College-vrienden

De leerlingen van de 6de Economische van het Sint-Jozefscollege te Herentals, aldaar afgestudeerd in het jaar des heren 1981, zijn echte vrienden gebleven. Althans: minstens 14 onder hen en tel daar hun klastitularis bij. Dat was het gezelschap dat voor de zesde keer samenkwam voor een klasreünie die, reken maar uit, netjes om de 5 jaar plaatsvindt. Een unicum in de school en minstens een rariteit erbuiten. In aanloop naar een driegangenmenu in een restaurant op de Grote Markt stonden een volleybalwedstrijd (facultatief) en een dictee (verplicht) op het programma. De hierbij tentoongespreide ernst en verbetenheid stonden in schril contrast met de grappen en grollen later op de avond bij spijs en drank. Het leek wel of we mekaar elke week zagen, zo spontaan en gemoedelijk was de sfeer. Niemand viel uit de toon, niemand stelde zich aan. De ene anekdote volgde de andere op, en met de jaren vervaagden ze. Het zorgde voor behoorlijk wat hilariteit. De avond vloog voorbij en voor ik het wist fietste ik alweer naar huis. Onderweg vond ik het jammer dat er nog zoveel onbesproken en ongevraagd bleef. Zo had ik met de verkoper van varkensvoeder nog graag doorgeboomd over de zwijnen onder ons. Zo had ik met de hoogleraar Macro-economie nog graag doorgeboomd over - juist - macro-economie en over de gewijzigde mentaliteit van de studenten door de jaren heen. En zo had ik mijn ex-klasgenoten kunnen uitleggen dat gemeenteraadslid geen mandaat voor het leven is (want voor velen: eens gemeenteraadslid, altijd gemeenteraadslid). Maar, ach, de afspraken zijn gemaakt: over 5 jaar praten we weer gezellig bij.

Heldin

Patti Smith, rockdiva en voorloopster van de punkbeweging, is mijn nieuwe heldin. Met haar optreden op Sinner's Day (3de editie) in de Ethiasarena te Hasselt blies ze de 8000 nostalgici moeiteloos van de sokken. Wat een klasse, wat een temperament. Een lady van nog net geen 65 bracht een stomende set met als absoluut hoogtepunt 'People have the power'. En of ze het meende. Met gebalde vuisten riep ze ons, overjaarse indignados, op om ons te verzetten tegen een wereld die door de kapitalisten om zeep dreigt geholpen te worden. In haar bindteksten haalde ze snoeihard uit naar de wereldleiders. "Op deze dag van de zondaars (Sinner's Day) zijn de echte zondaars diegenen die deel uitmaken van de regeringen", schreeuwde ze ons toe. Toegegeven, veel nuance legde ze niet aan de dag, maar dat kon ik haar bezwaarlijk kwalijk nemen. "Laat u niet doen, neem actie, the future is now", klonk haar niet mis te begrijpen oproep. Mocht u het overigens niet weten, Patti Smith is een echte groene. Ik hoef haar niet te outen. Dat doet ze zelf wel. Bij Amerikaanse verkiezingen bekent ze openlijk haar steun aan groene kandidaten. Zelf heeft ze geen politieke ambities. "Mijn dochter Jesse heeft meer talent dan ik", liet ze zich ooit ontvallen. Maar niettemin heeft ze haar hart op de groene plaats. Zo ging ze in Hasselt tekeer tegen de 'material bullshit' die menig leven domineert. Mijn vrouw en ik keken mekaar in de ogen en zagen dat het goed was. En toen moest la Smith 'The night belongs to lovers' nog inzetten...