Een nieuw geluid in Hulshout

Als taxi-papa reed ik vorige vrijdagavond nietsvermoedend door het rustige Kempische dorp Hulshout. Pal in het centrum, ter hoogte van het dorpsplein, hoorde in plots enkele knallen op nauwelijks enkele meters afstand. Vanuit mijn ooghoek meende ik iets waar te nemen wat ik vagelijk als ‘een schermutseling’ kan omschrijven en er kwam zeker een zwaailicht aan te pas. Mijn medepassagiers-kinderen kwamen met een betere waarneming op de proppen. Zij hadden ‘iemand met een geweer’ gezien. Maar ach ja, kinderen en fantasie… Ik dacht aan vreugdeschoten zoals dat, weliswaar steeds minder, in zwang is aan de vooravond van een trouwpartij. En misschien was er wel een ijverige agent die daarvoor een GAS-boete aan het uitschrijven was. Of was er het ultieme overwinnigsfeestje van mijn partij aan de gang? Want voor het eerst in de geschiedenis van Hulshout was de plaatselijke, katholieke partij er niet in geslaagd een absolute meerderheid te behalen. Bovendien wordt het ene groene gemeenteraadszitje een heuse schepenzetel, want samen met 10 CD&V-mandaten vormt de groene verkozene de coalitie in de nieuwe legislatuur. Voorwaar een huzarenstuk, maar vooral een uitdaging van jewelste. Hoedanook, daar mag wel een vreugdesalvo voor afgestoken worden. Maar ach ja, volwassenen en fantasie… Alras bleek de realiteit even bitter als dramatisch. We waren getuigen geweest van de uitschakeling van een misdadiger door leden van het Speciale Interventie Escadron. De crimineel had enkele dagen te voren zijn ex-vriendin in koelen bloede doodgeschoten, was vervolgens naar Nederland gevlucht en nu alweer in België waar hij met zijn wagen in Hulshout – of all places – klemgereden werd. En zo waren wij ongewild figuranten in een politiefeuilleton waarbij de dader eerst op de politie schoot en daarna zelf dodelijk werd getroffen. Een nieuw geluid in Hulshout, het startschot is gegeven.

Rood van schaamte

Je zal in Herentals maar een groene verkiezingskandidaat op een rode lijst zijn. En niet zomaar een groene. Je bent zelfs gemeenteraadslid geweest voor de groene partij en je bent bovendien nog zo’n donkergroene die als natuurgids het lokale bosbestand al jarenlang koestert. Je wordt met veel poeha door de rode burgemeester binnengehaald om zijn groene flank af te dekken. En als van de weersomstuit vergeet je dat je zes jaar lang als groene jongen in een meerderheidscoalitie zat met de socialisten waarbij dezelfde burgemeester er een sport van maakte de ene na de andere groene maatregel af te blokken of minstens af te remmen. En dat je groene schepen haast genoodzaakt was om oppositie te voeren binnen het schepencollege. Met als orgelpunt dat bij de daaropvolgende verkiezingen in 2006 de socialisten de ‘lastige’ groenen lieten vallen en met de ‘gemakkelijke’ CD&V een nieuwe meerderheid vormden, terwijl de uittredende coalitie gewoon verder had kunnen besturen. De nieuwe socialist maakte het allemaal vanop de eerste rij mee. Bedwelmd door zijn nieuwe liefde laat zijn geheugen hem in de steek en vindt hij nog steeds ‘dat rood en groen perfect te combineren zijn.’ "Ik heb altijd gevonden dat groen en rood meer zouden moeten samenwerken", vertelt hij doodleuk aan de pers. “Ja, de SP.a is een partij van doeners”, voegt hij er strijdvaardig aan toe. Waarna zijn nieuwe partij een aantal monumentale, eeuwenoude, gezonde zomereiken in het stadscentrum omhakte voor een nieuwe verbindingsweg naar een parking van een warenhuis. Wat rest er nog van de groene socialist? Wellicht alleen het rood van de schaamte.