Een week geleden stond ik op de luchthaven van Tenerife Zuid te wachten op een terugvlucht met bestemming Amsterdam. Bij het betreden van het gebouw moest ik aan de Spaanse koningin denken. De luchthaven is bij haar ontstaan in 1978 plechtig naar haar genoemd. Terwijl ik dus de tijd doodde in ‘el Aeropuerto Reina Sofía’ kwam ik voorbij een namaakpanda van het WWF. Op zijn rug gelegen droeg het schattige beest op zijn poten een doorschijnende bal met een gleuf. Aan de inhoud te oordelen waren de donoren vrij massaal maar niet erg gul. Talrijk waren de muntjes met een kleine eurowaarde, zeldzaam de biljetten. Mijn gedachten hadden hier naar de koning van Spanje kunnen gaan. Maar dat was niet zo. Pas terug thuis vernam ik dat Juan Carlos erevoorzitter is van de Spaanse afdeling van het Wereld Natuurfonds. De Spaanse vorst haalde dankzij een ongelukkige val het wereldnieuws met zijn olifantensafari in Botswana. Van zoveel heisa kreeg de koning het zo op zijn (heup)en dat hij zijn publieke verontschuldigingen aanbood. Hoe welgemeend die waren kan al afgeleid worden uit het feit dat hij zijn avontuur incognito wou beleven. Hij was met andere woorden niet zinnens zijn heup noch zijn gekroonde hoofd te breken over de ongerijmdheid tussen zijn luxesafari annex slachtpartij en zijn WWF-eretitel. En al evenmin over de desastreuze economische toestand van zijn land. Mocht u toevallig naar Tenerife reizen, bedenk de panda op de luchthaven ook eens met een biljetje. Nadat het aaibare beestje zo in zijn pels gezet is door zijn eigen koning verdient hij het meer dan ooit. En op de donaties van de Spanjaarden moet hij niet rekenen, want zij gaan in deze precaire tijden niet in de geldbeugel tasten.
