Zwartkijker vs. hoop

Geachte meneer de president,

Ik feliciteer u van harte met het presidentschap van uw land. Nu het glitterstof nedergedaald is en de euforie stilaan wegebt, is er geen tijd meer te verliezen om de door u aangekondigde ‘change’ aan te vatten. En het moet gezegd: uw eerste werkweek liet het beste verhopen. Vóór uw eedaflegging heeft u al een ‘mental change’ doorgevoerd, nu is het hoog tijd voor een ‘fysical change’. Er wacht u immers een gigantische opdracht. En ik weet dat u de torenhoge verwachtingen niet allemaal zult kunnen inlossen. Daarvoor zult u zich niet hoeven te schamen. Maar uw boodschap van hoop mag niet ijdel blijken. Daarvoor staat er te veel op het spel. Ik ben benieuwd of u de wereld en mij zult (blijven) verbazen met positieve maatregelen na jaren van binnenlands conservatisme en buitenlandse oorlogsretoriek. Ik hoop dat u het geweer niet alleen van schouder zult veranderen, maar het bovendien zult laten zwijgen. Ik hoop vurig dat onder uw impuls de conflicthaarden in de wereld zullen uitdoven. Daarvoor zult de jarenlange eenzijdige pro-Israëlische houding van uw voorgangers moeten opgeven. Daarvoor zult u Irak op termijn moeten overlaten aan de Irakezen. Daarvoor zult u de bloedige Afrikaanse conflicten in o.a. Soedan en Congo de aandacht moeten geven die ze verdienen. Daarvoor zult u de decennialange Cubaanse wurggreep moeten lossen. Daarvoor zult u de arrogantie van de Russische dictator Poetin aan de kaak moeten stellen. Daarvoor zult u de situatie in Afghanistan moeten ontmijnen. En omgaan met regimes in Iran, Noord-Korea en China waar mensenrechten van geen tel zijn. Voorwaar stuk voor stuk taaie happen, maar uw eerste uitspraken en die van uw Secretary of State Hillary Clinton ogen hoopvol. De wereld zal er u immens dankbaar voor zijn. In uw eigen land dienen er zich ook opportuniteiten aan om uw aangekondigde ‘change’ door te zetten. Ze zijn te groot om ze niet te verzilveren. De algemene afschaffing van de doodstraf, het illegale wapenbezit, de abortuswetgeving. Om er maar enkele te noemen. Uw Democratische Partij heeft zich tot op heden niet echt progressief opgesteld inzake ethische kwesties. Maar uw eerste démarche inzake de abortuskwestie in uw land vervult mij met hoop. En, geachte president, laten we het – last but not least – ook maar hebben over nóg een historische kans: een new green deal. De Vlaamse Groenen, pioniers op ecologisch vlak, laten geen moment onbenut om de wereld te overtuigen dat een ecologische omslag noodzakelijk is om de opwarming van het klimaat te keren. En dat we bovendien 100% moeten investeren in hernieuwbare energievormen. Willen we onze aarde bewaren (en wie wil dat niet?), dan moeten we optreden – act now - én het zal bovendien honderdduizenden, ja zelfs miljoenen, nieuwe banen scheppen. Ik ben blij dat u dit groene verhaal onderschrijft. U was hierover zeer expliciet in uw inhuldigingstoespraak en bij de aankondiging van uw eerste pakket milieumaatregelen zodat ik mijn hoop in u gerechtvaardigd weet. Hopelijk bent u de motor voor een wereldwijde ‘energierevolutie’ die ons niet langer afhankelijk maakt van oliebaronnen en gasmagnaten. Daarvoor zal u de nauwe banden die ook uw partij heeft met de olie-industrie moeten loslaten. De keuze is aan u. Ik weiger een ‘zwartkijker’ te zijn wanneer ik naar u kijk (al is dat niet makkelijk, grapje!). Maar stel de mensheid niet teleur. Nu al staat vast dat u een historische president zal zijn. Maar zorg dat u niet de geschiedenis ingaat als ‘de president van de gemiste kans’. Geen Barack Odrama. Of Barack Leterme. Want ‘change’ heette in mijn land tot voor kort ‘goed bestuur’. En nu ‘stabiliteit’. Het tegenovergestelde van uw dynamiek. Go for it. Yes, you can.

Winterprioriteiten

Nu de smog om mijn hoofd is verdwenen en de sneeuw onder mijn fietswielen, kan ik weer opgelucht en gezond ademhalen. Ik bleef volharden en fietste vanaf de eerste werkdag van het nieuwe jaar door vriesweer en wind. Maar het was een ware beproeving. Eerst was er door de sneeuw op de fietspaden letterlijk geen doorkomen aan, daarna was het er spekglad en gevaarlijk door de bevroren oneffenheden. Met ware doodsverachting stortte ik mij dan maar tussen de automobilisten die gaandeweg die eerste werkweek hun snelheid opdreven. Enkele doorwinterde fietscollega’s ruilden hun stalen ros toch maar voor de auto. Té gevaarlijk, luidde het, en ik gaf ze geen ongelijk. Zelf stapelde ik de schierongevallen op. Resultaat: driemaal werd ik bijna aangereden en liefst zevenmaal schoof ik uit. Bij de zeven uitschuivers kon ik driemaal voet aan de grond zetten, driemaal kon ik rijdend corrigeren en eenmaal had ik vol contact met de besneeuwde en bevroren aarde. Daarbij eindigde ik gelukkig in de besneeuwde berm. Terug bekomen vroeg ik me af of het dat nu was wat de Vlaamse Regering bedoelde met de toepassing van het STOP-principe in het verkeer. Stappers en Trappers zouden voorrang krijgen, vervolgens het Openbaar vervoer en ten slotte het Privévervoer. Mooi principe, maar volledig ondergesneeuwd. In plaats daarvan werden tonnen zout gestrooid om Koning Auto te bedienen. Het is maar waar je je prioriteiten legt. In november – de eerste winterprik weet je nog? - stuurde ik een brief naar de schepencolleges van Herentals en Olen met de vraag of ze bij een volgend winteroffensief meer aandacht aan het vrijmaken van de fietspaden zouden willen besteden. Vanuit Herentals bleef het oorverdovend stil. Van het Olens schepencollege kreeg ik binnen de week wel een antwoord… dat er helaas geen was. Moeten er dan nog meer doden vallen, zoals die fietser in – o ironie – Zoutleeuw?

Nieuwjaarsreceptie in stijl

Groen!Open stond gisteren in het middelpunt van de Herentalse politiek. Dat mag gerust letterlijk genomen worden, aangezien onze Nieuwjaarsreceptie – voor het eerst - plaatsvond in de statige Lakenhal midden op de Grote Markt. Het leek wel of de Groenen voor even de stad hadden ingenomen. De socialisten hadden hún Nieuwjaarsreceptie een week eerder ‘maar’ in de tuinzaal van ’t Hof gehouden. Daarmee zat de eerste partij van de stad met de burgemeester en zijn gevolg in een hoek van de Grote Markt. De locatie mag dan wel allen een symbool zijn, het toont wel aan dat Groen!Open springlevend is. Dat mocht niet alleen blijken uit de stijlvolle locatie, maar ook aan de grote opkomst. Het culinaire aanbod was – al zeggen we het zelf – zeer okee. Daar waar groene recepties in een ver verleden nog garant stonden voor rauwe groenten en dipsaus konden onze gasten zich te goed aan een buffet van kleine en grotere hapjes in allerhande hartige en zoete vormen en smaken. Verplicht aan onze groene stand serveerden we wijnen en sappen van de Wereldwinkel. Het serveren gebeurde trouwens ook in stijl. Sinds de vrouwelijke machtsovername bij de Herentalse Groenen zijn er in onze partij geen zekerheden meer. De groene dames hadden unaniem beslist dat de groene heren mochten aantreden als ober. Ik liet me dan ook nederig de schort aanbinden. De officiële schort met het opschrift ‘stad Herentals’ zoals ze gedragen wordt door de ober-ambtenaren tijdens de stedelijke recepties. Stijlvol zwart, met een wit streepje en rode letters. Zo maakte ik mijn entree op de houten plankvloer met mijn eerste volle dienblad gevuld met overwegend rode en witte wijn. De glazen witte wijn werden één na één weggenomen. Tijd om terug aan te vullen, dacht ik. Maar eerst sloeg ik nog een praatje met een groepje genodigden. Het was een interessant gesprek en algauw begon ik zelfs mijn woorden kracht bij te zetten met gebaren. Helaas doet een politiek gesprek mij vergeten dat ik ober ben en gleden de volle glazen rode wijn van mijn dienblad. Gelukkig ving mijn stedelijke schort de eerste schade op. Mijn broekspijpen en schoenen kregen nog een flinke lading. Aan mijn voeten lag een plas rode vloeistof alsof ik eigenhandig een rund de nek had overgesneden. Op een groene receptie met het rood dat aan je voeten ligt, ik probeerde er de politieke symboliek van in te zien. Intussen droop ik uit en af en werd ik in de coulissen gefatsoeneerd door onze groene vrouwen. Zo was ik nog net op tijd om op het symbolische tijdstip ‘5 voor 12’ de maidenspeech van onze voorzitster Barbara Caerels (foto) mee te maken (Bedankt, overigens, om mij te bedanken!). Ze deed het stijlvol en met verve. De Groene Sjaal – uitgereikt aan een persoon of vereniging die zich op sociaal en/of milieuvlak buitengewoon verdienstelijk heeft gemaakt in en voor Herentals – ging dit jaar naar Ilse Aerts. Zij profileerde zich als voorvechtster en woordvoerster van het actiecomité Prooiveld dat strijdt tegen de legalisering van het motorcrossterrein Rooiveld. De vele andere (aanwezige) leden van het actiecomité mochten in de eer delen. Ook werd hulde gebracht aan de Herentalse historicus Jan Cools. Hij kreeg een lifetime achievement award omwille van zijn onverdroten inzet voor het behoud van ons stadspatrimonium. De gehuldigden zullen ongetwijfeld nog verder strijden voor de goede en groene zaak. Ieder op zijn/haar domein. Nu mijn broekspijpen opgedroogd zijn wil ik mijn mouwen opstropen om samen met mijn partijgenoten hun en onze strijd mee te voeren.

Receptie Groen!Open Herentals

Meneer of mevrouw Pamflet

Ik heb het nagekeken: in Herentals bestaat geen organisatie die actief is onder de naam Pamflet. Noch is er een inwoner van onze stad die deze naam draagt. Toegegeven, het zou wat vreemd klinken. Maar het had gekund. Zeker omdat ik in de GVA een groot artikel las met de sprekende kop ‘Pamflet roept op tot verzet tegen windmolens’. Bij nader lezing van het artikel blijkt het te gaan om een anoniem persoon die in de wijken rond de voorziene bouw van 5 windmolens het bewuste pamflet in de brievenbussen heeft gedropt. Wie de man of vrouw is, weet (voorlopig) niemand. We kunnen alleen maar vermoeden dat het iemand is wiens politieke hart ver ter rechterzijde klopt. Iemand van het Vlaams Belang die het woord ‘milieu’ alleen in combinatie van het adjectief ‘crimineel’ gebruikt? Iemand van de VLD die het woord ‘klimaat’ alleen in combinatie met de termen ‘financieel’ en ‘economisch’ gebruikt? Iemand van de Lijst Dedecker die zoals het ‘smogbedrog’ elke maatregel voor een beter milieu afdoet als een pestmaatregel? We weten het niet. Wat we wel weten is dat het als burger mogelijk is om een mening op papier te zetten en die vervolgens anoniem te verspreiden met als resultaat dat de pers ze oppikt en er de nodige weerklank aan geeft. Dat is des te opmerkelijker omdat je als politieke partij dezer dagen met een vuistdik dossier het amper of zelfs niet klaarspeelt om de regionale krantenpagina’s te halen. Misschien is het dus beter om anoniem een losse flodder af te schieten dan een onderbouwd standpunt te formuleren. Het anonieme pamflet tegen de bouw van windmolens is er een voorbeeld van. Dat je een windmolen van op twee kilometer kan horen. Dat het type windmolen van 3 megawatt uniek zal zijn in ons land. Allemaal larie. En niemand die op de anonieme bron kan reageren. Het is niet alleen onwaar, het is laf bovendien. Maar de pers ziet er geen graten in. En geeft een forum aan de onverlaat. Ben ik de enige die zich zorgen maakt over de evolutie in de regionale politieke berichtgeving? Bedankt voor het lezen en met anonieme groeten, overigens.

De S(s)tandaard is groen

Dat De Standaard, een Vlaamse kwaliteitskrant*, eindelijk – zij het rijkelijk laat - ontdekt heeft dat het ‘leefmilieu’ belangrijk is, kunnen we alleen maar toejuichen. Het lijkt wel alsof algemeen hoofdredacteur Peter Vandermeersch (foto) met de komst van het jaar 2009 het ‘groene’ licht heeft gezien. In zijn eerste commentaarstuk pakt Vandermeersch onder de titel ‘Belangrijkste strijd van de wereld’ uit met een vurig pleidooi om maatregelen te nemen voor het voortbestaan van onze planeet. Hij ziet – volkomen terecht overigens - in dat de economische en de politieke crisis van voorbijgaande aard zijn, maar de klimaatcrisis helaas niet. Het siert Vandermeersch bovendien dat hij deze inzichten koppelt aan het engagement om in zijn krant ‘vanaf dit jaar meer systematisch aandacht te besteden aan het milieu, de opwarming van de aarde en de duurzame ontwikkeling’. Meteen voegt de Standaard de daad bij het woord. Een groen ecolabel - zo heet het – vergezelt artikelen die het ecologisch bewustzijn aanscherpen en die oplossingen aanreiken voor de klimaatproblematiek. U begrijpt het, ik kon mijn enthousiasme nauwelijks verbergen toen ik dit las – naast het logo zelf – in de colofon van de eerste weekendkrant van het nieuwe jaar. Met een jubelende zwaai sloeg ik de bladzijde om. Daar, op blz. 52, vond ik een paginagrote advertentie voor Spotter, een soort van elektronische Koopjeskrant. De auto die je zoekt, staat op Spotter.be. Net wat je zocht. En op geblokte letters SPOTTER drie foto’s van grote auto’s waaronder een 4x4 inclusief zandkorrels. Tja, dacht ik, snel omdraaien naar blz. 54 en 55. Op twee volle pagina’s wordt de Dakarrally tot in de details belicht. ’t Zal wel nodig zijn want de Dakarrally wordt gereden in…Argentinië. Nu ja, het is de tijd van goede voornemens en we geven Peter en zijn krant graag wat krediet, al hoop ik dat deze valse start niet de standaard zal zijn. Vandaag was er al beterschap. Dus hulde. Welke krant of tijdschrift volgt?

*Informatie voor pakweg de Nederlandse lezers

Met de trein naar Oostende

Inge Vervotte was me te snel af. Ik wou net in mijn klavier kruipen toen ik vernam dat ze per sms aan haar partijtop had laten weten dat ze bedankte voor een hernieuwde ministerpost. Ze is dus niet langer Minister van Overheidsbedrijven en ten gevolge daarvan bazin-af van de treinen in ons land. En net nu wou ik haar mijn wedervaren op de sporen van de laatste dagen vertellen zodat zij wat voeling zou krijgen met het leven van de treinreiziger. Want zelf spoort Vervotte niet graag. Het zijn niet mijn woorden, neen zij heeft het zelf gezegd. Bij haar aantreden als spoorwegminister was ze daarover al duidelijk: “Denk nu niet dat ik mij veel met de trein ga verplaatsen, al sluit ik het ook niet uit”. Of iets van die strekking. Ik heb haar dan ook nooit kunnen betrappen op een verplaatsing in een treincoupé. Tenzij om een nieuwe lijn in te sporen die ze eerst had afgeschaft. Die ene keer dat ik haar van dichtbij zag zat ze netjes op de passagierszetel van een (veel te) grote ministeriële wagen die geparkeerd stond tegen een winkelgevel in Herentals. De winkelende voetgangers moesten noodgedwongen de confrontatie aangaan met het rijdend autoverkeer. Maar ik was dus van plan de ex-minister te laten weten dat wij tussen Kerst en Nieuwjaar met het gezin een claustrofobische ervaring hebben gehad op de trein naar zee. De auto bleef uit overtuiging op stal en de kinderen zongen aanvankelijk nog heel toepasselijk de monsterhit ‘Met de trein naar Oostende’. Eens op de trein van Herentals naar Antwerpen verging het lachen vanzelf. Een zitplaats was er niet, maar we konden wel comfortabel rechtstaan. Voor het lange traject zeewaarts vanuit Antwerpen moesten wij – en velen met ons - plaatsnemen op de gangen tussen de zetels. De Koningin der Badsteden met haar vissershaven was onze bestemming en daarom maak ik gaarne gebruik van de uitdrukking ‘haringen in een ton’ of ‘sardines in blik’ om te omschrijven hoe vele passagiers opgepropt stonden en/of hingen. Er was letterlijk geen doorkomen aan. De kaartjesknipper was dan ook niet te bespeuren. Wel klonk een diepbedroefde stem – alsof ze waarlijk een krop in de keel had en overliep van medeleven – dat wij ons excuseren voor de beperkte bezetting. Beperkte bezetting, dacht ik, val nu omver, gesteld dat het kon. Mocht er geen kramp in mijn been geschoten zijn, waarlijk ik zou er mee gelachen hebben. Gelukkig spuwde de trein een hoop reizigers uit in Gent zodat we nog een poos de tijd hadden om ons voor te bereiden op weer een vishouding, maar dan in de kusttram. Maar dat moet ik dan weer aan een andere excellentie melden, zeker? Nu wil ik mij niet te - sorry voor de flauwe woordspeling – druk maken over een eenmalige onder- of overbezetting. Maar enkele dagen eerder beleefden we krek hetzelfde toen we treinsgewijs naar Antwerpen gingen. Aldoor moest ik toen ook al denken dat dit de beste publiciteit was om met de auto te rijden. Terwijl met de trein toch altijd een beetje reizen zou moeten zijn. Het zal Inge Vervotte een zorg zijn. Al vermoed ik dat ze voortaan misschien meer de trein zal nemen, nu ze haar bedrijfswagen met chauffeur heeft moeten inleveren. En vrijwillig de boot van de nieuwe regering heeft gemist.