft af van het gezelschap. Het zag er op het eerste gezicht niet slecht uit met dat gezelschap. Van de neven wist ik nog dat ze een vlotte babbel hadden en omdat het jaren geleden was dat we elkaar nog gezien hadden zou het aan gespreksstof niet ontbreken. Helaas ging het al snel de verkeerde kant op. Zonder specifieke aanleiding kwam het gespreksonderwerp op ‘de buitenlanders’. In het begin tussen de neven en hun vrouwen onderling. En omdat het feest was, werd elke nuance onmiddellijk overboord gegooid. De zak clichés werd opengetrokken: het zijn profiteurs, ze willen niet werken en men moet er nog meer eieren onderleggen. Terwijl het ene koppel aan het woord was, zag je het andere koppel denken hoe een nog straffere uitspraak te vinden. Ondertussen deed iedereen zich te goed aan het overheerlijk menu. Er leek geen verband te zijn. Ik kon het niet langer aanhoren en voelde me geroepen om voor wat tegengewicht te zorgen. Aanvankelijk beperkte ik met ertoe een scheut nuance op te dienen, maar dat bracht weinig zoden aan de dijk. Gaandeweg zochten mijn neven hun toevlucht tot het verhogen van het aantal decibels. En hoewel de dj van dienst al in actie was gekomen, begonnen reeds vele familieleden aan andere tafels onraad te ruiken. Mijn vrouw had al een aantal keren op mijn been getikt, me aanmanend dat ik beter kon ophouden. Toen dat niet hielp, gooide ze het over een andere boeg en sleepte ze me mee naar de dansvloer. Nooit heb ik op een feest zo veel en zo lang gedanst als toen.
Nawoord:
- mijn ene neef werd korte tijd later veroordeeld voor het illegaal tewerkstellen van buitenlanders in de aspergeteelt
- mijn andere neef heeft naam en faam verworven in het kweken van allerhande soorten raskatten en importeert daarbij ‘buitenlanders’ uit de verste uithoeken van Europa

(G)een extra rijstrook op de E313

Ik prijs me gelukkig dat ik op weg van en naar het werk alleen met de E313-snelweg geconfronteerd word wanneer ik er via de brug overheen rijd. Uit mijn ooghoek kijk ik ’s morgens meewarig naar beneden en steeds vaker zie ik dan ter hoogte van Herentals-Olen een file richting Antwerpen. Het fileleed ondervind ikzelf zeer tot mijn tevredenheid maar enkele keren per jaar. Op weg naar een vergadering in Hoboken had ik vanochtend helaas prijs. Het weer zat nochtans mee en ter hoogte van Grobbendonk wees alles nog op een vlotte rit. Even verder was de pret voorbij. Om kort te gaan, de tocht van Herentals tot Hoboken duurde anderhalf uur. Om mijn geweten te sussen om niet deelachtig te zijn aan de schuld van de file had ik een collega aan boord. Bovendien was mijn bestemming ook al geen lachertje om via het openbaar vervoer te bereiken. Of er nu 2 rijvakken waren (tot de aansluiting E34 vanuit Eindhoven) of 3 (na de aansluiting), alles zat potdicht. Op dat eigenste moment pleitten de automobilistenvereniging Touring en Voka voor een extra rijstrook op de E313. Dat deze rijstrook alleen uiterst rechts kan aangelegd worden, verklaart wellicht de hardnekkige steun van o.a. Vlaams Belang en Lijst Dedecker. Zij blijven zweren bij de betonnen logica, daar waar je niet eens een verkeersdeskundige moet zijn om te voorspellen dat meer wegen (nog) meer verkeer aanzuigen met volledige verzadiging op korte tijd tot gevolg. Wil men eindelijk eens proberen het probleem (té veel auto’s) bij de wortel aan te pakken? Voorwaar niet eenvoudig, maar als men dàt zelfs niet als het probleem ziet, dan vrees ik dat een oplossing niet voor binnenkort is.

Het ontluikende milieubewustzijn in Texas

Gisteren ging ik speciaal zitten voor de laatste 4 minuten van Terzake. Ze waren geheel gewijd aan het milieubewustzijn dat nu ook doorgedrongen is tot in Texas (USA). Tot voor kort kon je het als ecologist in het land van de cowboys nog schudden. Hier was geen plaats voor groen sentiment. Bovendien geldt het credo ‘Big is Beautiful’ nog meer in Texas dan elders in de States. Tot veler verbazing zie je nu plots onder dezelfde slogan immense windmolenparken uit de grond schieten. Toegegeven, misschien niet zozeer uit milieubekommernis dan wel omdat de Texanen er business in zien. “Environment and Money go hand in hand”. Niks mis mee overigens. Een overjaarse cowboy ging nog een stap verder. Hij sprak, met niet eens gespeelde trots, over energievriendelijke woningen. Prompt toonde hij een toilet met een spaarknop. Als een trofee die Texas eindelijk had binnengehaald. Ook in het verkeer kan je het begin van een ‘ecologische omslag’ ontwaren, zij het vooralsnog met een vergrootglas. Er werd een geel verkeersbord getoond met een zwarte fiets erop. Neen, niet dat er zich een fietspad bevindt in Texas. We mogen nu ook weer niet overdrijven. Maar het bord mocht de automobilist erop wijzen dat er misschien wel eens een fiets zijn weg zou kunnen kruisen. Een ijzeren ros in cowboyland. “En hoe is dat allemaal zo ver kunnen komen?”, vraagt een journalist met enige diepgang dan. Het antwoord is even duidelijk als cynisch. “We hebben hier op korte tijd enkele milieurampen gehad - denk maar aan de orkaan Katrina - en dat heeft de mensen toch aan het denken gezet”. Een geluk bij een ongeluk. “Elk nadeel heb zijn voordeel”, zei ooit één van de beste voetballers aller tijden.

Heel binnenkort zal ik mijn eerste bericht op de wereld loslaten.