Lepe technieken

Op de informatievergadering over het Gemeentelijk Ruimtelijk Structuurplan begin dit jaar bleek nog maar eens hoe diep de kloof is tussen de Groenen en de andere partijen. Ja, ook met de socialisten die alleen groen worden wanneer er verkiezingen op til zijn. Neem nu het dossier van de schietstand uitgebaat door een voormalige Olympische medaillewinnaar. Elk weekend knallen de geweren erop los om kleiduiven neer te halen. Tot ver buiten de gemeente zijn de geweerschoten te horen. “Bij ons in het dorp kan je gerust iemand vermoorden zonder dat het argwaan wekt”, merkte een cynicus onlangs op. Rustig een boek lezen in je tuin is onmogelijk. Ter plaatse is de bodemvervuiling een groot probleem. Dat vinden althans de Groenen alleen. De andere partijen zien er geen graten in. De verantwoordelijke schepen Van Olmen (CD&V) voelde er zich op de informatievergadering toch niet gemakkelijk bij. Haar stem klonk zo mogelijk nog onzekerder dan gewoonlijk. Toen ze zich dreigde vast te rijden in haar repliek herpakte ze zich en schudde enkele hoogst bedenkelijke en lepe technieken uit de mouw. Eén: de techniek van samen in het bad. Ze verwees naar de vorige coalitie – met Groenen! – die het dossier van de schietstand had goedgekeurd. Een regelrechte leugen waarop ze door de toenmalige groene schepen Kris Peeters – ook aandachtig aanwezig in de zaal - dan ook werd gewezen. Twee: de techniek van het andere beleidsniveau. Het was helemaal geen dossier van gemeentelijk niveau. De beslissing ligt bij de Provincie. Op zich niet vreemd, ware het niet dat de schepen zelf ook Provincieraadslid is. Dat vergat ze even voor het gemak. Dezelfde techniek werd later op de avond overgenomen door de burgemeester. Als volbloed socialist liet hij duidelijk verstaan dat het voormalig militair domein wat hem betreft zo snel mogelijk moest opengesteld worden voor de gemeenschap. Dat een elitaire golfclub er na het verdwijnen van de militairen het alleenrecht heeft op het immense gebied kan geen reden zijn om deze toestand te regulariseren. Dat mag de Vlaamse Overheid niet doen. We zijn het tot hier volledig eens, want zo heeft hij ons eindelijk mooi nagepraat. Maar wat de burgervader voor het gemak vergat te vermelden, was dat hijzelf ook volksvertegenwoordiger is. En dat zijn partij deel uitmaakt van de Vlaamse Regering. En dat zijn kartelgenoot Bert Anciaux de door ons allen gewenste bestemming van het gebied (i.c. zachte recreatie) heeft gehypothekeerd door het een volwaardige golfbestemming te geven. Ik moest er plots aandenken dat lokale burgemeesters hun cumulgedrag steevast verdedigen met het argument dat ze op die manier veel meer kunnen bekomen voor de lokale gemeenschap. Ik vrees dat we de burgemeester hierop nog eens moeten aanspreken. Intussen stelden de Herentalse Groenen een lijvig en grondig gedocumenteerd bezwaarschrift op dat besluit met de zinsnede dat ‘dit ontwerp-GRS noch procedureel noch vormelijk noch inhoudelijk voldoet’. Wordt vervolgd…is hier meer dan waar ook van toepassing.

Weg met de stemplicht

Mia Doornaert bepleit vandaag in De Standaard de afschaffing van de stemplicht. Ze vraagt zich af waarom burgers verplicht moeten worden om te gaan stemmen. “Ondernemers moeten hun afnemers verdienen, winkels moeten hun klanten verdienen, kranten moeten hun lezers verdienen, en dus ook de opkomst ervan”. Het afschaffen van de stemplicht zal echter buiten de socialisten gerekend zijn. Toevallig enkele pagina’s eerder in dezelfde krant laat voormalig SP.a-minister Van Velthoven daar geen misverstand over bestaan. Gevraagd naar de eventuele steun van de socialisten voor een tweederde meerderheid voor de staatshervorming laat de rode excellentie weten dat men niet op zijn partij moet rekenen voor zover het over een pakket gaat dat de afschaffing van de stemplicht bevat. Op de dag van de vorige gemeenteraadsverkiezingen volgde ik de kiesverrichtingen gedurende een paar uren in en om het plaatselijke stemlokaal. Ook van andere partijen stonden enkele getuigen zich wat zenuwachtig te gedragen. Daarbij geraakte ik aan de praat met een socialistische kandidaat die nu schepen is. We zagen samen hoe veel kiezers met de grootste tegenzin kwamen opdagen en maar één doel hadden: zo snel mogelijk hun plicht doen. Van sommigen konden we de foertstem van het gezicht aflezen. “Laten we de mensen uit hun lijden verlossen en de stemplicht afschaffen”, stelde ik mijn socialistische collega-kandidaat voor. Hij ging niet akkoord. In zijn argumentatie dook hij de geschiedenis in en verwees naar de historische strijd die gevoerd is om dit recht voor iedereen te krijgen. Bovendien, zo luidde zijn tweede argument, zouden de sociaal zwakkeren dan minder geneigd zijn om nog te gaan stemmen. Een voor hem angstaanjagende gedachte, niet geheel ontdaan van eigenbelang, me dunkt. Ik liet het niet na om hem dat te zeggen. Als rechtgeaarde democraat ben ik er uiteraard voorstander van dat zoveel mogelijk mensen aan de verkiezingen, toch de hoogdagen van de democratie, deelnemen. Maar hen daarbij dwingen, gaat me wel wat te ver. Zeker omdat de democratie er niet bij gebaat is dat verplichte kiezers er een reden in zien om een foertstem uit te brengen. Onze democratie lijkt me vandaag rijp genoeg om te kunnen steunen op uitsluitend gemotiveerde kiezers. Wanneer volwassen mensen niet wensen deel te nemen aan het democratische proces omdat ze het niet voldoende relevant, niet boeiend of te onbelangrijk vinden, is dat dan niet hun goed recht? Ik zit hier aldoor te denken aan het woord ‘betutteling’, iets wat de Groenen al eens wordt aangewreven. Maar wat gezegd dan van SP.a, en ook Vlaams Belang en CD&V, die menig kiezer – niet om de democratie maar om zichzelf te dienen – naar het stemhok willen drijven.

Ahmed, kind van Tsjetsjenië

Ik las met meer dan normale belangstelling het interview met Asne Seierstad in De Standaard. Seierstad, een Noorse journaliste, berichtte over zowel de eerste (in 1994 door Jeltsin) als de tweede (in 1999 door Poetin) oorlog van reus Rusland tegen dwerg Tsjetsjenië. De oorlogen werden door de Russen gewonnen en Poetin bracht er een marionet aan de macht die als president naar de pijpen van Moskou diende te dansen. De oorlog tussen Rusland en Tsjetsjenië mag dan al lang voorbij zijn, de ellende in de Tsjetsjeense Deelrepubliek is er niet minder om. De kleine samenleving van zo’n miljoen mensen is intern hopeloos verdeeld in vele clans die in de jaren 90 nog samen tegen de Russische vijand streden. Vele clanleiders liepen sindsdien over en kozen de kant van de Russen. Dat deed ook de huidige president Ramzan Kadyrov. Vele rebellen kregen amnestie en veranderden van kamp. Wie dat echter niet deed, zit in een benarde positie. Vele Tsjetsjenen kozen het hazepad en zochten een veilig onderkomen in het buitenland. Ook in ons land. Maar dat is sneller gezegd dan gedaan. Hoe getekend door oorlog en terreur moet men zijn om erkend te worden als politiek vluchteling? Neem nu Ahmed. Hij is een jongen van 11 en speelde hier in huis met mijn zoon terwijl ik het artikel over zijn land las. Ahmed is een stille jongen, beleefd maar gereserveerd en gesloten van karakter. Sinds 4 maanden woont hij met zijn familie in Noorderwijk. Hij spreekt al behoorlijk Nederlands, maar veel kan of wil hij niet zeggen. Hij zit bij mijn zoon in de klas. En dus vroeg ik of Ahmed door de andere kinderen aanvaard werd. “Niet echt”, zei mijn zoon, “hoewel hij ook niet uitgestoten wordt”. Ik vernam dat hij er zo maar bij loopt. Tja, hoe gaat dat? De andere kinderen spelen hun spel en iedereen heeft zijn vriendjes en de taal is een probleem. Het greep me recht naar het hart. Ik stelde mijn zoon voor dat hij Ahmed zou uitnodigen om eens bij ons thuis te komen spelen. Samen met mijn vrouw belde hij aan bij hem thuis. Al moet ‘thuis’ hier sterk gerelativeerd worden. De jonge Tsjetsjeense ouders waren bijzonder gastvrij. Thee en zoetigheden werden direct geserveerd. Ze voelden zich vereerd dat iemand hun zoon kwam uitnodigen om bij een vriendje te spelen. Hopelijk volgen andere ouders ons voorbeeld. Ik besloot alvast om het lot van deze familie aan te trekken en legde de eerste contacten met het OCMW. Daar kreeg ik te horen dat de familie bijna uitgeprocedeerd is. Het ziet er niet goed uit. Ik zal het er niet bij laten...

Het profiel van Lien

Lien Van De Kelder is hot. Dat weet ik niet van Thuis (let op de hoofdletter), maar van Humo en de gemediatiseerde heisa over hoe de jonge vrouw op het grote Humo-feest, de Poppoll-de-luxe-avond, zou verschijnen. Met zekerheid krijg ik alvast een inkijk in het profiel van juffrouw Van De Kelder middels het interview in mijn weekblad hierboven reeds tweemaal vernoemd. En zo kom ik te weten dat haar favoriete radiozender Radio 1 heet. Dat treft, dacht ik goedkeurend, het is maar net zo bij mij. Ik had haar als jonge, dynamische vrouw eerder een meer dansbaar radioprofiel aangemeten, zoals bijvoorbeeld Q-Music of Donna of zoiets. Wat verder in het interview kom ik aan de weet dat, gevraagd naar haar favoriete website, ze DS als homepage op haar computer tovert. Weer bingo, dacht ik. Als abonnee van de Standaard kan ik alleen maar met instemmend geknik kennisnemen van het feit dat deze frivole jongedame een krant leest, en dan nog een kwaliteitskrant. Geen Flair of Libelle voor Lien Van De Kelder (zo neem ik toch aan), maar DS via internet lezen. Ik zie het de gemiddelde jonge deerne niet gauw doen. Zouden wij na de radio en de krant nog meer gemeen hebben?, begon ik me met toenemende nieuwsgierigheid af te vragen. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Voor de tv wendt Lien zich het liefst tot Canvas. Krek erop! Als ik voor mijn avondlijke ontspanning een beroep doe op de tv, dan is Canvas mijn zender. Met uitzondering van het voetbal uiteraard! Alleen heeft Lien een probleem dat de programma’s op Canvas zo laat worden uitgezonden. Daar heb ik dan weer een videorecorder voor. Na onze opvallend gelijklopende profielen inzake audio-visuele en zelfs geschreven perskanalen, wou ik dieper graven op zoek naar concrete politieke inhoud in het profiel van juffrouw Van De Kelder. Want je informeren via de juiste kanalen is één zaak, de correcte politieke (en politiek correcte) conclusies trekken is een andere zaak. Ik hield mijn hart vast. Stel je voor dat ze haar toevlucht zocht tot rechtse rakkers als Bart Dewever of Jean-Marie Dedecker. Eerlijk, ik kwam het niet te weten, maar geruststellend is alvast dat ze ‘van George Bush en Filip Dewinter niets moet weten’. Weliswaar voelt ze zich geroepen om er aan toe te voegen dat ze ‘geen enkel steekhoudend (sic) argument heeft om ze tot allerdikste lul van 2007 uit te roepen’. Ik leid hieruit af dat de genoemde heerschappen wellicht tot haar top 3 in deze categorie behoren, maar dat er nog een baarlijke duivel is die ze de allerhoogste plaats toedicht. Helaas kom ik de naam van de winnaar niet te weten (wel dat Bush het haalt van Dewinter en een tweezak is). Leterme misschien, probeer ik te raden. Daar sla ik bal echter volledig mis. Het meisje Van De Kelder heeft namelijk respect voor Leterme. En voor politici in het algemeen uitgezonderd Bush en De Winter en misschien nog iemand. “Leterme heeft net als zijn collega’s maandenlang keihard gewerkt in de hoop ons land zo goed mogelijk te kunnen besturen.”, lees ik aan het eind van het interview. Is Lien moe-geïnterviewd? Is het een slip of the tongue? Wordt ze foutief geciteerd? Of denkt ze dat Vlaanderen onafhankelijk is? Juist, dan klopt haar uitspraak dat Leterme zijn uiterste best heeft gedaan om het land zo goed mogelijk te besturen. Maar zolang dat niet het geval is mogen we van een kandidaat-premier verwachten dat hij de belangen van het hele land wil behartigen, en niet alleen die in het gebied waar hij 800.000 stemmen heeft gehaald. Opgejaagd door zijn kartelpartner heeft hij ons land bovendien in wellicht de grootste crisis sinds haar ontstaan geduwd. Voorwaar een prestatie om u tegen te zeggen.