vrijdag 30 oktober 2009

Hollandse rekenkunde

Politiek en rekenen. Het zorgt nogal eens voor bizarre taferelen. Nog maar recent maakte Vlaams begrotingsminister Philippe Muyters zich onsterfelijk (belachelijk) met zijn rekentalent. En nu is er de Antwerpse havenschepen Marc Van Peel (zie foto) die een prachtig staaltje van ‘kromrekenen’ toepast. De strijd om de kiezer om de Oosterweelverbinding was nog maar net achter de rug of er ontstak al een andere strijd, nl. die van de interpretatie van de uitslag. Het resultaat van het referendum is nochtans was het is. Meer dan een derde van de Antwerpenaren heeft gestemd. Daarvan stemde afgerond 60% ja en 40% nee. Omdat de schepen van de haven het niet begrepen had op de uitslag, begon hij te rekenen. Dat deed hij op geniale wijze door ook de stemmen mee te tellen die niet waren uitgebracht. Zo rekende hij dat de niet uitgebrachte stemmen tot het ‘ja’-kamp moesten behoren, “want anders hadden ze wel komen opdagen”. In totaliteit kwam de heer Van Peel dus uit op amper 20% Antwerpenaren die tegen het Lange Wapper-project hadden gestemd. Dat was heel wat anders dan de 60% waarop het ‘nee’-kamp zich beriep. En dus proclameerde de CD&V-excellentie dat liefst 80% van de Sinjoren de Lange Wapper wel genegen is of “er op zijn minst niet wakker van ligt”. Politieke interpretatie van een slecht verliezer? Want met dezelfde Van Peelse rekenmethode maken de 54.333 ‘ja’-stemmers slechts 14% van het Antwerpse kiezerspotentieel uit. Hoor ik daar uit het ‘nee’-kamp al iemand roepen dat maar liefst 86% van de Antwerpenaren de Lange Wapper niet lust? En is Marc Van Peel wel zo geniaal? We vrezen helaas van niet. Enig geblader in de geschiedenisboeken leert ons dat koning Willem I der Nederlanden deze rekentactiek al hanteerde. Hij gedroeg zich als een verlicht despoot en drukte in 1815 een zeer conservatieve grondwet door die op verzet stuitte van de Zuidelijke Nederlanden. Dat deed hij door de zogeheten ‘arithmétique hollandaise’ of ‘Hollandse rekenkunde’. De koning telde de stemmen van de afwezigen en van diegenen die om godsdienstige redenen hadden tegengestemd bij de voorstemmers. Zo verkreeg hij toch een meerderheid voor zijn omstreden grondwet. Het ongenoegen bij de zuidelijke Nederlanden was echter zo groot dat het zou leiden tot de onafhankelijkheid van ons land. Van Peel zou dus moeten weten dat zijn interpretatie grote gevolgen kan hebben.

dinsdag 27 oktober 2009

Patrik is niet goed bezig

“De politiek in België is niet goed bezig”.Tot deze – niet verrassende – conclusie kwam senator Patrik Vankrunkelsven afgelopen weekend. En meteen verbond hij een persoonlijke conclusie aan deze conclusie. Het is genoeg geweest voor de Krunk. Hij gaat ermee stoppen. Sommigen vinden dat moedig, anderen niet. Tot deze laatsten behoren degenen die het motto hanteren dat ‘als de gedegoûteerden het afbollen alleen de degoûtanten overblijven’. Het ziet er dan ook naar uit dat de bijna ex-senator op een voetstuk geplaatst zal worden voor zijn politieke moed om het af te trappen. Terwijl ik al een hele poos niet zo hoog oploop met Patrik. Nochtans heeft hij een progressief politiek profiel. Want Vankrunkelsven heeft altijd een grote sociale bewogenheid aan de dag gelegd. Bovendien is hij een militant vredesactivist. Getuige daarvan zijn herhaaldelijke aanwezigheid bij antikernwapenacties in Kleine Brogel. Voeg daarbij nog zijn gedrevenheid, ingegeven als arts, voor ethische (gezondheids)thema’s en je zou hem haast een groen profiel aanmeten. En net daar ligt hem de knoop. Na de implosie van de Volksunie koos Vankrunkelsven voor het kille blauwe fabriekje ten nadele van het veel warmere Agalev. Het was een heel rationele keuze want de ambitieuze politicus verklaarde toen ‘dat zijn politieke hart wel bij de groenen ligt maar dat hij meer vrienden heeft bij de liberalen”. Toen al dacht ik “Vankrunkelsven is niet goed bezig”. Al dichtte ik hem bovenaardse krachten toe. Hij verloor veel te jong zijn vrouw en bleef achter met 4 jonge zonen. Het belette hem niet zijn nationale politieke carrière te combineren met de burgemeesterssjerp in Laakdal. Ondertussen onderhield hij zijn huisartspraktijk en was docent op de koop toe. En alsof zijn dagen meer dan 24 uren telde jogde hij er tussendoor op los en heeft hij een palmares met enkele marathons die hij in minder dan 3 uur afhaspelde. Nu is voor Vankrunkelsven de maat vol. Het liberale standpunt over het rookverbod in de horeca zint de politicus-arts niet. Zijn partij verkiest het vermeende geldgewin in de rinkelende toogkassa boven de algemene volksgezondheid. De VLD is niet goed bezig. Patrik had beter moeten weten.

zaterdag 24 oktober 2009

Een nieuwe aanpak

Woutertje, Woutertje, piepklein kaboutertje. Waar anders kan je met zo’n naam voorzitter worden dan bij de Groenen? We hadden er zelfs twee die een duel om het voorzitterschap moesten uitvechten. Maar De Vriendt heeft voortijdig afgehaakt en dus weten we nu al dat Wouter Van Besien de man wordt die Groen! definitief in een nieuwe richting moet duwen. Hij zal dat inhoudelijk moeten doen, maar ook – zeg maar – vormelijk. Nu Ecolo bewezen heeft dat het met een zakelijk imago en een moderne look kan scoren, kan Groen! niet achterop blijven. De Vlaamse Jean-Michel Javaux moet Groen! voorgoed verlossen van zijn alternatieve uiterlijk. Helaas heeft onze toekomstige nieuwe voorzitter net een hoog geitewollensokkengehalte. Kop vol haar, bebaard en bebrild gezicht, ik denk er spontaan een slobbertrui bij met ribfluwelen broek en sandalen als het weer het toelaat. Volgens sommigen is de bijna-districtsburgemeester van Borgerhout een bolleboos. Kan wel zijn, denk ik dan, maar de genadeloze perceptie staat bij voorbaat garant voor een mislukking voor onze partij. Of er moest een re-styling aan te pas komen. Ik stel dan ook voor dat Wouter morgen op het congres flink onder handen genomen wordt. Wanneer alle nationale camera’s op hem gericht zullen zijn tijdens zijn maiden-speech, zullen enkele dames Wouters haardos met milieuvriendelijke gel bewerken. “Neen, vrienden, ik heb geen boter op het hoofd”, zal Wouter op besliste toon uitbrengen. Daarna zal zijn gehele baardgroei verwijderd worden. “Maar weet, vrienden, dat ik mij voortaan alleen letterlijk zal laten scheren”, zal Wouter de zaal toeroepen. Ten slotte zal zijn metamorfose compleet zijn wanneer hij een pak met das krijgt aangemeten. “Nu ben ik klaar voor de nieuwe aanpak”, zal Wouter strijdvaardig uitschreeuwen. Of indien te vergezocht is “Pak aan, klaar voor het moderne groene tijdperk” een waardig alternatief. Aan Wouter en zijn entourage om op ludieke en creatieve wijze ‘de omslag’ naar het nieuwe groene tijdperk te maken. Mijn kostuum hangt alvast klaar.

dinsdag 13 oktober 2009

De rekening klopt

Hilarisch. Zo was de tussenkomst met betrekking tot de besparingen in het onderwijs van nieuwbakken superminister Philippe Muyters in het Vlaams Parlement. Van een minister mag je verwachten dat hij kan tellen. Van een minister van Begroting zo mogelijk nog meer. Al bewees voormalig minister van Begroting, Freya Van den Bossche ooit het tegendeel. Zij slaagde er niet in de vierkantswortel van 25 te trekken. Neofiet Muyters dacht dat hij uit ander hout gesneden was. Helaas had hij deze zomer al moeten toegeven dat hij een rekenfoutje had gemaakt. Het had al meteen een bresje kunnen slaan in smans zelfvertrouwen. Niets daarvan echter. Zijn ondertussen befaamde interpellatie over de besparingen in het onderwijs rondde hij zowaar bijna triomfantelijk af met: "Ik kan tellen en ik zal blijven tellen. 117 miljoen bestaat uit 72 en 35. Voor wie kan tellen is 35 en 72 117." Deze blunder van formaat zal hem nog even achtervolgen. Hoe is het mogelijk dat Muyters zo’n eenvoudige rekenfout maakte? Misschien moeten we daarvoor even teruggrijpen naar het beroepsverleden van de minister. Als topman van de werkgeversorganisatie VOKA komt hij nochtans uit een wereld van getallen. Zelf was ik eens te gast bij de Kamer van Koophandel Kempen voor een seminarie over Leveranciersmanagement. Heel het moderne gebouw ademde een zakelijke sfeer uit. Het viel me op dat zowat elke zin die er werd uitgesproken een Engelse term bevatte en dat aan alles een economische waarde werd toegekend. En liefst van al in een partnership met als resultaat een win-winsituatie. De Total Cost of Ownership moest omlaag, dat was de ‘target’. Talen en tellen, dus. Toch moet het rekenen juist daar bij Muyters fout zijn gelopen. Ik was nog maar net toegekomen (ook just in time) of een Voka-mannetje, netjes in het pak gestoken, meende er mij van te moeten overtuigen dat in de business the key to succes de samenwerking op alle fronten is. "Want, meneer," zei hij, alsof hij een geheim zou prijsgeven, "1 + 1 is immers 3".

zaterdag 3 oktober 2009

Witte konijnen

’s Lands politieke arena heeft wat van een Animal Farm. Jean-Luc Dehaene mag dan wel zijn naam ontlenen aan de gevederde baas van de boerderij, hijzelf heeft eerder de fysionomie van een knorrend zwijn. En zo gedraagt de man zich ook al zijn hele politieke leven. Die andere gewezen premier van dit land, Guy Verhofstadt, doet ook al denken aan een beestje. Hou hem een wortel voor het gebit en de vergelijking met een konijn ligt voor de hand. Ter rechterzijde van het politieke spectrum bevinden zich Ward De Bever en Jean-Marie Dedecker. Deze laatste straalt zelfs zonder zijn naam de viriliteit van een stier uit. Voor de liefhebsters uiteraard. Behoren ook nog tot het dierenrijk: Mieke Vogels (what’s in a name), Guy Vanhengel (vis), Joke Schauvliege (inderdaad!), Servais Verherstraeten (spitsmuis) en Yves Leterme (geit). Enfin, freewheelt u zelf maar wat en u bedenkt er vast zelf ook nog wel enkele leuke zoals Marie-Rose Morel (forel) of José Happart (hap-paard). Maar terzake: we mogen dan Verhofstadt al wel als opperkonijn kennen in ons politiek landschap, het ras der langoren neemt uitbreiding. De nieuwe Vlaamse Regering telt namelt 2 witte konijnen. Zo werden ze ten minste in de pers genoemd. Voor wie de aftrap van het nieuw Vlaamse parlementair jaar heeft gemist, het gaat om mevrouw Ingrid Lieten (SP.a) en de heer Philip Muyters (NVA). Doet u vooral geen moeite om hen van naderbij te bekijken om er een kenmerk van een konijn in te ontwaren. Het gaat bij hen om de spreekwoordelijke versie die in een door Gaia nog niet gedetecteerd circus vanuit het niets plots uit de hoge hoed tevoorschijn komt. Inderdaad, zowel Lieten als Muyters werden als met een truc door hun respectievelijke tovenaars Gennez en De Wever in een ministerzetel getoverd. Nu horen we bij elke verkiezingen menig burger zijn ongenoegen uiten over het feit dat weer eens een boel kandidaten alleen maar schijnkandidaten zijn en hun mandaat niet zullen opnemen. Helaas zijn het vaak dezelfde kiezers die dit in het stemlokaal glad vergeten en als ze al niet voor de kandidaat dan toch voor zijn partij stemmen. Naderhand vragen ze zich dan weer af of we nog in een democratie leven. Ikzelf til er niet zo zwaar aan. Wie er namens een partij zetelt is voor mij minder van belang. Ik ben dan ook nog een echt partijmannetje. Vreemd genoeg veroorzaken de witte konijnen minder heisa. Hoewel ze zich eerst weigeren te onderwerpen aan het oordeel van de kiezer om zich even later schaamteloos in een ministerszetel neer te vleien. Wie overtuigt mij ervan dat dit niet flagrant in tegenspraak is met de goede regels van de democratie? Foei, foei, foei aan alle partijen die er zich aan bezondigden. Nu zijn het de NVA (Muyters) en de SP.a (Lieten), maar vergeten we niet dat de CD&V op dezelfde manier de rode loper uitrolde voor Kris Peeters (en nog anderen). Mocht ik overigens Michel Vandenbosch zijn, ik zou eerherstel vragen voor de echte witte konijnen. Dat men ze maar nestbevuilers noemt.