Dat de overheid een voorbeeldfunctie heeft, daar zullen we het over eens zijn. Wat de overheid van haar burgers verwacht, mag de burger van haar overheid verwachten, me dunkt. Het komt wel eens voor dat u en ik wat bouwen, verbouwen, opknappen en renoveren. Soms heb je daar geen vergunning voor nodig, maar meestal wel. Sommigen vragen die vergunning netjes aan (al houdt dat de werkzaamheden wel eens flink tegen), anderen weer niet. De gemeente Herentals liet ooit haar verouderde zwemaccomodatie omtoveren tot een modern binnen- en buitenzwemcomplex dat ondertussen gemeenzaam bekend is onder de naam Netepark. Het toenmalig gemeentebestuur liet het dossier zodanig aanmodderen dat het zelfs een riant pak Europese subsidies dreigde mis te lopen. En toen werd plots op zeer feestelijke wijze de eerste steen gelegd. Zoals het van groene raadsleden mag verwacht worden roken wij onraad. Hoe zat het met de bouwvergunning van dit project? We kwamen er spoedig achter dat die er niet was. En dus riepen we de pers bijeen om ons hardop af te vragen hoe het nu weer zat met de voorbeeldfunctie van het stadsbestuur? Dat zelfde stadsbestuur wiens diensten dagelijks in de weer zijn met het behandelen van vergunningsaanvragen van haar brave burgers. De reactie was voorspelbaar. De Groenen willen het dossier vertragen en het risico lopen dat de werken (nog meer) vertraging oplopen. Die vergunning, dat brengen we nadien wel in orde. Het Neteparkverhaal schoot me te binnen toen ik de beslissing van de Vlaamse Regering over de Oosterweelverbinding vernam. Ziet u ook de gelijkenissen? Niet dat de Vlaamse Regering nu geen vergunningsaanvraag indient. Integendeel, de aanvraag komt er op een moment dat ‘officieel’ nog niet beslist is waarvoor. Stel u voor dat u de Technische Dienst van uw gemeente bezoekt en beleefd vraagt naar formulieren voor een bouwaanvraag. Hoe zal de reactie van de ambtenaar zijn wanneer u vertelt dat u nog niet weet wat u gaat (ver)bouwen. Hoort u zichzelf al met een ernstig gezicht verklaren dat het nog alle kanten uit kan? Het kan nog straffer: dat bewezen de socialisten in het Oosterweeldossier. Hoewel Patick – walk and don’t look back – Janssens en de zijnen hun kar gekeerd hebben en geen voorstander meer zijn van de Lange Wapperbrug dienden ze mee de bouwaanvraag in voor… juist de Lange Wapper. Ziet u het zichzelf al doen? Of zoals de groene parlementair Rudi Daems het uitdrukte: de socialisten vragen een bouwvergunning aan voor een huis waarin ze niet willen wonen. Benieuwd of de (Antwerpse) kiezer het begrepen heeft!
Op het gevaar af om onbescheiden over te komen: mijn vrouw heeft het nogal getroffen met haar man. Voor zowat niets moet zij mijn toestemming vragen. Zelfs niet wanneer daarbij een flinke hap uit het maandbudget wordt gebeten. In de gezinswereld rondom mij zie ik heel wat voorbeelden waar dat anders is. Ja, er zijn nog mannen die de broek dragen. Behalve op één enkel punt hoef ik de broek niet. En dan gaat het nog niet over centen, maar over principes. Mijn vrouw mag namelijk geen Tupperware-party organiseren. Niet dat mijn vrouw zo’n type is. In wezen is het verbod dus louter fictief. Het heeft niet te maken met een numeriek overwicht van het vrouwelijk geslacht waardoor ik vrees in ademnood te komen. Het heeft zelfs niet te maken met mijn afschuw tijdens de vaat bij het droogmaken van een plastic Tupperware-potje. Hoewel, wat zou ik graag zo’n demonstratrice mijn hart willen luchten over haar ‘dekselse’ verkoopsobjecten? De vele manuren kostbare tijd die ik al verloren heb door te proberen met de tip van de keukenhanddoek onder een randje de haast onbereikbare schuim vandaan te halen. Maar neen, het gaat dus om het principe. Geen commerciële activiteiten bij mij thuis. Ons huis is geen verkoopstempel. In dat opzicht voel ik me bondgenoot met Jezus die de kooplui uit zijn tempel verjaagde. Nu wil ik ook hier redelijk in zijn. En zo gebeurde het dat afgelopen weekend mijn woonadres toch een echt verkoopadres was. De verkoopsruimte bleef echter beperkt tot de plaats waar normaliter de auto verblijft. Mijn vrouw deed mee aan de plaatselijke garageverkoop van de Gezinsbond. Want een garageverkoop – zo werd geredeneerd - sluit aan bij onze milieuvriendelijke en sociale levenshouding. Kleding, speelgoed, huisgerief en prullaria werden voor hergebruik (milieuvriendelijk) aan een spotprijsje (sociaal!) te koop aangeboden. Zo was uitgerekend mijn buurman apetrots toen hij het ontgroeide fietsje van mijn zoon voor zijn kleinkind op de kop kon tikken. Toch moeten we het systeem der garageverkoop niet al te zeer bewieroken. De deelnemers wonen zeer verspreid en bijgevolg rijden vele mensen vele autokilometers van de ene garage naar de andere. Bovendien laten nogal wat kijk- en kooplustigen de motor enkele minuten draaien terwijl ze een bezoek brengen. En het is natuurlijk voor niemand leuk dat ik onze potentiële klanten erop attent moest maken hun motor stil te leggen. En hoe sociaal is het dat opkopers zich aanbieden met de bedoeling om de boel verder te verhandelen. Dan toch maar Tupperware waar de vrouwen sociaal bij mekaar zitten om de herbruikbare potjes te bekijken? 
