De relax-knop

De gemeenteraadsverkiezingen zijn alweer meer dan een maand verleden tijd. Bijna zo lang had ik nodig om terug in het gewone leven te stappen. Afkicken van de verkiezingen, wennen aan het alledaagse leven, het was een proces waar ik door moest. Ik durf me nu zelfs weer al eens te bemoeien in het huishouden. En banale onderwerpen (alles buiten de politiek dus) blok ik niet noodzakelijk dadelijk meer af. En vooral: ik heb tijd. Bij het eten is de smaak weer belangrijker dan de k(l)ok. En daarna moet ik niet (altijd) meer weg. En de telefoon gaat niet meer om de haverklap. De kinderen lopen niet in de weg. Ik ondervraag hen weer over school zoals voorheen. Ik ben terug hun papa. Van hen alleen. In de verkiezingscampagne was ik van iedereen. Dat kwam ook door de verkiezingsborden ‘met mijn kop erop’. Daarmee hoopte ik – als neveneffect weliswaar – mijn afwezigheid voor vrouw en kinderen te compenseren door hen toe te lachen wanneer ze naar school, werk en winkel reden. Door het publieke karakter miste het zijn privé-effect. Andere effecten van ‘mijn’ verkiezingsaffiches waren er des te meer. In het begin viel dat best mee. Vooral mijn dochter kwam fier van school, meldend dat klasgenootjes haar opmerkzaam maakten dat haar papa een politieker was. Gaandeweg werd die politieker speelbal van de grillen van natuur en mens. Zo stond ik nog maar pas overal netjes geplant, toen een stormpje over Vlaanderen trok. Ik begon van alle kanten te wapperen en moest herlijmd worden. Een keer werd ik op de straat geslingerd en werd ei zo na overreden. De natuur trok mij omver, duwde mij in hagen en kanten. Er was werk nodig om mij overeind te houden. Enkele dagen later kwam de natuur tot rust maar kwam de mens in actie. Ik kreeg – in willekeurige volgorde – een rood druppelend oog, een gulle haardos, een gemillimeterd snorretje en… een kauwgom op het linkeroog. Toen ik de knoert van een kauwgom manueel trachtte te verwijderen, moest ik mijn operatie staken, want mijn ganse oog dreigde mee uit mijn kop te komen. Ik draaide me gegeneerd om en bemerkte een passant die alles met (leed)vermaak volgde. De emmer der vernedering was haast helemaal vol. Maar de tijd heelt wonden en ondertussen loop ik weer fysiek en mentaal gerecupereerd door het lieve leven. De relax-knop staat gelukkig aan.

Ondernemen

Uiterst links de ondernemer, het pintje is van mij

De enige waardevolle groene ruimte die mijn dorp nog telt ligt achter prikkeldraad. Een mooie groene long die helaas alleen de leden van de plaatselijke golfclub laat ademen. Kamp A strekt zich uit over meer dan 45 ha en is een voormalig militair domein. Reeds van in de jaren 90 lanceerden we – toen met Agalev – al ideeën om het zalige gebied een multifunctionele bestemming van zachte recreatie te geven. Zoveel jaren later zwaait de golfclub er nog steeds alleen de ‘club’ en liet de stad Herentals na om het gebied te verwerven. Meer nog, twee gehaaide vennoten zijn intussen met sprekend gemak en voor een prikje eigenaar van het mooiste deel van ons dorp. Eén van de eigenaars was bij de gemeenteraadsverkiezingen kandidaat voor de CD&V. Als ondernemer prijkte hij met de alleszeggende slogan ‘ondernemen’ op tal van affiches. In een verkiezingsdebat confronteerde ik hem rechtstreeks met de vraag hoe dat ‘ondernemen’ moest begrepen worden. In zijn eigen belang of in het belang van de stad? Want, eens verkozen, zou hij bij de invulling en uitbouw van het domein wel eens met zichzelf moeten onderhandelen. Duidelijk een situatie waarbij hij twee petjes zou dragen. “Is er dan geen deontologisch probleem?”, wierp ik voorzichtig in het debat. De ondernemer wist duidelijk niet wat hij hoorde. Daar had hij nog niet bij stilgestaan. Zijn partijgenote-schepen sprong hem bij en stelde mij gerust: “Zoals dat geregeld gaat bij dit soort dossiers waarbij gemeenteraadsleden als privé-personen betrokken zijn, gaat het raadslid bij de bespreking buiten en komt daarna weer binnen”. Mooi, zo was dit ook geregeld. Waar zag de groene het probleem? De groene liet het er echter niet bij, probeerde nog wat dieper in te gaan op de zaak en stelde nog wat ‘ambetante’ vragen. Het resultaat was dat de moderator na het debat de groene kandidaat kwam wijzen op zijn onfatsoenlijk gedrag en dat hij zich had dienen te houden aan de afspraak dat het de moderator was die de vragen stelde. Zo mogelijk nog straffer was een journalist die dit pseudo-incident aangreep om de rode loper uit te rollen voor de ondernemer. Omdat de groene kandidaat niet wist wat ondernemen was, werd de journalist (echt waar!) daags voor de verkiezingen uitgenodigd door de ondernemer voor een rondleiding in zijn domein… en hij schreef er een mooi promostukje over. De ondernemer werd een dag later verkozen, de groene niet.

Amazing

Ook al heb ik Astrid Bryan niet ontmoet, mijn bezoek aan de Boekenbeurs was toch ‘amazing’. De themadag ‘De Naakte Journalist’ leek me aantrekkelijk genoeg om een werkdag voor een verlofdag in te ruilen. Ik was benieuwd of de vierde macht zich aan de aangekondigde zelfkritiek zou durven te onderwerpen. Liesbeth Van Impe, politiek hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, hield een goed onderbouwd mea culpa-betoog. Ze pleitte openlijk voor meer dossierkennis bij de journalisten, minder haastwerk en meer respect voor politici die het aandurven ‘hun telefoon af en toe niet op te nemen’. Mevrouw Van Impe kon op mijn appreciatie rekenen. Dat gold ook voor ene Frederik Deswaef wiens kind het magazine Story bleek te zijn. Hij mocht een these verdedigen met de ietwat provocerende titel ‘de Standaard is de grootste concurrent van Story’. Spraakvaardig ontmaskerde de man mijn krant die gaandeweg opschuift in de richting van zijn blad. Zelf kan ik de vergelijking niet maken, maar enige bezorgdheid maakt zich sindsdien meester van mij. De hoofdvogel op deze journalistendag werd echter afgeschoten door de immer kritische journalist Walter Zinzen (foto). Zijn exposé, getiteld ‘Ze zijn zo lief voor de N-VA’ beloofde vuurwerk en zo geschiedde. Ragfijn bewees hij zijn stelling dat de media de publieke opinie niet maakt, maar ze alleen maar volgt. En zo worden trends, of het nu gaat om sporthelden of politici, versterkt. Het beste voorbeeld vandaag is uiteraard Bart De Wever.
Walter Zinzen: "Die haast totale afwezigheid van onderzoeksjournalistiek gaat gepaard met een buitensporige aandacht voor de N-VA en haar voorzitter, die alom geprezen wordt als "de beste debater", maar wiens uitspraken vrijwel nooit op hun waarheidsgehalte worden getoetst."
De zaal, gevuld met vele studenten Journalistiek, trakteerde de spreker op een langdurig applaus. Wat een contrast met Siegfried Bracke, die weerwerk mocht bieden, maar ‘die het probleem niet zag’. Hij vond dat de Vlaamse journalisten ‘goed bezig zijn’ en dat het in het buitenland (Wallonië?) allemaal veel erger is. Verbazingwekkend. Amazing.