Alles blijft anders en ook weer niet. De strenge coronamaatregelen houden de pauzeknop van de maatschappij ingedrukt. En maar goed ook. Besmettingen en overlijdens zakken traag maar gestaag. De druk op de ziekenhuizen vermindert en het personeel – excusez le mot – herademt. Daar kunnen de onverlaten die toch nog lockdownfeestjes houden of in het paasweekend uit hun kot kwamen niet tegenop. Gelukkig zijn de hersenlozen maar een fractie van de rest van de bevolking die zich verantwoordelijk gedraagt. Zelf werd mijn sociaal geamputeerd gedrag in deze maand uitermate op de proef gesteld. Stel je dit voor: verjaardagen van hoogbejaarde ouders en schoonouders, diamanten jubileum van de ouders en – op de koop toe – mijn eigen parelhuwelijk. Ik geef toe: ik heb het zelf ook opgezocht. Wat een aaneenschakeling van familiale feesten had moeten zijn is in mineur gevierd. En zoals we nu vaak zeggen: we gaan het later goedmaken! Laten we het maar filosofisch opnemen: we zijn nog steeds gespaard gebleven van covid-19 en dat is een feest op zich. En dus is mijn telewerk stilaan mijn ‘nieuwe normaal’ evenals de wandel- en fietstochtjes met mijn vrouw, het joggen, lezen en TV-kijken. Met dank aan het mooie lenteweer vertoeven we op het terras en verderop in de moestuin. Heerlijk rustgevend om vers zaaigoed te zien ontluiken en millimetersgewijs groeien. Mijn zen-moment bij uitstek. Elk jaar opnieuw en dus niet coronagerelateerd. In tegenstelling tot de algemene buitenrust, ja zelfs stilte. Af en toe neemt de natuur nu de overhand en spreidt een geluidsisolerend deken uit. Een symfonie van kwetterende vogelgezangen treedt op de voorgrond wanneer gemotoriseerd vervoer afwezig is. Weg ook met de drukte. Weg met die ellendige rat race die we allemaal verfoeien maar die ons toch van hot naar her jaagt. Back to basics. Zo lijkt het wel. Alleen de essentie nog. Hoe erg dat een wereldwijd virus ons met de neus op de feiten moet drukken. En dan maar hopen dat – eens deze coronacrisis voorbij is –we de juiste lessen trekken en niet hals over kop als uitgehongerde consumenten het kapitalisme weer op het schild hijsen. Of zou de mensheid echt een mensdom zijn?
