Pol en ik

Ik beken: ik heb wat gemeen met Paul Van Den Driessche. U weet wel: de West-Vlaamse womanizer die eerder dit jaar in het oog van de mediastorm belandde vanwege zijn losse ‘pollekes’. De man die zowat alle vrouwen bepotelde die zijn levenspad kruisten. Op Mia Doornaert na. Waarop zij prompt de verdediging opnam van PVDD. Zijn handtastelijkheden bleken niet cumuleerbaar met zijn politieke ambities. En dus moest Pol verzaken aan het lijsttrekkerschap voor de N-VA in zijn geliefde Brugge. Tot zover – voor alle duidelijkheid – heeft u nog geen duiding over de eerste zin van dit stukje. Wat Pol en ik dan wel gemeen hebben zijn uiteraard onze passie voor politiek en voetbal. Dat ons beider politieke hoogtepunten achter ons liggen betreft al een raakvlak. Maar dat Van Den Driessche pas onlangs – evenals mezelf op rijpere leeftijd – de hobby van de voetbalscheidsrechterij heeft ontdekt schept pas echt een band. Ik had gehoopt om Pol vorige zaterdag te ontmoeten tijdens het kelderduel van Lierse en Cercle Brugge. Maar hoe ik ook gezocht heb in het stadion, ik vond hem niet. Niet in de nabijheid van een trosje bevallige dames noch in de buurt van het fritkraam waar ik hem bij een vorige confrontatie zag staan aanschuiven. Alsof hij een gewone sterveling was. En ook toen al was hij woordvoerder en uithangbord van de sympathieke club, excuseer vereniging, Cercle Brugge. De underdog van het grote Club. De ploeg met de grasgroene kleuren. En vooral de ploeg die er enkele jaren geleden in slaagde op die groene shirts reclame te maken voor ‘De Standaard Boekhandel’ en tegelijk als trainer Glenn – what’s in a name – De Boeck aan te stellen. Je zou gezworen hebben dat zoveel rechtlijnigheid uit de koker van Paul Van Den Driessche moest komen. Vandaag hebben Pol en ik zorgen om ons hoofd: de ploegen van ons hart verkeren in accuut degradatiegevaar. Benieuwd of ‘mijn’ Lierse of ‘zijn’ Cercle zich nog gaan redden.

11.11.11. op 10.11.12

Het was 10.11.12 en het was 11.11.11. Een zaterdagvoormiddag met somber herfstweer zonder karakter. Ik maalde er niet om, ik moest maar even denken aan 300.000 mensen die elk jaar sterven aan de gevolgen van de klimaatverandering. Bijna al deze slachtoffers vallen in het Zuiden. Het was de eenvoudige, maar harde boodschap, waarmee ik de straat optrok. Onlangs had ik nog gezongen voor het klimaat. Of – op nadrukkelijk verzoek van mijn kinderen – had ik ‘sing for the climate’ al playbackend gesteund. Nu verkocht ik aan huis wenskaarten, stiften, chocolade truffels en zelfs kiemgroenten (‘zaad voor een beter klimaat’) in mijn buurt. Naar jaarlijkse gewoonte vonden de producten gretig aftrek en wordt er nog gul gegeven voor het goede doel. Wel helaas maar tradioneel op zaterdagmorgen: veel mensen zijn niet thuis of slapen nog. Merkwaardig op zaterdagmorgen: elk jaar zijn dezelfde mensen niet thuis. Nog merkwaardiger op zaterdagmorgen: bij nogal wat mensen die niet thuis zijn bewegen de gordijnen nadat je aanbelt en/of staat de tv aan. Het kon de pret en het succes van mijn rondgang niet bederven. Diep in mijn hart scheen de zon en het voelde als een klimaatopwarming. Maar dan ééntje van geluk waar ze in het Zuiden ook recht op hebben.

De relax-knop

De gemeenteraadsverkiezingen zijn alweer meer dan een maand verleden tijd. Bijna zo lang had ik nodig om terug in het gewone leven te stappen. Afkicken van de verkiezingen, wennen aan het alledaagse leven, het was een proces waar ik door moest. Ik durf me nu zelfs weer al eens te bemoeien in het huishouden. En banale onderwerpen (alles buiten de politiek dus) blok ik niet noodzakelijk dadelijk meer af. En vooral: ik heb tijd. Bij het eten is de smaak weer belangrijker dan de k(l)ok. En daarna moet ik niet (altijd) meer weg. En de telefoon gaat niet meer om de haverklap. De kinderen lopen niet in de weg. Ik ondervraag hen weer over school zoals voorheen. Ik ben terug hun papa. Van hen alleen. In de verkiezingscampagne was ik van iedereen. Dat kwam ook door de verkiezingsborden ‘met mijn kop erop’. Daarmee hoopte ik – als neveneffect weliswaar – mijn afwezigheid voor vrouw en kinderen te compenseren door hen toe te lachen wanneer ze naar school, werk en winkel reden. Door het publieke karakter miste het zijn privé-effect. Andere effecten van ‘mijn’ verkiezingsaffiches waren er des te meer. In het begin viel dat best mee. Vooral mijn dochter kwam fier van school, meldend dat klasgenootjes haar opmerkzaam maakten dat haar papa een politieker was. Gaandeweg werd die politieker speelbal van de grillen van natuur en mens. Zo stond ik nog maar pas overal netjes geplant, toen een stormpje over Vlaanderen trok. Ik begon van alle kanten te wapperen en moest herlijmd worden. Een keer werd ik op de straat geslingerd en werd ei zo na overreden. De natuur trok mij omver, duwde mij in hagen en kanten. Er was werk nodig om mij overeind te houden. Enkele dagen later kwam de natuur tot rust maar kwam de mens in actie. Ik kreeg – in willekeurige volgorde – een rood druppelend oog, een gulle haardos, een gemillimeterd snorretje en… een kauwgom op het linkeroog. Toen ik de knoert van een kauwgom manueel trachtte te verwijderen, moest ik mijn operatie staken, want mijn ganse oog dreigde mee uit mijn kop te komen. Ik draaide me gegeneerd om en bemerkte een passant die alles met (leed)vermaak volgde. De emmer der vernedering was haast helemaal vol. Maar de tijd heelt wonden en ondertussen loop ik weer fysiek en mentaal gerecupereerd door het lieve leven. De relax-knop staat gelukkig aan.

Ondernemen

Uiterst links de ondernemer, het pintje is van mij

De enige waardevolle groene ruimte die mijn dorp nog telt ligt achter prikkeldraad. Een mooie groene long die helaas alleen de leden van de plaatselijke golfclub laat ademen. Kamp A strekt zich uit over meer dan 45 ha en is een voormalig militair domein. Reeds van in de jaren 90 lanceerden we – toen met Agalev – al ideeën om het zalige gebied een multifunctionele bestemming van zachte recreatie te geven. Zoveel jaren later zwaait de golfclub er nog steeds alleen de ‘club’ en liet de stad Herentals na om het gebied te verwerven. Meer nog, twee gehaaide vennoten zijn intussen met sprekend gemak en voor een prikje eigenaar van het mooiste deel van ons dorp. Eén van de eigenaars was bij de gemeenteraadsverkiezingen kandidaat voor de CD&V. Als ondernemer prijkte hij met de alleszeggende slogan ‘ondernemen’ op tal van affiches. In een verkiezingsdebat confronteerde ik hem rechtstreeks met de vraag hoe dat ‘ondernemen’ moest begrepen worden. In zijn eigen belang of in het belang van de stad? Want, eens verkozen, zou hij bij de invulling en uitbouw van het domein wel eens met zichzelf moeten onderhandelen. Duidelijk een situatie waarbij hij twee petjes zou dragen. “Is er dan geen deontologisch probleem?”, wierp ik voorzichtig in het debat. De ondernemer wist duidelijk niet wat hij hoorde. Daar had hij nog niet bij stilgestaan. Zijn partijgenote-schepen sprong hem bij en stelde mij gerust: “Zoals dat geregeld gaat bij dit soort dossiers waarbij gemeenteraadsleden als privé-personen betrokken zijn, gaat het raadslid bij de bespreking buiten en komt daarna weer binnen”. Mooi, zo was dit ook geregeld. Waar zag de groene het probleem? De groene liet het er echter niet bij, probeerde nog wat dieper in te gaan op de zaak en stelde nog wat ‘ambetante’ vragen. Het resultaat was dat de moderator na het debat de groene kandidaat kwam wijzen op zijn onfatsoenlijk gedrag en dat hij zich had dienen te houden aan de afspraak dat het de moderator was die de vragen stelde. Zo mogelijk nog straffer was een journalist die dit pseudo-incident aangreep om de rode loper uit te rollen voor de ondernemer. Omdat de groene kandidaat niet wist wat ondernemen was, werd de journalist (echt waar!) daags voor de verkiezingen uitgenodigd door de ondernemer voor een rondleiding in zijn domein… en hij schreef er een mooi promostukje over. De ondernemer werd een dag later verkozen, de groene niet.

Amazing

Ook al heb ik Astrid Bryan niet ontmoet, mijn bezoek aan de Boekenbeurs was toch ‘amazing’. De themadag ‘De Naakte Journalist’ leek me aantrekkelijk genoeg om een werkdag voor een verlofdag in te ruilen. Ik was benieuwd of de vierde macht zich aan de aangekondigde zelfkritiek zou durven te onderwerpen. Liesbeth Van Impe, politiek hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, hield een goed onderbouwd mea culpa-betoog. Ze pleitte openlijk voor meer dossierkennis bij de journalisten, minder haastwerk en meer respect voor politici die het aandurven ‘hun telefoon af en toe niet op te nemen’. Mevrouw Van Impe kon op mijn appreciatie rekenen. Dat gold ook voor ene Frederik Deswaef wiens kind het magazine Story bleek te zijn. Hij mocht een these verdedigen met de ietwat provocerende titel ‘de Standaard is de grootste concurrent van Story’. Spraakvaardig ontmaskerde de man mijn krant die gaandeweg opschuift in de richting van zijn blad. Zelf kan ik de vergelijking niet maken, maar enige bezorgdheid maakt zich sindsdien meester van mij. De hoofdvogel op deze journalistendag werd echter afgeschoten door de immer kritische journalist Walter Zinzen (foto). Zijn exposé, getiteld ‘Ze zijn zo lief voor de N-VA’ beloofde vuurwerk en zo geschiedde. Ragfijn bewees hij zijn stelling dat de media de publieke opinie niet maakt, maar ze alleen maar volgt. En zo worden trends, of het nu gaat om sporthelden of politici, versterkt. Het beste voorbeeld vandaag is uiteraard Bart De Wever.
Walter Zinzen: "Die haast totale afwezigheid van onderzoeksjournalistiek gaat gepaard met een buitensporige aandacht voor de N-VA en haar voorzitter, die alom geprezen wordt als "de beste debater", maar wiens uitspraken vrijwel nooit op hun waarheidsgehalte worden getoetst."
De zaal, gevuld met vele studenten Journalistiek, trakteerde de spreker op een langdurig applaus. Wat een contrast met Siegfried Bracke, die weerwerk mocht bieden, maar ‘die het probleem niet zag’. Hij vond dat de Vlaamse journalisten ‘goed bezig zijn’ en dat het in het buitenland (Wallonië?) allemaal veel erger is. Verbazingwekkend. Amazing.

Een nieuw geluid in Hulshout

Als taxi-papa reed ik vorige vrijdagavond nietsvermoedend door het rustige Kempische dorp Hulshout. Pal in het centrum, ter hoogte van het dorpsplein, hoorde in plots enkele knallen op nauwelijks enkele meters afstand. Vanuit mijn ooghoek meende ik iets waar te nemen wat ik vagelijk als ‘een schermutseling’ kan omschrijven en er kwam zeker een zwaailicht aan te pas. Mijn medepassagiers-kinderen kwamen met een betere waarneming op de proppen. Zij hadden ‘iemand met een geweer’ gezien. Maar ach ja, kinderen en fantasie… Ik dacht aan vreugdeschoten zoals dat, weliswaar steeds minder, in zwang is aan de vooravond van een trouwpartij. En misschien was er wel een ijverige agent die daarvoor een GAS-boete aan het uitschrijven was. Of was er het ultieme overwinnigsfeestje van mijn partij aan de gang? Want voor het eerst in de geschiedenis van Hulshout was de plaatselijke, katholieke partij er niet in geslaagd een absolute meerderheid te behalen. Bovendien wordt het ene groene gemeenteraadszitje een heuse schepenzetel, want samen met 10 CD&V-mandaten vormt de groene verkozene de coalitie in de nieuwe legislatuur. Voorwaar een huzarenstuk, maar vooral een uitdaging van jewelste. Hoedanook, daar mag wel een vreugdesalvo voor afgestoken worden. Maar ach ja, volwassenen en fantasie… Alras bleek de realiteit even bitter als dramatisch. We waren getuigen geweest van de uitschakeling van een misdadiger door leden van het Speciale Interventie Escadron. De crimineel had enkele dagen te voren zijn ex-vriendin in koelen bloede doodgeschoten, was vervolgens naar Nederland gevlucht en nu alweer in België waar hij met zijn wagen in Hulshout – of all places – klemgereden werd. En zo waren wij ongewild figuranten in een politiefeuilleton waarbij de dader eerst op de politie schoot en daarna zelf dodelijk werd getroffen. Een nieuw geluid in Hulshout, het startschot is gegeven.

Rood van schaamte

Je zal in Herentals maar een groene verkiezingskandidaat op een rode lijst zijn. En niet zomaar een groene. Je bent zelfs gemeenteraadslid geweest voor de groene partij en je bent bovendien nog zo’n donkergroene die als natuurgids het lokale bosbestand al jarenlang koestert. Je wordt met veel poeha door de rode burgemeester binnengehaald om zijn groene flank af te dekken. En als van de weersomstuit vergeet je dat je zes jaar lang als groene jongen in een meerderheidscoalitie zat met de socialisten waarbij dezelfde burgemeester er een sport van maakte de ene na de andere groene maatregel af te blokken of minstens af te remmen. En dat je groene schepen haast genoodzaakt was om oppositie te voeren binnen het schepencollege. Met als orgelpunt dat bij de daaropvolgende verkiezingen in 2006 de socialisten de ‘lastige’ groenen lieten vallen en met de ‘gemakkelijke’ CD&V een nieuwe meerderheid vormden, terwijl de uittredende coalitie gewoon verder had kunnen besturen. De nieuwe socialist maakte het allemaal vanop de eerste rij mee. Bedwelmd door zijn nieuwe liefde laat zijn geheugen hem in de steek en vindt hij nog steeds ‘dat rood en groen perfect te combineren zijn.’ "Ik heb altijd gevonden dat groen en rood meer zouden moeten samenwerken", vertelt hij doodleuk aan de pers. “Ja, de SP.a is een partij van doeners”, voegt hij er strijdvaardig aan toe. Waarna zijn nieuwe partij een aantal monumentale, eeuwenoude, gezonde zomereiken in het stadscentrum omhakte voor een nieuwe verbindingsweg naar een parking van een warenhuis. Wat rest er nog van de groene socialist? Wellicht alleen het rood van de schaamte.

Winnaar boven winnaar

Wat wat het weer een mooi feest in mijn stad. Herentals Fietste. Herentals Liep. Herentals Feestte. In- en ontspanning bij zomerse temperaturen. Twee dagen lang. Niets dan blije gezichten, of toch bijna… De held van de eerste dag was ongetwijfeld Jurgen Van den Broeck. JVDB mocht dan wel niet de eerste ‘ontsnappeling’ (met dank aan de speaker van dienst) zijn, de plaatselijke vedette won het na-tourcriterium na een splijtende demarrage. Euforie bij de wild enthousiaste supporters behalve bij vele ‘kenners’ die stellig beweerden dat de wielerheld de zege gewoon in de schoot geworpen kreeg zonder al te veel inspanning. Dat gold zo mogelijk nog meer voor de held(in) van de tweede feestdag. Mevrouw Axana Ceulemans, gewezen zangeres van Def Dames Dope, kwam, zag en overwon. Of juister: ze overwon door niet te komen. Voor het voor sommigen te ingewikkeld wordt, dat verhaal ging als volgt. Hoewel de ex-zangeres niet geprogrammeerd was bij de slotoptredens van de festiviteiten, zou ze door één van de bands uitgenodigd zijn om even enkele nummers te komen zingen. Maar de dame is heden ten dage eerder politica dan zangeres want ter stede lijsttrekker voor de N-VA bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Wat extra publiciteit middels een stomende zangstonde zorgde in sommige Herentalse politieke middens voor nogal wat wrevel en ander ongemak. Naar verluidt waren het vooral de socialisten die zich als door een horzel gestoken voelden en via de moderne communicatietechnieken hun ongenoegen zelfs buitenskamers brachten. Wat volgde was gesneden koek voor mevrouw Ceulemans en haar partij. Het optreden mocht niet plaatsvinden, mevrouw beschuldigde het stadsbestuur van een boycot tegen haar, waarna de onafhankelijke organisatie als een volleerde wielerknecht de socialistische burgemeester en zijn gevolg uit de wind zette door het verbod op zich te nemen. Het kwaad was intussen al lang geschied en het geschiedde nu nog meer. Mevrouw Ceulemans en haar partij konden zich lekker wentelen in de underdogrol en zich naar het voorbeeld van grote roerganger Bart De Wever als Calimero gedragen.  Jurgen Van den Broeck mag dan al zonder veel inspanning gewonnen hebben, een overwinning halen zonder deel te nemen, daar kan hij alleen maar van dromen.

De panda van het WWF

Een week geleden stond ik op de luchthaven van Tenerife Zuid te wachten op een terugvlucht met bestemming Amsterdam. Bij het betreden van het gebouw moest ik aan de Spaanse koningin denken. De luchthaven is bij haar ontstaan in 1978 plechtig naar haar genoemd. Terwijl ik dus de tijd doodde in ‘el Aeropuerto Reina Sofía’ kwam ik voorbij een namaakpanda van het WWF. Op zijn rug gelegen droeg het schattige beest op zijn poten een doorschijnende bal met een gleuf. Aan de inhoud te oordelen waren de donoren vrij massaal maar niet erg gul. Talrijk waren de muntjes met een kleine eurowaarde, zeldzaam de biljetten. Mijn gedachten hadden hier naar de koning van Spanje kunnen gaan. Maar dat was niet zo. Pas terug thuis vernam ik dat Juan Carlos erevoorzitter is van de Spaanse afdeling van het Wereld Natuurfonds. De Spaanse vorst haalde dankzij een ongelukkige val het wereldnieuws met zijn olifantensafari in Botswana. Van zoveel heisa kreeg de koning het zo op zijn (heup)en dat hij zijn publieke verontschuldigingen aanbood. Hoe welgemeend die waren kan al afgeleid worden uit het feit dat hij zijn avontuur incognito wou beleven. Hij was met andere woorden niet zinnens zijn heup noch zijn gekroonde hoofd te breken over de ongerijmdheid tussen zijn luxesafari annex slachtpartij en zijn WWF-eretitel. En al evenmin over de desastreuze economische toestand van zijn land. Mocht u toevallig naar Tenerife reizen, bedenk de panda op de luchthaven ook eens met een biljetje. Nadat het aaibare beestje zo in zijn pels gezet is door zijn eigen koning verdient hij het meer dan ooit. En op de donaties van de Spanjaarden moet hij niet rekenen, want zij gaan in deze precaire tijden niet in de geldbeugel tasten.  

Bij de paters

Terwijl ikzelf luidkeels puffend en hijgend mijn rondjes jogde op de Finse piste van het Sporta-centrum te Tongerlo, bereidde de CD&V vlakbij in alle stilte de gemeenteraadsverkiezingen voor. In de schaduw van de Norbertijnenabdij (foto) krikte ik me ook nu weer op aan het prachtige decor om mijn fysieke conditie aan te scherpen. De zaligmakende gedachte dat de CD&V-afdeling van mijn stad Herentals in de abdij zat te zwoegen op verkiezingsthema’s allerhande gaf me een nooit geziene adrenalinestoot. In mijn collegetijd was ik zelf op retraite bij de Norbertijnen. Ik herinner me nog dat we op een avond de paters met allerhande persoonlijke vragen op de rooster mochten leggen. Nu was het mij opgevallen tijdens onze gezamenlijke maaltijden dat, ondanks de vastentijd, de paters hun flink gevulde borden aardig leeghapten. Sommigen schepten nog eens gretig bij en een enkele pater – weliswaar op gezegdende leeftijd en als gevolg daarvan een trage eter – moest zich zelfs reppen om zijn ontbijt binnengespeeld te hebben alvorens het middagmaal opgediend te krijgen. En idem dito voor het middag- en avondmaal. Ik overdrijf lichtjes, maar ik wil maar zeggen: vastentijd of niet, het verschil liet zich niet aanzien. Dus greep ik die avond mijn mijn kans. Met een overmoedig air van ‘hier heb ik je’ stelde ik de pertinente vraag waarom sommige paters zo rijkelijk tafelden in deze vastenperiode. Hierna zou een stormachtig applaus volgen van mijn medeleerlingen, en minstens enkele minuten van persoonlijke roem wegens zoveel gevatheid en een pater die alleen maar deemoedig het hoofd kon buigen, beschaamd wegzakken in zijn pij en zich namens de ganse bewonersgroep verontschuldigen. Helaas, driewerf helaas. De pater keek mij vriendelijk aan, onderdrukte een lachje en antwoordde op serene toon: “Elke pater vult de vastentijd in naar zijn eigen, persoonlijke inzicht.” Toen ik vele jaren later gemeenteraadslid was heb ik hieraan vaak moeten terugdenken. Hoe goed je ook je pleidooi argumenteert, het komt maar hoogstzelden voor dat de tegenpartij geen repliek heeft. Zelfs al houdt die inhoudelijk geen steek. Of het is – zoals in het geval van de pater – een ‘politiek’ antwoord. Daarom alleen al zat de CD&V in de abdij op de juiste plaats om de verkiezingen voor te bereiden. En ik, ik jogde voort…

Nieuws Van Axana

Wat er voor insiders al lang zat aan te komen, is nu wereldkundig gemaakt. Axana Ceulemans wordt lijsttrekster voor de N-VA in mijn stad. Mocht u in de jaren 90 jong geweest zijn (zoals ik - een beetje), dan heeft u misschien haar wereldhits meegezongen (niet zoals ik). Als zangeres van de populaire popgroep Def Dames Dope schonk ze de wereld hits met een boodschap. De lokale N-VA is dan ook vandaag nog fier dat haar stichtende zangteksten van toen ‘Me no want no HIV, I said, not without a rubber (no!’) en ‘Hey you, don’t be silly, put a condom on your willy’ – ik citeer –‘in 1994 zonder twijfel meegeholpen hebben om veilig te vrijen.’ Reclame voor het rubbergebruik zal mevrouw Ceulemans vandaag niet zo gauw meer maken, aangezien ze in Herentals een zaak van doopsuiker runt. Dat deze dame met een missie zich op een dag in de politiek zou storten stond in de sterren geschreven. En waarom dan ook niet bij de N-VA? “Als onderneemster denk ik dan in de eerste plaats aan meer aandacht voor onze Herentalse middenstand.” Haar eerste politieke zin maakt meteen veel duidelijk: ze doet het voor zichzelf. Het eigen algemeen belang, quoi. Maar ook voor de Herentalse burger. Want het is tijd voor verandering, vindt ook de diva. “Een bruisende stad staat of valt met een bloeiend winkelcentrum, leefbare horeca, een goed mobiliteits- en parkeerbeleid, het aantrekken van jonge gezinnen, en veel meer.” Bent u daar misschien tegen? Voor nog meer diepgang moet je bij de Herentalse burgers zelf zijn. “Want we gaan ons programma verder uitwerken op basis van hun mening”. Toevallig heb ik mijn mening al een tijdje klaar. En toevallig las ik vorig jaar mevrouw Ceulemans in haar partijbladje: “Ik vind dat de Grote Markt gerust volledig verkeersvrij mag worden, waarbij alle voorrang gaat naar de voetgangers. De Lakenhal kan als centrale historische trekpleister een impuls zijn voor het toerisme. De ideale oplossing voor het verkeer is een ondergrondse parking, net als aan het AZ St.-Elisabeth. Een piste die op zijn minst het onderzoeken waard is.” Ja, het wordt boeiend met deze mevrouw Ceulemans. De democratie krijgt alvast meer kleur in Herentals. En dan weten we nog niet welke nationalistische toets ze aan mijn stad gaat geven. Binnenkort meer Nieuws Van Axana (N-VA).

Reizen in boeken (steeds weer)

Veelal gedreven door een zoektocht naar de achtergronden bij de actualiteit, was ik ook in 2011 op reis in tal van boeiende boeken. Terwijl politici van nationalistische en/of populistische inslag al dan niet bewust een hypotheek legden op het eigen land, werd geschiedenis geschreven in vele landen en delen van de wereld. Aan allen die niet tot het gild van de navelstaarders behoren en zonder oogkleppen de wereld tegemoet zien, kan ik mijn lectuur ten zeerste aanbevelen.

Ter wille van mijn stijgende interesse in de Arabische Lente en het alledaagse leven in alle (andere) seizoenen in de Arabische Wereld:

Khaddafi's woestijn. Gerbert van der Aa

Arabische Dageraad: een reis tussen glamour en fatwa. Jorn De Cock

Egypte: habibies, helden en huichelaars. Alexander Weissink

Meisjes, moslims & motoren: twee vrouwen, twee motoren: een reis door Turkije, Iran, Centraal-Azië en Arabië. Gaea Schoeters en Truil Hanoulle

Iran. Een democratie van ayatollahs. Hooman Majd

Thee met de Taliban. Dorien Derksen

De lont aan der wereld: een reis door Pakistan. Rudi Rotthier

De stille revolutie: mijn zoektocht naar de nieuwe vrouw in de Arabische wereld. Lisa De Bode

Wij willen ons land terug. Leven in Afghanistan. Dirk Tieleman

Ter wille van mijn onstilbare honger naar het dagelijkse leven in Afrika bezuiden de Sahara:

De tovenaar van de Nijl. Matthew Green (Oeganda)

Het masker van Afrika: impressies van Afrikaans geloof. VS Naipaul

Terug naar Congo: op zoek naar de guaveboom uit mijn jeugd. Marc Reynebeau (Congo)

Afscheid van Congo: met Jef Geeraerts terug naar de evenaar. Erwin Mortier (Congo)

Congo. David Van Reybrouck (Congo)

Onder het zuiderkruis: dwars door Afrika met trein en bus. Marc Helsen

Gin-tonic & cholera. Femke Van Zeijl

Ter wille van mijn nieuwsgierigheid naar het leven her en der, toen en nu:

Beagle dagboek: op reis naar de oorsprong van de evolutie. Dirk Draulans

Terug naar Grozny. Jan Stevens

In dienst van de dictator: het leven en de vlucht van een Noord-Koreaans agent. Ingrid Steiner-Gashi

Onder de Wapper: verslag van een opmerkelijke wandeltocht door Antwerpen-Noord. Tim F. Van der Mensbrugghe

Ter wille van het voetbal, de belangrijkste bijzaak in mijn leven:

Ballenjongen. Filip Joos

Alles voor het vak: schreidsrechter Frank De Bleeckere over zijn weg naar de wereldtop. Frank De Bleeckere

Welkom op onze nieuwjaarsreceptie

Aan alle bewoners van Noorderwijk, Morkhoven en Herentals - en zelfs daarbuiten - die een beetje, veel of heel veel sympathie hebben voor het groene gedachtegoed!