En plots dacht ik: “Stel dat er toch iemand, al was het maar
één iemand, mijn blog leest – of godbetert
volgt – dan zou die persoon zich kunnen afvragen wat er van mij geworden
is.” Te meer omdat mijn laatste post dateert van begin mei 2020, in volle coronahevigheid
dus. Alvast voor die lezer: het gaat goed met me, ja, heel goed zelfs. Dat zeg
ik niet zomaar en het is evenmin evident (voor mij). Of Covid mij intussen te
grazen heeft genomen, weet ik (nog altijd) niet. (Her)lees mijn voorlaatste
post. Sindsdien heb ik mede door mijn ijzeren coronadiscipline inclusief telewerk,
vaccinaties en boosterprik mij niet ziek gevoeld. Ook mijn post-kankerperiode
verloopt voortvarend. In mijn vijf jaar durende opvolgingsperiode ben ik exact
halfweg en er is geen objectieve reden tot ongerustheid. Buiten wat fysieke
ongemakken (of speelt hier de leeftijd?) en hoogoplopende stress in aanloop naar
de halfjaarlijkse opvolgingsonderzoeken gaat alles prima. Ik ben ondertussen bovendien
al meer dan 2 jaar terug voltijds aan het werk. En dat geeft en neemt volop
energie. De balans is echter niet in evenwicht. Daar moet ik iets aan doen.
Niet alleen de workload bezwaart me maar ook mijn nieuwe rol als teamleader of
procurement coordinator vergt meer van me dan me lief is. Het eerste deel van
vorige zin verklaart deels waarom ik gestopt was met mijn blog, het tweede deel
waarom ik er tot vandaag niet terug mee gestart was. Het andere deel van de
verklaring ligt bij Covid 19. Corona overheerste zowat alles en iedereen
waardoor ik het gevoel had dat niets wat ik nog zou schrijven er toe zou doen.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus, lieve lezer, schrijf ik
voor jou en voor mezelf weer af en toe een stukje vanuit mijn klein maar fijn
groen perspectief. Het gaat niet goed met onze planeet, maar gewapend met een
scheut humor ga ik de strijd weer aan. ‘Groen gelachen’ blijft eens te meer de
boodschap…
