Een nostalgische stadswandeling

Nostalgie dreef me af van mijn wandelend winkelpad in Antwerpen. De metropool baadde in een heerlijk herfstzonnetje en toonde zich van haar vriendelijkste kant. Alle mensen van alle culturen zagen er uitgelaten en gelukkig uit. Met vrouw en kinderen slenterden we door de diamantwijk en vergaapten we ons aan een kapitaal aan juwelen. Het Stadspark was nog altijd een groene, driehoekige oase te midden van de razende autodrukte. Hier wandelde ik een kwarteeuw geleden voor het laatst, gepakt en gezakt voor telkens een midweek kotleven. Het Stadspark had toen een reputatie van zaken die het daglicht niet mochten zien en vooral ritselend struikgewas. Nu lag het park er vredig bij. Te oordelen aan de politiecombi’s en patrouilles was het er nu zelfs heel veilig. Al gauw bleek dat de opgetrommelde politiemacht alles te maken had met de brand die het dancing café Capital enkele uren voor de tweede keer in enkele maanden tijd in de as had gelegd. De aanwezige zonnekloppers en andere zaterdagmiddaggenieters lieten het niet aan hun hart komen. De taferelen waren Antwerpen op zijn best: Pakistani speelden cricket, donkere Afrikanen het van oorsprong Zweedse spel Kubb Viking, Japanners fotografeerden. In het decor van het magistrale monument voor de gesneuvelde wereldoorlogsoldaten voetbalden jongeren van allochtone origine onder het goedkeurend oog van senioren op een bankje. Ter hoogte van de Lange Leemstraat ging mijn hart iets sneller slaan. Studentensentiment. De omgeving was herkenbaar gebleven, hoewel minder bruisend. Amper winkels, wel enkele Poolse voedingszaken, of cafés en vooral Joodse medeburgers in het straatbeeld. We dreven af richting Berchem en zochten verpozing op een zonnig terras in de schaduw van de autenthieke brouwerij De Koninck. Onder het genot van een ‘Antwaarps’ bolleke Koninck luisterde ik naar de eerste indrukken van de kinderen na onze multiculturele wandeling. Ook dat was smullen. Eat your heart out, Filip De Winter!