Alles is anders en ook weer niet. Ik schrijf u vanuit mijn kot en voel mij gezond. De voorbije weken had ik een flinke snotvalling te pakken. Dus juist, wat dacht ik dat ik had? Te meer omdat mijn vrouw op vrijdag de dertiende (maart) ziek thuiskwam van haar werk en zich onmiddellijk (mocht/moest) laten testen op het coronavirus wegens tewerkgesteld in de zorg. Na een zieke en stresserende week volgde het resultaat: ze was negatief getest. Verder onderzoek wees uit dat sinusitis de boosdoener was. Ze wist niet of ze blij mocht zijn met het verdict of toch niet. Sindsdien ga ik er ook maar vanuit dat ik niet besmet geweest ben. Maar zoals heel velen weten we het niet en blijft het spannend. Als recente kankerpatiënt heb ik bovendien (nog) geen al te groot vertrouwen in mijn immuunsysteem. We juichen de harde maatregelen van de regering dan ook toe en hopen dat de lockdown – die we in België geen lockdown noemen – gehandhaafd blijft tot alle gevaar geweken is. Zoals bij u (en u en u en…) vergt het moed en discipline maar in het belang van de algehele volksgezondheid twijfelen we geen seconde aan het nut van de social distancing. Ik wandel met mijn vrouw, ik jog alleen en ik doe de broodnodige boodschappen in de daluren. Ik telewerk dat het een lieve lust is, maar werk en privé lopen nog door elkaar nu de leefruimte mijn home office is. Af en toe kruist mijn pad dat van de kinderen die als jong volwassen studenten door mijn kantoor struinen als ze geen les vanop afstand volgen of respectievelijk aan masterthesis en hogeschooltaken werken. Zij mopperen niet al te veel. Ook mijn vrouw herademt – letterlijk - nu ze terug aan de slag is als keukenmedewerkster in de zorg waar strikte veiligheidsmaatregelen van kracht zijn. Ja, ondanks deze nooit geziene toestand proberen we ons dagelijks leven toch nog zijn gewone gangetje te laten gaan. Binnenskamers lezen we nog steeds en kijken we vooral naar de actualiteits- en duidingsprogramma’s op tv. Buiten maken we de tuin klaar voor het zomerseizoen en mijn groene vingers hebben het eerste zaai- en plantgoed al in de tuinbedden gestopt. Al mis zelfs ik de echte sociale contacten (vooral met mijn ouders in het woonzorgcentrum!) de coronacrisis verplicht ons in zekere zin ook tot een heilzame rust en kalmte. En tot nadenken hoe we belangrijke levenslessen kunnen trekken uit dit horrorscenario.
