Aanpassen in Benidorm

De politieke stunt van vorige week gaat vast en zeker naar de Lijst Dedecker. Vlaams Parlementslid Jürgen Verstrepen, voorvechter van de rechtse vrije meningsuiting, was de creatieve geest van dienst, of alleszins de protagonist. Samen met enkele partijgenoten boekte hij een vlucht naar – of all places – het Vlaams-Spaanse Benidorm. Zonder scrupules, en geheel in zijn zwart-wit stijl, mikte hij er op de grote kolonie Vlaamse overwinteraars die hij samenvat als ‘het grootste rusthuis van Vlaanderen’. Daar vallen veel stemmen te rapen, weet Verstrepen en bovendien komt hij nog eens origineel uit de hoek en in het nieuws. Een kniesoor die bij zoveel politieke schranderheid vraagtekens durft plaatsen. Bijvoorbeeld door te vragen of Verstrepen zou verteld hebben dat zijn partij zo donkerblauw is dat het eerder de belangen verdedigt van de zelfstandigen dan van de gepensioneerden? Of dat de LDD voorstander is van een vlaktaks waarbij de rijke klasse bevoordeeld wordt tegenover de gewone man? Of misschien deze: dat zijn rechtse partij vindt dat mensen in een ander land zich moeten aanpassen aan de lokale gewoonten en de taal moeten spreken en integreren? De Vlamingen in Benidorm zullen het graag horen, samengehokt op de terrassen van de Vlaamse cafés met een Vlaamse Duvel. Heeft de partij van Verstrepen hier in Vlaanderen niet een heel uitgesproken mening over mensen die in hun eigen getto leven, naar hun eigen winkels gaan en weigeren de plaatselijke taal te spreken?

De arrogantie van de vedetten

Laatst zag ik nog een mooi staaltje van wat ik noem ‘de arrogantie van de vedetten’. Bekende Vlamingen, sport- of andere vedetten, die hun bekendheidsstatus uitspelen om een streepje voor te krijgen. Of om zich dingen te permitteren die voor een nobele onbekende niet zijn weggelegd. Ik heb het hier over bekende Vlaming Bob Peeters. Hij is voetballer op retour maar heeft een succesvolle, deels buitenlandse, carrière achter de rug. Vandaag staat hij op de loonlijst van mijn geliefde club K. Lierse SK. Wegens een hardnekkige blessure voetbalde hij het afgelopen seizoen nauwelijks. Hij zou dan ook bij sommigen meer gekend kunnen zijn als ‘voetbalcommentator in de TV-studio’ en van zijn komische optredens als ‘reporter ten velde’ tijdens het EK in België en Nederland van ondertussen lang geleden. Lange Bob staat bekend als een sympathieke gast en dat straalt hij volop uit. Behalve enkele weken geleden toen ik, met pijn in het hart, zag hoe de voormalige stervoetballer zich ontpopte tot hoogst arrogante voetbalvedette. In een riante wagen kwam hij nipt op tijd aangereden aan het Lierse voetbalstadion en gebaarde hij – met zichtbare haast – de parkingverantwoordelijke hem door te laten om zijn voertuig te parkeren. Daar liep het mis. De steward van dienst vroeg naar het parkeerbewijs van de Lierse-speler in kostuum, waarop deze reageerde met de woorden: ‘Allez nu, doe nu niet flauw, ik ben Bob Peeters’. De parkeerman was niet van zijn stuk. ‘ Wie dat ge zijt speelt geen rol, uw bewijs telt’. Met zin voor theater, ook al omdat er intussen nogal wat omstaanders waren, vroeg de vedette zich dan maar hardop af ‘hoe dat dit nu toch mogelijk is’ en ‘dat wanneer hij in het buitenland bij zijn ex-ploegen komt, hij nogal wat anders ontvangen wordt’. Het maakte allemaal geen indruk op de man ‘die ook maar zijn werk doet’. Hoe het afliep weet ik niet, want ik repte me naar de ingang om het wedstrijdbegin niet te missen. Het sympathieke imago van Bob Peeters ligt daarmee aan diggelen. Het is dus niet altijd feest als Bob (naar de parking) rijdt. Dat brengt mij naadloos bij de bevolkingsgroep der politici die ook al eens uit de bocht gaan. Bob doet me meteen aan Flor denken (zie mijn eerder bericht) en vorige week reed CD&V-parlementslid Hendrik Bogaert zich in de kijker met een overtreding van liefst 185 km per uur. Vandaag is het weer prijs, en nog wel in eigen gemeente. Niemand minder dan burgemeester Jan Peeters bestond het om zijn rode Mazda met P-nummerplaat te parkeren vlak onder een verbodsbord. Een wakkere burger kiekte de overtreding terwijl de eerste burger op bezoek was bij een gouden huwelijkspaar en bezorgde de foto aan de krant. De burgervader kon niet anders dan zijn fout toegeven, maar had toch nog een verdedigende reflex. “De straat ligt niet in de buurt van mijn woning of mijn werkomgeving”, klonk het ter verontschuldiging. Nu weten we toevallig dat zijn werkomgeving hooguit enkele honderden meters gelegen is van de plaats van het onheil en zijn woonplaats misschien wel een kilometer in vogelvlucht. Los van deze leugen om bestwil kan de afstand overigens moeilijk als alibi dienen voor een parkeerovertreding. Weer doet het me denken aan de arrogantie van de vedetten.

Verkeersveiligheid versus snelheid

De afstand tussen het centrum van Olen en Noorderwijk bedraagt ongeveer 1 kilometer. Daarbij gaan we er vanuit dat die afstand afgelegd wordt via de hoofdweg die beide dorpen verbindt. In Noorderwijk heet de straat Olenseweg en in Olen, juist, de Noorderwijkseweg. Al jaren wordt er, ook hier, veel te snel gereden door de auto’s. Op het lange, kaarsrechte gedeelte worden snelheden tot 90 en zelfs 100 km per uur gehaald. Richting Noorderwijk volgt dan een verraderlijke bocht, waarvoor en –na enkele zijstraten liggen. Naar Vlaanderens model wordt de weg over de volledige lengte gekenmerkt door lintbebouwing. Tel daarbij nog een fietspad dat niet vrijliggend is, maar wel op sommige plaatsen door paaltjes afgescheiden is van de rijweg en je kan je een beeld vormen van de verkeerssituatie. Zeker als je weet dat er ook nog een zebrapad is waar vele schoolkinderen moeten oversteken. Tot op heden was de toegelaten snelheid op het traject 70 km per uur. Driewerf hoera, na gezamenlijk overleg van beide betrokken gemeentebesturen werd beslist om de maximum snelheid terug te brengen tot 50 km per uur. Een stap(je) in de goede richting, dat vindt ieder weldenkend mens die de verkeerssituatie ter plekke kent en een beetje genegen is. De goedkeuring van de snelheidsverlaging op de Herentalse gemeenteraad zou dan ook slechts een formaliteit zijn… Maar wat vernemen we daar?
Lijst Dedecker (LDD): “Ik vraag me af waar dit naar toe gaat, als aan deze snelheid, de snelheid blijft dalen, dan rijden we binnenkort achteruit (sic)”.
De LDD werd gesteund door het Vlaams Belang. Een eigen interpretatie van de voorrang van rechts in het verkeer.

Alleen tuinslangen welkom

Met een tuinslang om je nek de pers halen, ja zelfs de regionale TV-zender, je moet het als politieke partij maar doen. Nu, ja, de ludieke actie is altijd een sterk wapen geweest van de Groenen. En dat wapen hebben we nog eens bovengehaald. Het idee lag voor het grijpen. Een dierenhandelaar heeft het idee in zijn hoofd gehaald om een kwekerij van wurgslangen uit te baten in ons dorp. De buurtbewoners sloegen onmiddellijk alarm. Je kan inderdaad maar beter andere buren hebben dan een slangenkweker. Nu zijn wij geen populisten en willen wij het gevaar van een handel in wurgslangen niet al te zeer opkloppen. Maar dat het zootje voor een gevoel van onveiligheid zal zorgen in de buurt lijkt onmiskenbaar. Ons bezwaar geldt, naast het onveiligheidsgevoel, in de eerste plaats één van ethische aard. Na poes en hond, konijn, goudvis en cavia schakelt de dierenhandel nog een versnelling hoger en biedt ze zelfs wurgslangen als huisdier aan. Exotische dieren horen volgens ons thuis in hun natuurlijke habitat. Je hoort ze niet in gevangenschap te kweken en als ordinaire koopwaar aan te bieden. We vonden dan ook dat we in actie moesten komen tegen de milieuvergunningsaanvraag. En dus verzamelden we ter plekke om onze mening ten aanzien van de pers aanschouwelijk te maken. Er kwamen meters tuinslang, al dan niet op haspel, aan te pas. Voor fotolenzen en camera rolden we de slangen om onze hals als betrof het een waarheidsgetrouwe wurgscène. We konden de lol niet op. Tot plots de tegenpartij kwam opdagen en de pret kwam bederven. Eerst probeerde de man ons met een charmeoffensief te bespelen. Toen we daar niet op ingingen, werd hij alsmaar brutaler. De pers had er natuurlijk schik in. Ik vroeg aan mijn vrienden-actievoerders om niet langer blijven rond te hangen. Ons punt was gemaakt. Dat werd ’s anderendaags bevestigd. Grote artikelen en ludieke foto’s in de krant. Spectaculaire beelden op de regionale zender. En in het dorp en op het werk vroeg iedereen me of de tuinslangen in Noorderwijk écht gevaarlijk zijn. Dat heb je dan met een ludieke actie. Maar men had de boodschap wel begrepen.