Supermien

Met de val van de regering is deze verkiezingscampagne noodgedwongen kort. Of ze krachtig zal zijn, moet nog blijken. Maar dat lijkt er vandaag nog niet echt op. Het is maar lauwe kost die we geserveerd krijgen. Peper en zout ontbreken. Vlaanderen lijkt aan verkiezingsmoeheid te lijden. Een ziekte die kennelijk niet alleen de kiezers maar ook de partijen aantast. Het imago van de politiek is zo laag gezakt dat partijen amper nog beloftes durven/kunnen uitspreken. Op de gedoodverfde winnaar, Bart De Wever, na die zo maar even 500.000 jobs belooft. Nu durven veranderen, luidt het bij zijn NV.A. De slogans blinken uit door hun gebrek aan creativiteit. Nooit opgeven. We moeten weer vooruit. Uw centen, daar gaat het om. Om er maar enkele te noemen. Of maak 13 positief. Met als onderslogan Positieve Energie. Eerlijk waar, de slogan van Groen! is ook niet begeesterend. Al ben ik de eerste om het belang van een slogan te relativeren. Was het niet met – naar mijn mening – de fantastische groene slogan ‘De Groenen maken het verschil’ dat Agalev in 2003 uit het Parlement geknikkerd werd. Van een verschil gesproken. Overigens – met stip op één – torent de slogan-van-lang-geleden ‘De anderen beloven de hemel, de groenen bewaren de aarde’ boven alle andere slogans uit. Een evergreen. Blijvend actueel. Al ben ik dezer dagen ook wel gecharmeerd door de persoonlijke slogan van een kandidate uit mijn dorp. ‘Op karakter’ staat te lezen onder haar foto. Mien Van Olmen staat op de CD&V-lijst klaar om handenvol stemmen binnen te halen voor de Kamer. De volbloed Kempische boerendochter is vandaag al schepen van de stad Herentals en provincieraadslid. Daarenboven heeft ze ontelbare nevenmandaten en is ze moeder van liefst 4 jonge kinderen. Ik herinner me dat Supermien voor de gemeenteraadsverkiezingen op campagne ging met een aanhangwagen vol met foto’s van haar piepjonge kindjes. “Als ik mocht stemmen, koos ik voor mama” schreeuwden grote letters de kiezer toe. Aan de bloedjes was het niet te merken. Ze zijn ondertussen al enkele jaartjes ouder. En hun mama gaat er weer voor. Op karakter. Want op talent, geen mens die haar kent zou het geloven.

De logica van Bracke

Siegfried Bracke stapt in de politiek en dat zullen we geweten hebben. Zelf ken ik Siegfried niet persoonlijk, op die ene keer na. We zijn toen hardhandig met mekaar in contact gekomen. Vooraleer u zich een vechtscène inbeeldt: het was een toevallig contact. Op de trappen van een auditorium waar ooit een groen congres plaatsvond. Daar stormde een gedrongen mannetje mij voorbij, dat plots stopte omdat het een papiertje, ongetwijfeld met breaking news, liet vallen. Zo botste ik op Siegfried Bracke die me bedacht met een verontschuldigende glimlach. Minzamer was mijn contact met Brackes collega-VRT-journaliste Annemie Nijs op een ander partijcongres. We bestelden samen apart een koffie hoewel het nog geen break was. Daarom waren we haast alleen en maakte ze een – zo leek het toch – oprecht compliment over de sfeer en de mensen (wellicht een overlapping) op een groen congres. We raakten wat aan de praat (ze praatte mooi en zacht) en gingen toen ieder onze eigen weg. Ze had een bundel papieren onder de arm. Later op de dag merkte ik haar op toen ze een interview afnam. Ik verdacht haar heimelijk van groene sympathieën wat haar nog sympathieker maakte. Enkele jaren later verliet ze de journalistiek en trok ze naar het blauwe fabriekje. Eerst als woordvoerder van toenmalig minister Fientje Moerman, later als kabinetschef voor Marleen Vanderpoorten, die voorzitter van het Vlaams Parlement was. Annemie Nijs ontgoochelde me zeer. Zo zie je maar met journalisten. Zoals ook Siegfried Bracke. Hij mag dan naar eigen zeggen geen Vlaamse Leeuwenvlaggenzwaaier zijn, zou hij zich werkelijk verkneukelen aan de verdamping van België? Zou hij na 30 jaar politieke journalistiek pas een week voor de toetreding tot de N.VA zijn politieke ideologie gevonden hebben? Zou hij werkelijk toevallig pas geleden bij de N.VA terechtgekomen zijn nadat hij zich eerder had gevleid in confortabele schoot van Steve Stevaert toen de socialisten hot waren? En wat zou zo’n kritische (ex-) journalist ervan vinden dat zijn partij een Geert Bourgeois als lijsttrekker voor West-Vlaanderen naar voren schuift terwijl die aankondigt gezellig minister in het Vlaams Parlement te blijven? Of wat zou Siegfried denken van het ongezouten, ja soms ruwe, taalgebruik van zijn kopman Bart? Of van de acties die De Wever op het getouw zet? Zou Bracke mee achter het vrachtwagenstuur kruipen om met volle ladingen namaakgeld over de taalgrens te parkeren? Kwestie van de geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië aanschouwelijk te maken. En ten slotte: hoe zou Bracke de spagaat van zijn partij verklaren? Want je kan dan wel staan roepen dat Vlaanderen het been moet stijfhouden (kassa, kassa bij de verkiezingen) iedereen weet onderhand dat een oplossing voor het BHV-probleem alleen mogelijk is door compromissen te sluiten. Zou zelfs een Siegfried Bracke dat niet begrijpen? Of zou de oud-journalist dan toch zijn eigen logica hebben. Niet voor niets is hij tegelijk tegen het separatisme en vóór de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Volgt u nog?

De stem van Stijn

Joepie, er komen weer verkiezingen aan. Alle Meurissen en andere malcontenten ten spijt, politieke verkiezingen zijn de hoogmis van de democratie. Onze aarde kent vele landen waarvan de inwoners een gat in de lucht zouden springen wanneer ze aan de democratie zouden mogen deelnemen. Miljoenen mensen gaan vandaag nog altijd gebukt onder een dictatoriaal regime en mogen - in het beste geval - alleen deelnemen aan schijnverkiezingen. Hola, hoor ik hier en daar, en steeds meer, wij leven toch ook maar in een schijndemocratie. En dan komen ongenuanceerde uitspraken naar boven: voor wie we ook kiezen, het zijn toch allemaal dezelfden. Of: het zijn allemaal ruziemakers. Of zakkenvullers. Tja. Voor een buitenstaander lijkt het er inderdaad op. Zelfs voor Stijn Meuris. Hij is het politieke spel beu. En ik kan hem begrijpen. Stijn en ik zijn van dezelfde generatie. Rebels opgegroeid met de new wave. Allebei een donker kantje. Trappen tegen de schenen van het establishment. Hij is beter in muziek dan ik. En in astronomie. Maar ik ben beter in politiek (denk ik). Want Stijn wil (voorlopig?) niet meer gaan stemmen. Meer nog: hij is het symbool van de burgerlijke ongehoorzaamheid. Blijf thuis in plaats van te gaan stemmen. Nogmaals: ik begrijp hem. Maar, beste Stijn, wat bereik je hiermee? Je doet me denken aan de rechtse radicalen in dit land: hard roepen dat er een oplossing voor dit land moet komen, vervolgens onhaalbare eisen stellen voor een oplossing, daarna vooral niet mee onderhandelen (of weglopen) om ten slotte te roepen dat dit land niet werkt of gedoemd is te verdwijnen (wat hun doel is!). Sorry voor de vergelijking, progressieve Stijn, maar meedoen is de boodschap. Je doet sowieso mee, want niet stemmen is ook stemmen (voor een uitslag die je vast niet wil). Je stem doet er toe. Ze is evenveel waard als elke andere stem. En ze kan mee bepalend zijn. De volgende regering zal moeten beslissen of de twee oudste kerncentrales van ons land dan toch al dan niet gesloten zullen worden. Ik wed, Stijn, dat jij daar niet ongevoelig voor bent. Want de Groenen zouden daar wel eens het verschil kunnen maken. Aan de onderhandelingstafel. Zou je daarom toch niet beter gaan stemmen?